Mniej Niż Nic | Autor: Elizabeth Kim

Jestem świeżo po przeczytaniu „Mniej niż nic". Przez ostatnie dwie godziny z drżącym sercem pochłaniałam jej opowieść... Moje myśli mogą być niepoukładane bądź chaotyczne, ale jestem wstrząśnięta. Najbardziej tym, że przez większość swojego życia Elizabeth musiała znosić okrucieństwo. Nikt jej nie rozumiał, nie miała bliskich osób, którzy by podzielali jej ból. Kiedy urodziła się jej córeczka – dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że ktoś ją rozumie.

Przeczytałam dużo książek o zbrodniach honorowych i nadal nie wierzę, że coś takiego się dzieje. Czasami człowiekowi jest trudno przyjąć prawdę, która jest zbyt okrutna... Wszystkie emocje, jakie towarzyszyły Elizabeth, odczuwałam również ja.

Elizabeth, jako mała dziewczynka zaznała niezwykle silnej miłości matki. Takiej miłości, za którą tęskniła całe swoje życie i nigdy nie przestała. Razem z matką dźwigała ciężar, jaki spadł na ich barki. Zostały odrzucone przez społeczność małej wioski. Jej Omma, buntownicza, walcząca o wolność i swobodę, wyjechała do Seulu, poznała amerykańskiego żołnierza i zaszła w ciążę. Zmuszona była wrócić do domu, wiedziała, że przyniosła hańbę na rodzinę – zamieszkała w odległej od ludzi chatce, sama urodziła dziecko, sama je wychowała. Musiały obie znosić zamachy kamieniami i spluwanie przez mieszkańców wioski. Aż w końcu, mała dziewczynka musiała patrzeć, jak własny dziadek i wujek odbierają życie jej matce. Jakim prawem ja się pytam? Odebrali jej życie za to, że nie pozwoliła córce wyjść za mąż (małej dziewczynce!). Omma chciała ją uchronić przed niewolniczym losem, jaki spotkałby ją po wyjściu za mąż. Sprzeciwiła się temu i poniosła karę... Nie przewidziała jednak, że jej córkę spotka o wiele więcej zła...

Zamieszkała w sierocińcu w powojennym Seulu, gdzie podrzuciła ją ciotka. W końcu ktoś ją adoptował – małżeństwo, katoliccy fanatycy z Ameryki. Pastor i jego żona żyli w utopii i sądzili, że to koreańskie dziecko będzie cudowne, będzie robiło wszystko to, czego oni wymagają. Nie zdawali sobie sprawy z tego, co przeszło i że potrzebowało miłości, tożsamości... Dziewczynka nie wiedziała kim jest, nie miała imienia, nie wiedziała, ile ma lat. Ktoś wysyłał ją w odległy kraj, do obcego domu, gdzie musiała się odnaleźć. W ciągu tygodnia nauczyła się języka angielskiego, nie otrzymała jednak miłości, jakiej szukała. Zastępczy rodzice sprawili jej wiele bólu... Zwłaszcza, kiedy wydali ją za mąż – od tego samego rzekomo uciekła.

Jest to historia, która daje nam wszystkim wyraźne przesłanie: przeżyłam piekło, byłam nikim, przez całe życie byłam nikim, pozbawiono mnie osobowości, moich korzeni; ale żyję i doczekałam się tego, czego całe życie wypatrywałam – miłość córki i szacunek pewnej młodej Koreanki.

Polecam tą niezwykle wzruszająca historię każdemu. Wiem, że wielu z Was będzie ciężko po nią sięgnąć, bo jest trudna, nie ukrywam tego. Trzeba zrozumieć, że mimo wszystko Elizabeth się odnalazła w tym okrutnym świecie i zaznała szczęścia w życiu. Takie książki mają na celu pokazania tego, że po mimo wszystkich złych rzeczy, jakie nas spotykają, los wynagradza nam to po pewnym czasie.

Owszem, jest to tragiczna książka lecz z pozytywnym zakończeniem i takim samym przesłaniem. Zawsze trzeba wierzyć, że będzie dobrze; że spotka nas szczęście na jakie czekaliśmy. Los nam wiele rzeczy wynagradza – trzeba tylko zwracać uwagę na drobiazgi.