Parabellum. Horyzont Zdarzeń | Autor: Remigiusz Mróz

Bywają historie, które mimo zamkniętej książki nadal żyją w głowie, pojawiają się sceny, które najbardziej zapadły w głowie, emocje, jakich doznaliśmy podczas czytania. Te historie zostają z nami na dłużej, trwają, nie dają o sobie zapomnieć. Z niecierpliwością czekamy na dalsze losy bohaterów, czasami sami w głowie wymyślamy sobie swój własny scenariusz, który być może się sprawdzi. Po kilku miesiącach tęsknoty za moimi ulubionymi bohaterami wreszcie wróciłam do ich dalszych losów.

Jeśli jeszcze nie czytaliście pierwszej części "Parabellum. Prędkość ucieczki" to koniecznie do nadróbcie. Nie sięgajcie od razu po drugą część, ponieważ umknie Wam wiele ważnych faktów i nie będziecie mogli się odnaleźć w pędzącej akcji.

"Parabellum. Horyzont zdarzeń" to świetnie napisana książka, która w niczym nie odstaje w porównaniu do pierwszej części. Autor na kolejnych kartach ciągle nas zaskakuje i zupełnie nic nie jest tak, jak na początku się wydaje. W tej części dzieje się bardzo dużo. Jeśli myśleliście, że akcja zwolni, to zapewniam Was, że tak się nie dzieje. Ona pędzi, jak szalona, a najlepsze w tym jest to, że czytelnik z wielkim zaangażowaniem wgłębia się w opowiadaną historię i nie może się od niej oderwać.

Narracja prowadzona jest z perspektywy trzeciej osoby, która jest obserwatorem a zarazem uczestnikiem wszystkich wydarzeń. Forma książki jest taka sama, jak w poprzednim tomie - trzy historie się ze sobą przeplatają, zostają urywane w najbardziej intrygujących momentach, aby podsycić ciekawość.

Wracamy do ucieczki Marii i Staszka, która w tej części mrozi krew w żyłach. Nie będzie im łatwo ani przyjemnie. Na każdym etapie, kiedy wydawać im się będzie, że są względnie bezpieczni, rzeczywistość szybko zweryfikuje te złudne przypuszczenia. Spotkają przyjaznych ludzi, gdzieś dotrą, ale czy to będzie miejsce bezpieczne, gdzie już nikt ich nie znajdzie, gdzie będą mogli wieść spokojne narzeczeńskie życie?

Poznamy także dalsze losy naszych dzielnych żołnierzy - Obelta, Kiljana, Chwieduszki, Bronka, starca Kremmera... Z zapałem i z ogromną ciekawością śledziłam ich poczynania. Wielokrotnie zdziwiłam się, zasmuciłam, bowiem nie wszyscy uszli z życiem. Towarzyszyło mi wiele emocji zwłaszcza w czasie, kiedy zostali uwięzieni (niestety nie mogę Wam zdradzić nic więcej), a także kiedy znaleźli się u szalonego Rosjanina, który swoją postawą dziwił mnie, jednocześnie irytując i bawiąc. W ich części historii nie zabrakło również kilku momentów zaskoczenia, gdzie z otwartą buzią czytałam kolejne zdania. Pan Remigiusz doskonale udowodnił, że potrafi grać i zwodzić czytelnika, że potrafi go zaskoczyć i to nie jeden raz. Wyjawił wiele tajemnic, które okazały się być dopiero początkiem kolejnych problemów i poniosą za sobą konsekwencje (niestety większość z nich zapewne poznamy w kolejnym tomie).

A co z Leitnerem? Powiem jedno: będzie się działo. Nadal poznajemy go od dobrej strony, ale także od tej kąśliwej zwłaszcza wtedy, gdy zjawia się Johann Blankenburg, który doprowadzał mnie do ataków wściekłości. Autor wykreował okrutnego, pewnego siebie nie-człowieka, który w niczym nie różni się od swojego brata, którym okazuje się być... Aby się tego dowiedzieć sięgnijcie po książkę. Christian rusza w pogoń - za kim? Nie tylko za Marią i Staszkiem, ale również za Holzerem; walczy z Blankenburgiem, aby to nie on zdobył chwałę za złapanie trójki uciekinierów.

Na karcie powieści poznajemy wielu nowych bohaterów, którzy w czytelniku wzbudzają sympatię. Każdy nowy bohater został obdarzony specyficznymi cechami. W powieściach pana Remigiusza cenię różnorodność bohaterów - żaden z nich nie jest wątły, jest żywym człowiekiem z krwi i kości, który nie jest idealny, lecz ma swoje wady, zalety, czy przywary. To takie postaci, z którymi bez problemu można się utożsamić; a to jest dla mnie bardzo istotne w powieściach.

