Syberyjski Sen. Opowieść Bezdrożna | Autor: Zofia Piłasiewicz

Nie jestem sympatykiem literatury podróżniczej. Nie śledzę z wypiekami na twarzy losów podróżników przemierzających odległe krainy, niebezpieczne miejsca czy niespenetrowane przez ludzi tereny. Za każdym razem, gdy zabierałem się za tego typu lekturę, odczuwam znużenie i dezorientację; nie porywały mnie opisy przyrody, trudu wędrówek czy walki z żywiołami. Omijałem szerokim łukiem szeroko pojętą literaturę podróżniczą do czasu, gdy, niespodziewanie, narodziło się we mnie nieopisane pragnienie ucieczki w dziewicze lasy, rozległe, dzikie tereny, miejsca niedotknięte przez cywilizacje; obiektem moich westchnień stała się Rosja, a marzeniem - podróż Koleją Transsyberyjską. Zachwycony intrygującym opisem książki, głoszącym, że "Syberyjski sen. Opowieść bezdrożna" to "opowieść, która wciąga, snuje się jak dym z ogniska", tematem oraz niezwykle piękną okładką, zasiadłem do lektury pełny nadziei.

Autorka książki, Zofia Piłasiewicz, jest z zawodu psychologiem, natomiast podróżowanie wynika z Jej zamiłowań. Została nagrodzona przez Kapitułę Ogólnopolskich Spotkań Podróżników, Żeglarzy i Alpinistów Kolosu 2005 za przejmującą relację ze spływu rzekami Tuwy. Jest także laureatką m.in. nagrody specjalnej V Otwartego Konkursu Poezji im. Herberta. Zajmuje się również fotografią.

"Syberyjski sen. Opowieść bezdrożna" jest zapisem dwóch podróży, w jakie udała się Zofia Piłasiewicz, wraz z mężem, Markiem, i przyjaciółmi. Zostawiając całą codzienność: pracę, znajomych, obowiązki, dom, dzieci, autorka udała się w głąb Rosji, na Syberię. Najpierw, jadąc przez kilka dni Koleją Transsyberyjską, poznając ludzi, zarówno Rosjan, podróżujących do rodzin lub w poszukiwaniu pracy, jak i polaków, zmierzających nad Bajkał lub do Mongolii; następnie maszerują przez dziewiczą tajgę i rozległe stepy, zawierając nowe znajomości z lokalnymi mieszkańcami, poznając ich kulturę, wierzenia i zwyczaje, walcząc o przetrwanie, by ostatecznie zmierzyć się z nieokiełznanymi nurtami Jeniseju, Chamsary i Uług-O, płynąc katamaranem.

Największą zaletą "Syberyjskiego snu. Opowieści bezdrożnej" jest sposób, w jaki autorka, Zofia Piłasiewicz, przybliża Czytelnikowi swoją podróż. Kreśli ją w sposób gawędziarski, bez zbędnego bagażu informacji i patetycznych opisów, skupiając się nie tylko na pięknie przyrody, niesamowitości napotkanych miejsc, lokalnych kulturach, wyzwaniach fizycznych oraz emocjach towarzyszących w poznawaniu świata, ale także na "błahostkach" (opowiadając jakie znaczenie w podróży, na skraju wycieńczenia, ma filiżanka kawy, chleb czy czekolada), które często są pomijane w literaturze podróżniczej, na rzecz zbędnych opisów przyrody. Intrygujący jest także fakt, że oprócz podróży cielesnej Zofia Piłasiewicz przybliża nam podróż, prawdopodobnie tą ważniejszą, wewnętrzną. Czytelnik jest świadkiem rozwoju duchowego bohaterki, która zmaga się nie tylko z przeciwieństwami fizycznymi - wody, mgły, zmęczenia, ale także z barierami duchowymi, takimi jak strach, niepewność czy lęk.

Kolejną zaletą recenzowanej pozycji jest niezwykle plastyczny i trafny język, jakim posługuje się autorka. Zofia Piłasiewicz w sposób bardzo naturalny włada słowem, potrafiąc zilustrować odbiorcy piękno i monumentalność przyrody oraz emocje, jakie towarzyszyły Jej w podróży. Jestem pod dużym wrażeniem lekkości pióra podróżniczki oraz zdolności przelewania niecodziennych wrażeń, jakie wywiera podróż, na papier.

Niewątpliwie kolejną zaletą "Syberyjskiego snu. Opowieści bezdrożnej" są fotografie, autorstwa autorki, Zofii Piłasiewicz, w jakie została wzbogacona książka. Prawie pięćdziesiąt wyjątkowych zdjęć, przedstawiających przyrodę, interesujące miejsca, kulturę oraz tubylców, zdecydowanie są idealnym dopełnieniem przedstawionych historii.

