Czas Tęsknoty | Autor: Adrian Grzegorzewski

Mówi się, że zakazany owoc kusi najbardziej.
Ale też, że miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko, nawet największe zło.

Lato roku 1939.
Młody warszawiak – Piotr Ochocki, student architektury, przyjeżdża do niewielkiej wsi Bedryczany na Kresach, by poznać rodzinne strony swej matki.
Swieta Hordyło – młoda i niezwykle utalentowana Ukrainka z Bedryczan, wzbudzająca zachwyt wśród wielu mężczyzn, córka szefa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, dążącej do zbudowania niepodległego państwa ukraińskiego o ustroju zbliżonym do faszyzmu.
Miłość od pierwszego wejrzenia, bez pamięci, mimo toczącej się wojny.
Miłość zakazana.
Ona obiecana głównemu współpracownikowi ojca, gotowemu do wszelkich poświęceń w imię zwycięstwa i upokorzenia Lachów (jak określano Polaków) – Jegorowi. On popadający w ciągłe konflikty z lokalnym Ukraińcami, ostatecznie zmuszony do powrotu do Warszawy mimo oczywistej niechęci.
Co więcej, znad obu granic nadciąga widmo wojny, które jednocześnie potęguje konflikt między Polakami i Ukraińcami, dzielącymi malutką bedryczańską wieś. Dotychczas uśpiony spór zaczyna odradzać się na nowo, przybierając postać społecznego ostracyzmu, krwawych mordów i ciągłych gwałtów.
Czy bohaterom uda się ocalić swą miłość, pokonać wszystkie przeciwności, jakie niesie im los, by móc w końcu żyć razem? Bez strachu, nienawiści i walki o następny dzień?

Czy ich uczucie przetrwa ponad czteroletnią rozłąkę? Czy dane im będzie się jeszcze kiedyś w ogóle się spotkać?

Owa bezgraniczna miłość Swiety Horodyło i Piotra Ochockiego przedstawiona została w książce Adriana Grzegorzewskiego – polskiego listonosza mieszkającego obecnie w Wielkiej Brytanii, pt. „Czas tęsknoty", która jednocześnie jest wyrazem tęsknoty samego autora za Polską, ale i fascynacji historią oraz rodzinnymi powieściami.

I nie jest ona absolutnie trywialnym, jednowątkowym romansem. Polski pisarz doskonale trzyma w napięciu czytelnika, wprowadzając przeplatając losy głównych bohaterów wątkami związanymi z ówczesną krwawą walką między dwoma narodami, ale i walką o wolność w ramach drugiej wojny światowej.

„(...) moja powieść nasycona jest historią i opisem wojennej rzeczywistości na tyle, że nie sposób pominąć tego wątku czytając książkę. Starałem się znaleźć w tym wszystkim równowagę tak, żeby nie spłycić tego, co chcę przekazać na temat wojny i wydarzeń z nią związanych, a jednocześnie, aby na śmierć nie zanudzić nadmiernymi szczegółami tych czytelników, którzy sięgną po "Czas tęsknoty", aby przeczytać o pięknym uczuciu dwojga ludzi." (wywiad przeprowadzony przez Kamila Malinowskiego, www.książki.onet.pl)

Bez żadnych półsłówek, ogródek, poetyckiej osnowy – jasno i wyraźnie Adrian Grzegorzewski przedstawia panującą wówczas sytuację, wzbudzając w czytelniku emocje różnego kalibru, nierzadko wręcz doprowadzając do łez. (choć sam autor twierdzi, że „(...) mimo bardzo sugestywnych obrazów okrucieństwa jest to i tak tylko ich mniej drastyczna wersja." -

„Przekroczył bramę, na której pokrwawionych sztachetach zamiast suszących się garnków wisiały powbijane okrakiem malutkie dzieci... (...) Minął je szybkim krokiem. Ich rodziców też minął... leżących pod płotem... z wybitymi oczami i obciętymi kończynami."

Książka pt. „Czas tęsknoty" jest książką doskonałą, od której czytelnik, ciekawy rozwoju wydarzeń, nie może się oderwać. Nieoczekiwane zwroty akcji, wylane łzy i rozczarowania obrotem spraw, a to wszystko na tle Rzezi Wołyńskiej, która przecież nie jest fikcją literacką.