Autor bardzo dobrze oddał los Żydów i żołnierzy podczas wojny. Czytelnik wczuwa się w realia wojny, czuje się, jakby uczestniczył w tych wydarzeniach. Wojna, śmierć, morderstwa, beznadzieja, Pan Remigiusz oddał jej okrucieństwo, ale także nadzieję i wolę walki, jaką mieli w sobie ludzie. Wojna wyniszcza, zmienia ludzi, jednak nie pozbawia ich nadziei na lepsze czasy. Pan Remigiusz kreuje silnych żołnierzy, którzy chcą walczyć o swój kraj, mimo zwątpienia innych. Wykreował prostych ludzi, którzy pragną żyć, którzy pragną wrócić do swojej ojczyzny, nie zważając na to, że Polska nie istnieje. Wykreował także postawę Sowietów i ukazał ich zachowanie wobec mieszkańców miejsc, które zajęli - ich brak człowieczeństwa, wydaje się, że jeszcze większy, niż u Niemców; aż dreszcz mnie przechodzi na myśl o tym, jacy byli okrutni. W literaturze wojennej ważne jest to, aby klimat wojny - niepewność o każdy dzień, ból, smutek, nadzieję, realny tor wydarzeń - został uchwycony. I w "Parabellum" wszystkie te elementy, jak najbardziej znajdujemy. Żaden wątek nie jest pominięty - czy to wojna, miłość, ukazanie zwykłych dni, czy ludzkie uczucia.

Pod względem charakterystyki bohaterów, zauważamy zmianę w postawie każdego z nich. Wojna zmienia ludzi, zdarzenia, w których uczestniczą, często smutne i przerażające - sprawiają, że nie są już takimi samymi ludźmi. Odezwały się w nich nieznane wcześniej instynkty, czyny, których nigdy by się nie dopuścili. Najbardziej tę zmianę ja widziałam w postawie Staszka, który dla mnie stał się niejako bohaterem. Zmienia się także relacja łącząca Zaniewskiego i Chwieduszkę.

Bardzo chciałabym znaleźć jakiś minus, ale nie potrafię. Jeśli już miałabym być uszczypliwa i dopatrywać się szczegółów to czasami przeszkadzało mi nazywanie Staszka "baranim łbem". Wychwalam tę serię pod niebiosa, bo zasługuje na to. Zapewniam Was, że jest świetna i gratuluję autorowi zamysłu oraz potężnej dawki weny twórczej, widać, jak bardzo pan Remigiusz wczuwa się w swoje powieści, jak bardzo stara się doprowadzić bohaterów oraz akcję do perfekcji. Nie ukrywam, iż nie mogę doczekać się kolejnego tomu. Mam też cichą nadzieję, że na trzech się nie skończy... Pan Remigiusz po raz kolejny urwał w najciekawszym momencie, zostawił mnie z niepewnością i rozgoryczeniem, że nie poznam dalszej historii. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko wypatrywać kolejnego tomu.

Polecam tę książkę dosłownie wszystkim, znajdziecie w niej świetną kreację bohaterów, realność dialogów, dokładne, ale nie przytłaczające opisy. Akcja nie nuży, nie sprawia, że czytelnik ma jej dość i chce odłożyć książkę na bok - wręcz przeciwnie, chce ją ciągle czytać i czytać...

"Jest wojna, musimy robić wszystko, żeby przeżyć".

Pierwszy tom wojenno-przygodowego cyklu o nazwie "Parabellum" przeniósł mnie w czasy zawieruchy wojennej roku 1939. Tytułowa prędkość ucieczki zawładnęła mną, nie pozwalając się wydostać spod jej wpływu – wpływu talentu prozatorskiego Remigiusza Mroza. Nie inaczej, sytuacja przedstawia się z drugim tomem – po raz kolejny przekonałam się, że horyzont wyobraźni autora jest nieograniczony.

Remigiusz Mróz to doktorant w Kolegium Prawa Akademii Leona Koźmińskiego, który może pochwalić się kilkoma publikacjami naukowymi, w świecie literackim natomiast zadebiutował powieścią pt. "Wieża milczenia". Autor na swojej stronie stwierdza, iż cierpi na obsesyjno-kompulsywne zaburzenia funkcjonowania w wyniku których posiada kilkanaście niewydanych dotychczas powieści historycznych, politycznych oraz science-fiction. "Parabellum. Horyzont zdarzeń" to druga część cyklu, której pierwszy tom "Parabellum. Prędkość ucieczki" został bardzo dobrze przyjęty przez rzesze czytelników.