Najnowszą pozycję Zofii Piłasiewicz polecam wszystkim miłośnikom podróży, czytelnikom pragnącym poszerzyć horyzonty (gdyż "Syberyjski sen. Opowieść bezdrożna" zawiera wiele ciekawych i wartych uwagi informacji) oraz osobom, które z utęsknieniem spoglądają za horyzont, marząc o ucieczce od codzienności i cywilizacji.

Syberia. Daleka. Nie do końca poznana. Tajemnicza. Jednych fascynuje, innych przeraża. Jak do tej pory nie miałam pozytywnych konotacji z tą krainą. Kojarzyła mi się z przeszywającym zimnem i dramatem ludzi, którzy od XVI wieku byli tam zsyłani za karę. Prawie 10 milionów km². Ogromny teren. Nadal można tam znaleźć obszary bezludne. Jednak dzięki pozycji "Syberyjski sen. Opowieść bezdrożna" Zofii Piłasiewicz dojrzałam w niej "coś" więcej. Poznałam Tuwę.

Krótko mówiąc. Tuwa to republika autonomiczna we wschodniej części Syberii. Zamieszkują ją w większości Tuwińcy. Króluje tu buddyzm tybetański i rdzenny szamanizm. Być może najciekawszą ofertą Tuwy dla zwiedzających jest jej muzyczny skarb: Chöömej (znany również jako śpiew gardłowy). Ta muzyka jest wyjątkowa. Ogromna różnorodność dzikich krajobrazów zachwyca. Trawiasty step, pustynia, jeziora i pokryte śniegiem góry, z których wiele jest usianych zabytkami kulturalnymi. Mimo represji ze strony rządu radzieckiego Tuwińcy nadal celebrują koczowniczy tryb życia i swoje tradycje.

Tuwa jest prawie całkiem odcięta od reszty Rosji przez góry. Nie łatwo tam dotrzeć. Moja podróż wraz z bohaterami zaczęła się w momencie, gdy wsiedliśmy do wagonu kolei transsyberyjskiej. To zdecydowanie najbardziej znany sposób transportu na Syberii. Później przesiedliśmy się do lokalnego samochodu, żeby w końcu pomaszerować na piechotę przez tajgę. Tak na piechotę. Jednak to jeszcze nie koniec. Wsiedliśmy do katamaranów i popłynęliśmy rzeką Chamsara. Trochę boję się pływać, ale nie mogłam odmówić sobie tej przygody. Myślicie pewnie, że jak na ciekawą wyprawę to starczy już przeżyć. Nie. Na końcu wsiedliśmy na barkę i popłynęliśmy wraz z nurtem Jeniseju. To nazywa się dopiero urozmaicona podróż.

Zadziwiająca, wnikliwa, obfita w szczegóły. Taka właśnie jest ta książka. Bogata w ciekawe obserwacje i niekiedy wręcz ekstremalne przygody. Egzotyka miejsca potęguje ekscytację. Autorka z wielką pasją i entuzjazmem odsłoniła tu oblicze nieznanej mi dotąd Syberii. Opowiedziała historię swoich dwóch wypraw wraz z przyjaciółmi i znajomymi. Pozycję można nazwać unikalną, urzekającą. Lubię taki rodzaj książek, które mimochodem mają wplecione wiele interesujących dygresji. A tu ich nie brakuje.

Dzięki tej lekturze przeniosłam się do innej Syberii. Ciekawej, momentami wręcz nierealnej, pełnej niespodzianek. Jakbym znalazła się w samym środku baśni. To podróż zarówno w czasie i przestrzeni. Rzadko dane mi było wcześniej doznać tak wielu emocji. Strach, radość, niedowierzanie, oniemienie. A wszystko wzbogacone informacjami o jej geografii, historii, społeczeństwie, kulturze. Autorka odmalowała niezwykle żywy portret tych rozległym terenów z ogromnym uczuciem.

Długa, męcząca podróż. Jednocześnie niezapomniana, satysfakcjonująca, pełna niecodziennych przygód. Tu liczyła się wytrzymałość fizyczna i psychiczna. Dzięki niej zapragnęłam tam pojechać i przyjrzeć się z bliska opisywanym miejscom. Poczuć te zapachy, smaki. Ujrzeć tę feerię barw. Nie mogłam się od niej oderwać. Bije z niej miłość i fascynacja tym miejscem. Niezapomniana. Jedyną i niezaprzeczalną jej wadą jest to, że niestety zbyt szybko się skończyła...