I to niewątpliwie kolejna zaleta powieści, że dzięki fikcyjnej miłości pisarz przybliża nas do realnych wydarzeń z lat 1939 – 1943.
Dziękując Autorowi za tak wspaniałą książkę, proszę o więcej, a Was zachęcam do lektury z całego serca!

Zbrodnia wołyńska, która ogromnym cieniem zaznaczyła się w historii Polski podczas II wojny światowej, jest obrazem największego bestialstwa i okrucieństwa wobec bezbronnej ludności cywilnej. Naród ukraiński, ślepo walcząc o własną niepodległość, miał jeden nadrzędny cel - z bronią w ręku pragnął całkowitej eksterminacji wszystkich Polaków, przebywających w mniejszości na Wołyniu. Miał on charakter zbrodni masowej, a nawet bezwzględnego ludobójstwa, które zakładało jak najszybsze wymordowanie wszystkich polskich mieszkańców, których udało się dosięgnąć: od nienarodzonych przez niemowlęta, dzieci, dorosłych po starców, bez względu na płeć i wiek. Zadawanie śmierci było, jeśli tylko pozwalały na to warunki, połączone z barbarzyńskimi torturami, które dopełniały tylko mrożącego krew w żyłach okrutnego obrazu. Łamanie szczęki. wykręcanie głowy czy wyłupywanie oczu to jedynie przykłady, które nie obejmują pełnego zbioru bezwzględnych metod, stosowanych w celu pozbywania życia. Warto zaznaczyć, iż każdy nowy pomysł, który przewyższał swym okrucieństwem uprzednie tortury, był odpowiednio nagradzany. Tragiczny obraz zbrodni wołyńskiej został poruszony w debiutanckiej powieści Adriana Grzegorzewskiego: "Czas tęsknoty".

Lato 1939, młody Polak i zarazem student architektury - Piotr Ochocki, odwiedza rodzinne strony swojej zmarłej matki - malowniczą wioskę na Kresach - Bedryczany. Osada, z dnia na dzień, staje się centrum rodzącego się groźnego konfliktu, pomiędzy dwoma nacjami zamieszkującymi tamtejsze tereny: Ukraińcami i Polakami. Wzajemna wrogość podsycana jest dodatkowo przez wiadomości napływające z Europy, które niosą z sobą nieuniknione widmo wojny.

Przystojny i młody Piotr, wraz ze swym nagłym przybyciem w rodzinne strony, wzbudza niemałe zainteresowanie wśród mieszkańców wioski, a w szczególności, w grupie młodych i urokliwych kobiet. Jedno krótkie spotkanie z piękną Ukrainką – Swietą, przekreśla jednoznacznie jego spokojny, wakacyjny wypoczynek. Piotr, z pełną wzajemnością, zakochuje się bez pamięci w młodej Ukraince, tym samym uruchamiając mimowolnie machinę nieszczęść. Swieta jest bowiem córką znanego nacjonalistecznego działacza OUN, którego każdy gest jest obrazem groźby, zorientowanej w stronę polskich mieszkańców. Czy zakazana miłość, w wojennych realiach, ma rację bytu? Czy bezgraniczne uczucie, wystawione na niejedną próbę, pokona bezwzględną rzeczywistość?

"Czas tęsknoty" jest powieścią przedstawiającą, niemal w namacalny sposób, rzeczywisty obraz wojny, wraz z całym jej bestialstwem i okrucieństwem. Autor, wplatając w ponure, wojenne realia, motyw zakazanej miłości dwojga ludzi, z jeszcze większym impetem wkrada się do serc czytelników. Książka nieraz wzbudza skrajne emocje i wywołuje prawdziwe łzy bólu, sprawiając tym samym, że jeszcze żywiej odbiera się całe te zło, które niesie z sobą widmo wojny. Szczególnie dotkliwy i bolesny dla czytelnika, może być bardzo żywy, choć przedstawiony w nieco bardziej subtelny sposób, opis wyniszczonej bezwzględnie malutkiej wsi na Kresach, która doszczętnie zniszczona, została splamiona krwią swoich niewinnych mieszkańców.

