Jimi Hendrix. Oczami Brata | Autor: Leon HendrixAdam Mitchell

HE WAS EXPERIENCED

„Kiedy patrzę w przeszłość, aż dech zapiera ze zdumienia, gdy widzę ile mój brat osiągnął w swoim krótkim życiu. Dla milionów fanów był (...) leworęcznym gitarowym czarodziejem, który po rozpaleniu ognia na Monterey Pop Festival w 1967 roku z hukiem zawładnął sceną, a potem wystrzelił w firmament supergwiazd. Był niespotykaną ikoną rocka, która w trzy krótkie lata przedefiniowała wszystko, co tylko się wiązało z gitarą elektryczną, oraz zmieniła na zawsze świat muzyki. Jego albumy studyjne stały się klasyką w historii fonografii, nawet dziś jego mit oraz dziedzictwo rosną z każdym pokoleniem fanów" (Leon Hendrix, s. 307).

Oszałamiająca kariera ikony rocka, Jimiego Hendrixa, przypada na lata 1966-70. W tym krótkim okresie został ogłoszony pionierem, geniuszem i gitarzystą wszechczasów. Czarował i szokował fanów hipnotyzującymi występami, nowatorskimi utworami, ale także ubiorem i sposobem życia. Zmarł w 1970 roku, w niecały rok po legendarnym występie w Woodstock. Jego utwory stały się już klasyką, a pod względem wirtuozerii gry na gitarze do dziś pozostaje niedoścignionym wzorem.

Niemal pół wieku po śmierci Jimiego, jego brat, Leon Hendrix, wydał książkę, która opisuje życie i sylwetkę artysty. Nie jest typową biografią, raczej historią przedstawiającą burzliwe życie rodziny Hendrixów. Powstała dosyć późno ze względu na osobiste problemy Leona, jego mozolną walkę z nałogami. Z drugiej strony autor miał sporo czasu, by ochłonąć, przemyśleć wydarzenia i nabrać do nich dystansu. Dzisiaj otrzymujemy relację narwanego chłopaka, którym był w latach 50. i 60., ale napisaną przez dojrzałego człowieka, który odpokutował już za swoje błędy i potrafi obiektywnie je ocenić. Autobiografia robi wrażenie szczerej do bólu, Leon nie ukrywa żadnych swoich „występków". Życie rodziny Hendrixów opisane jest bez upiększeń i koloryzowania, z pewnością także bez znieczulenia. Leon przedstawia dzieciństwo w rozbitej rodzinie, opiekę ojca, który cały czas walczył z własnymi demonami (alkoholizm, hazard i gwałtowne usposobienie); opisuje głód, jaki im towarzyszył, wieczne unikanie spotkań z pracownikami społecznymi, oznaczające godziny spędzone w szafie bądź w ciemnym mieszkaniu; bezustanną tułaczkę między opiekunami, sąsiadkami i domami zastępczymi, rozstania i powroty... Zdarzają się także jaśniejsze momenty, kiedy rodzic zaczyna panować nad swoim życiem i wydaje się, że rodzina wychodzi na prostą... Mimo poważnych problemów, jakie miał z sobą Hendrix senior i koszmarnego dzieciństwa, jakie zgotował dzieciom, książka nie jest napisana w tonie oskarżeń przeciw niemu. Leon nie obciąża ojca za wszelkie niepowodzenia życiowe. Przeciwnie, książka jest udaną próbą ukazania pogmatwanych i trudnych relacji rodzinnych.

Dla wielbicieli Jimiego Hendrixa to lektura obowiązkowa. Nie analizuje co prawda każdego kroku artysty, przedstawia tylko te wydarzenia, w których uczestniczył Leon; a bywały lata, gdy kontakt braci był jednak bardziej sporadyczny. Mimo to książka posiada wiele walorów dla osób, które chcą poznać osobowość Jimiego, przedstawia czynniki, które ukształtowały jego osobowość i wrażliwość muzyczną. Czytelnik śledzi motywy, które pojawiały się w dziecięcych rysunkach, a które później znalazły odbicie w tekstach największych hitów artysty. Leon potrafi dzielić się swoimi wrażeniami i wspomnieniami, przedstawić mechanizm fascynacji muzyką brata. Jimi nie słyszał dźwięków tak jak zwykli ludzie. Widział dźwięk w kolorze, kojarzył jego energię, wibracje i emocje. Wizualizował muzykę, a wymienione czynniki w jego utworach musiały harmonijnie współgrać. Dzięki książce możemy w pewnym stopniu ogarnąć i zrozumieć, jakiej miary artystą był Jimi. Możemy pojąć jego fenomen, prześledzić drogę kariery, kulisy koncertów oraz poznać nastroje, jakie mu towarzyszyły – od dziecięcej pasji odkrywczej i eksperymentowania, przez młodzieńczy entuzjazm, aż do poczucia wypalenia i rozczarowania ludźmi zajmującymi się branżą muzyczną.

Jimi nie poradził sobie z gigantyczną sławą, która na niego spadła. Podpisywał kontrakty, które zmuszały go do koncertowania każdej nocy. Dopóki stał na scenie i trzymał w ręku gitarę – był bożyszczem. Korzystał pełnymi garściami z przywilejów, które dawała mu sława. Natomiast kwestie praktyczne wymknęły mu się spod kontroli, a finanse znajdowały się w kompletnym nieładzie. Nie miał głowy do interesów ani instynktu, który pozwoliłby mu uniknąć pułapek prawnych i w porę wyzwolić się spod wpływu menedżerów i prawników, którzy traktowali go jak maszynkę do robienia pieniędzy. Pod wieloma względami, pomimo gigantycznej sławy, Jimi na zawsze pozostał zwykłym chłopakiem z Seattle, który zapłacił najwyższą cenę za sukces.

Książka Leona Hendrixa jest nie tylko biografią Jimiego, zawiera drugie dno i niesie wyraźne przesłanie. W pewnym sensie ze sławą brata nie poradził sobie także Leon, a książka staje się okazją do rozliczenia własnego życia. Autor nie próbuje wmawiać czytelnikowi, że wywarł jakikolwiek wpływ na karierę Jimiego. Z rozbrajającą szczerością przyznaje, że był po prostu młodym chłopakiem, który chciał grzać się w blasku sławnego brata, co dawało przywileje, o jakich mu się dotąd nie śniło. W pewnym momencie jednak stał się w równym stopniu co Jimi niewolnikiem sławy. Książka jest świadectwem długoletniej walki z uzależnieniami, historią nabywania pokory, a także hołdem złożonym samej muzyce, która wyniosła na szczyty popularności nie tylko Jimiego Hendrixa, ale w końcu odnalazła drogę także i do młodszego z braci. Przez co z pewnością uratowała mu życie...