Październik 1939 roku, Staszek i Maria uciekają z Rawicza przed zemstą Christiana Leitnera, którego zostawili nieprzytomnego w ratuszu. Ich celem jest Francja, w której to w końcu poczują się bezpieczni. W tym samym czasie brat Staszka – Bronek wraz z resztą swojego oddziału próbuje dotrzeć na Kresy, by odnaleźć swoją byłą narzeczoną Anielę. Kapitan Obelt natomiast, wbrew przewidywaniom nadal żywy, trafia do jenieckiego obozu. Bohaterowie znani z pierwszej części, muszą zmierzyć się nie tylko z nieludzkimi niemieckimi żołnierzami, ale także z napływającą sowiecką agresją.

Z pewnością drugiego tomu cyklu "Parabellum", nie można czytać nie znając części pierwszej. Trzeba jasno podkreślić, iż to bardzo istotne, by całą serię zacząć od początku, gdyż wydarzenia opisane w drugim tomie, nawiązują bezpośrednio do części pierwszej, w której przecież działo się naprawdę wiele. Podobnie jest w "Horyzoncie zdarzeń", Remigiusz Mróz stawia bowiem na dynamikę fabuły swojej książki, stwarzając w ten sposób brawurową powieść napisaną z dużym rozmachem. To, co mojej osobie niesamowicie odpowiada i wpływa na mój bardzo pozytywny odbiór prozy autora to trafiona konstrukcja książki. Otóż, autor dzieli losy wykreowanych przez siebie bohaterów i wielotorowo - w postaci krótkich rozdziałów oznaczonych datą i miejscem akcji - miesza wydarzenia będące ich udziałem, a następnie komplikuje to wszystko jeszcze bardziej – urywając akcję w kluczowych momentach. Zabieg taki bezsprzecznie działa na pracę wyobraźni, wyzwalając pragnienie szybkiego dokończenia książki, by przekonać się jak potoczą się losy bohaterów. Niewątpliwie więc to, co może Was przekonać do tego cyklu to wartka akcja i nieprzewidywalne zwroty akcji - a wszystko to osadzone w bardzo trudnych dla Polski czasach – agresji niemiecko-radzieckiej.

Cztery perspektywy, jakie przedstawia nam autor budują całą, dynamiczną akcję. Takie, trafione moim zdaniem ujęcie, idealnie wpasowuje się w kanon powieści wojenno-przygodowej, w której nie może zaistnieć choćby chwila znużenia, cały czas bowiem musi się coś dziać. I tak właśnie przedstawia się fabuła "Horyzontu zdarzeń" - wraz ze Staszkiem i Marią przedostajemy się do Francji, wraz z Obeltem trafiamy do obozu, wraz z Bronkiem przeżywamy katorgę jazdy bydlęcym pociągiem i również wraz z najbardziej kontrowersyjną postacią, czyli Leintnerem wyruszamy w pościg za zbiegami, celem obrony jego honoru. W pierwszej części zaintrygowała mnie postać tego zapadającego w pamięć Niemca i muszę przyznać, że bohater ten staje się coraz bardziej tajemniczy. Zastanawiam się, jaki pomysł na kreację tej postaci ma Remigiusz Mróz - to niewątpliwie największy sekret tego cyklu, który dopiero czeka na odkrycie przez głodnych wiedzy czytelników.

Oprócz warstwy typowo przygodowej, nastawionej na dynamikę i ciągłe zaskakiwanie czytelnika, Remigiusz Mróz zadbał również o kilka elementów nawiązujących do tragicznej historii tamtych lat. Bestialstwo i brak jakichkolwiek zahamowań wchodzącej na teren Polski Armii Czerwonej, poprzez sugestywne opisy zachowań rosyjskich żołnierzy – mrożą krew w żyłach. Mowa tutaj o gwałtach, morderstwach i całkowitym zezwierzęceniu ludzi. Fabuła nie obfituje w dużą ilość takich odniesień, jednak w takim gatunku jest wystarczająca.

Remigiusz Mróz definiuje tytuł drugiej części cyklu, czyli "Horyzont zdarzeń" jako granicę, po której przekroczeniu nie istnieje możliwość wyrwania się z pola grawitacyjnego czarnej dziury. Po lekturze dwóch części serii "Parabellum" już wiem, że czytając pierwszą – przekroczycie granicę, za którą nie będzie już możliwości odwrotu. Będziecie musieli więc przeczytać i drugą, która utrzymuje poziom rozpoczętego cyklu. Szanowny Autorze, kiedy część trzecia? Czytelnicy bowiem nie mogą się jej już doczekać.