Botanika Duszy | Autor: Elizabeth Gilbert

Tym razem skuszona wieloma pozytywnymi opiniami postanowiłam sięgnąć po najnowsze dziecko Elizabeth Gilbert, Botanika duszy. Wiele razy się zarzekałam, aby nie do końca sugerować się innymi recenzjami, opisami na okładkach, jednak tym razem postanowiłam złamać swoją zasadę. Coś ten tytuł ma w sobie, że nie mogłam przejść obok niego obojętnie. Czy faktycznie przygoda z tą lekturą wniosła w moje odczuwanie pozytywne emocje? Przekonajcie się.

Poznajemy Henry'ego Whittaker'a, który pochodząc z ubogiej rodziny, żyje jednak w otoczeniu tych bogatych. Życie tych drugich bardzo mu się podoba i jest wręcz tym zafascynowany, pragnie sam zdobyć bogactwo i nie zastanawiać się dniem jutrzejszym. Jego marzenie jest na tyle silne, że chłopak poprzez swoją inteligencję i chęć zdobywania wiedzy staje się z czasem doświadczonym i wpływowym botanikiem. Swoją pasją zaraża córkę Almę, która przejęła jego zainteresowanie roślinami. Rodzice od najmłodszych lat zarażają wiedzą swoją córkę, która dość szybko zdobywa doświadczenie w rozpoznawaniu najrzadszych roślin oraz badaniu ich. Zna kilka języków, już w wieku 5 lat potrafi prowadzić konstruktywne rozmowy z dorosłymi, zadaje bardzo poważne i mądre pytania, na które domaga się wyczerpujących odpowiedzi. Niekiedy zdarza się jej zaszokować rozmówcę swoją wiedzą, a nawet zaskoczyć go tym, że wie o wiele więcej niż on sam, co nie rzadko doprowadza do konsternacji rozmówcy. Alma nie jest ładną dziewczynką, co nawet stwierdził sam Henry dla mnie ta pospolita jest warta co najmniej dziesięć tych ślicznych. (str. 103) Dziewczynka jest świadoma swojej urody i stara się poprzez swoją inteligencję odwracać od niej uwagę. Alma nie ma przyjaciół, nie ma na nich czasu. Pewnego dnia jej rodzice adoptują Prudence, piękną, choć cichą i wydaje się, że głupiutką dziewczynkę. Dziewczynki są wręcz przeciwieństwami wraz z wiekiem przybywało Almie odwagi w konwersacji, swobody, dociekliwości. Prudence nigdy nie osiągnęła takiej pewności siebie przy stole. Zwykle siedziała milcząca i śliczna, rodzaj bezużytecznej osoby towarzystwa, po prostu zajmując krzesło pomiędzy gośćmi i nie wnosząc swoją obecnością nic ponad urodę. W pewnym sensie jednak się przydawała. Można było posadzić ją obok kogokolwiek, nigdy nie narzekała. (str.97) Od tego czasu dziewczynki starają się zaprzyjaźnić, jednak nie do końca im to wychodzi. W ich życiu pojawia się również Retta – dziewczynka, której wszędzie pełno, której wydawałoby się, że buzia jej się nie zamyka. Chce zostać ich przyjaciółką, jednak do Almie właśnie skradnie serce.

Nie miałam okazji zapoznać się wcześniej z twórczością Elizabeth Gilbert. To autorka Jedz, módl się i kochaj oraz I że cię nie opuszczę... - dwóch wyjątkowych wydanych przez wydawnictwo Rebis książek, które stały się mega bestsellerami niemal na całym świecie. Na podstawie Jedz, módl się i kochaj nakręcono film z Julią Roberts i Javierem Bardememem w rolach głównych.

Botanika duszy, to lektura, którą czyta się niespiesznie. Te prawie sześćset stron historii, to poezja smaku i kunsztu pisarskiego. To historia rodziny zafascynowanej naturą, oddanej jej bez reszty. Zarówno Henry jak i Alma oddają się swojej pasji całkowicie, nie rzadko kosztem innych. To historia człowieka, który w dzieciństwie nie miał nic, a swoją ciężką pracą doprowadził do wielkiego majątku zarówno w sferze finansów jak i emocjonalnego i duchowego. Alma powiela postępowanie ojca i za bardzo zatraca się w swojej pasji, czego skutkiem jest utrata swojej wielkiej miłości, który nie wiedzieć, kiedy pokochał inną kobietę. Niestety Alma zauważyła to za późno.

Botanika duszy to książka o poświęceniu, którego finał doprowadza do cierpienia, do utraty najbliższych, nie zauważania otaczającego świata. Język, jakim posługuje się Elizabeth Gilbert jest magiczny, piękny, zatraciłam się w lekturze już od pierwszych stron. To jak autorka prowadzi czytelnika przez arkana botaniki, później wprowadza w świat Whittaker'ów jest niesamowite. Plastyczność języka, przechodzenie z wątków w wątek jest niezauważalne. Tej książki nie da czytać się szybko, ją trzeba celebrować, poznawać niespiesznie każde pojęcie, każdy element duszy.

Botanika duszy to powieść historyczna, której wydarzenia dzieją się z początkiem XIX wieku. Jednak Elizabeth Gilbert nie skupia się szczególnie na ukazaniu norm obyczajowych w tym okresie panujących, a nakierowuje czytelnika botanikę.