Pisząc na temat powieści, warto zwrócić również uwagę na niezwykły i oryginalny styl autora. Żywe i barwne opisy, często charakteryzujące się niebanalnymi porównaniami, pozwalają niejednokrotnie czytelnikowi przenieść się wprost w czytaną historię. Aż trudno uwierzyć, iż "Czas tęsknoty" jest debiutem literackim autora! Jeśli pierwsza powieść Adriana Grzegorzewskiego jest aż tak dobra, to nietrudno sobie wyobrazić, jaki poziom będą reprezentować kolejne jego powieści. Jedynym minusem czytanej historii jest zdecydowanie przewidywalne zakończenie, które, według mnie, aż razi banalnością. Szkoda, że autor nie stworzył bardziej osobliwego finału, który znacznie wyróżniłby powieść spośród całej rzeszy książek, traktujących temat II wojny światowej.

"Czas tęsknoty" to powieść poruszająca nie tylko problem wojny. To również obraz niezwykłej siły przyjaźni, prawdziwego poświęcenia i walki o wspólne dobro!

Mówi się, że czas leczy rany. Są jednak takie, które mimo upływającego oceanu sekund za nic nie chcą zamienić się w blizny
i w końcu zniknąć...
cyt.: "Czas tęsknoty"- autor: Adrian Grzegorzewski

Zainteresowania, ciekawość, pasja są wartością samą w sobie. A, jak jeszcze ktoś potrafi podzielić się czymś, co dotąd było tylko jego, z innymi i ich zainteresować, zarazić, to jest wartość bezcenna.Magia.Zupełnie od niedawna uważniej patrzę w stronę Kresów Wschodnich. Zafascynowała mnie historia i kultura tego regionu, przeżycia Kresowiaków, niezmiernie ciekawe, często bardzo bolesne, zwłaszcza te dotyczące czasu ostatniej wojny światowej.

Gdy usłyszałam o powieści "Czas tęsknoty" Adriana Grzegorzewskiego, chciałam jak najszybciej poznać opisaną w niej historię. Historię miłości młodego Polaka Piotra i pięknej Ukrainki Swiety. Historię miłości zakazanej, głównie z racji ich narodowości, różnych wyznań i wyjątkowo złego czasu. Tłem tego uczucia jest historia prawdziwa, ważne fakty dotyczące wrogich stosunków polsko-ukraińskich, doprowadzających do tragicznych zdarzeń, których pamięć jest wciąż żywa.

Jest gorące lato 1939 roku.Piotr Ochocki, student architektury z Warszawy wyjeżdża na wakacje w rodzinne strony swojej matki, do Bedryczan, małej polsko-ukraińskiej wioski na Kresach. Przyciągał go magnetyzm tych pięknych miejsc. Chciał zobaczyć jak najwięcej, chciał szkicować ciekawe obiekty architektury. Znalazł się w pobliżu cerkwi prawosławnej, gdzie usłyszał cudowny głos, piękną melodię, brzmiącą jak modlitwa. Głos ten należał do pięknej ukraińskiej dziewczyny o imieniu Swietłana. Gdy ją zobaczył...i wzajemnie..."Wskazówki zegara stanęły, a ziemia przestała się obracać."

Czas, w którym los splątał ich drogi był niezwykle trudny. Wszystkie znaki na ziemi i niebie wróżyły widmo wojny. Narastała wrogość Ukraińców do narodu polskiego. Bo to Polacy, "Lachy przeklęte" stały na drodze do ich wolności. Marzenia o wielkiej, niepodległej Ukrainie od Kazachskich stepów po Małopolskę napędzały ukraińską wyobraźnię. Od dziecka wpajano każdemu deklarację ukraińskiego nacjonalisty.
"Nie zawahasz się spełnić największej zbrodni, kiedy tego wymaga dobro sprawy." Członkowie organizacji nazistowskiej OUN-nowcy od Bandery, w swoim amoku, nie cofnęli się przed najgorszym okrucieństwem. Z okrzykiem na ustach: "na Lachy", zdolni byli do wszystkiego.

"Będziemy ich ciąć jak młode żyto (...) Za jednego skręta to dziesięciu Polaków zariżu!"

Nie ważne, że byli to sąsiedzi, ludzie obok których żyli od dawna...Teraz była to dla nich "banda Lachów".

Pokrętny los chciał, by ojciec Swiety, DanyłoHorodyło był jednym z nich, był przywódcą OUN-nowców. A córkę swą przyrzekł już Jegorowi- najokrutniejszemu z okrutnych wyznawców ukraińskiego dekalogu.

Autor "Czasu tęsknoty", tak jak i jego bohater Piotr, zafascynował się historią Kresów, miejscem urodzenia swej matki. Jej rodzinne Rychcice to pierwowzór opisanych Bedryczan. Pisarz pozmieniał nazwy geograficzne, bo jego książka nie jest dokumentem, a powieścią historyczną. Bohaterowie też są fikcyjni, choć wszystko osadzone w realiach. Grzegorzewski, jako dziecko tych, którzy urodzili się na Kresach i zostali stamtąd wysiedleni, miał poczucie obowiązku opowiedzieć o tym, co stało się w 1943 roku na Wołyniu, jak szczególnie okrutna była to zbrodnia ludobójstwa, rzeź, której nie wolno zapomnieć. Nie można zapomnieć decyzji, mocą której okradziono nas z Kresów, odebrano Wilno, Grodno, Lwów i "skazano na wyrugowanie ze świadomości Polaków". Ofiary szaleńczych banderowskich ideologii dały temu świadectwo. Okrucieństwo bestialskich mordów zostało przez pisarza złagodzone poprzez beletrystyczny przekaz. Na tle historii prawdziwej nakreślił obraz romantycznej historii miłosnej Piotra i Swiety. Równie ważnej. Pisarz podkreśla, że to, co w nas najlepsze, w istocie zwycięża najgorszą rzeczywistość. Losy bohaterów wiążą się z kampanią wrześniową, rzezią wołyńską, historią Samodzielnej Brygady Spadochronowej, zamachem na Kutscherę. Natomiast całe okrucieństwo barbarzyńskich mordów dokonanych przez Ukraińską Powstańczą Armię (UPA), choć mocno fabułą złagodzone, wydostaje się całą swą mocą z każdej stronicy i szokuje. Prawdą jest, że byli Ukraińcy, którzy narażając swoje życie, pomagali uratować swych polskich sąsiadów przed tym piekielnym pogromem. W powieści reprezentuje ich kościelny Witalij, czy Łuczenko, pomagający uciekinierkom z Bedryczan- Swiecie i Marcie, córce pani Marii, u których gościł Piotr. Te dwie dziewczyny połączyła rywalizacja w miłości do Piotra i wspólna niedola. Są skazane na siebie. Ten wątek, to prawdziwe studium ludzkich emocji, uczuć, relacji w ekstremalnych warunkach.

Podobne historie miały z pewnością miejsce. Zawierucha wojenna rozdzieliła naszych bohaterów. Gdzie rzucił ich los i jak przetrwali tak długi "czas tęsknoty"? Czas współgra z losem nierozerwalnie. W końcu, nawet ten najgorszy, mija, dobiega kresu. Co daje w zamian? Wynagradza, czy rozczarowuje? Czy pozostaje ta uporczywa "Tęsknota", drugie imię "Wojny"? I wspomnienia, które z pozoru tylko są balsamem na stęsknioną duszę, a tak naprawdę potrafią wyciskać tylko łzy. A każda, niczym kropla skałę, "każda łza wyrywa kawałek duszy..."

Tę książkę każdy powinien przeczytać koniecznie. Zapewniam, że nie będzie to czas stracony, a emocje na długo pozostaną w każdej unerwionej komórce.

Tematyka bardzo interesująca, polecam też przy okazji lekturę "Kresowej Opowieści" Edwarda Łysiaka, książkę, która dotyczy tych samych wydarzeń i gwarantuje tę samą dawkę doznań.

Zainteresowanych Kresami, ich historią, kulturą, odsyłam na blog Magdaleny Jastrzębskiej, która z wielką pasją odkrywa piękno tego regionu.