Skradzione Dziecko | Autor: Keith Donohue

Kiedy w bibliotece zobaczyłam tą okładkę i cytat: „Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?" pomyślałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. Czekała kilka dni, aż skończyłam czytać wcześniejsze pozycje i nareszcie ją przeczytałam.

Tuż obok lasu spokojne życie wiedzie rodzina Day'ów – mama, tata, Henry, bliźniaczki Elisabeth i Mary. Nie spodziewają się nawet, że wysokie drzewa skrywają pewne stworzonka, chochliki, podmianki... Stworzenia, które żyją i działają w ukryciu. Pewnego dnia mały Henry Day ucieka z domu, chowa się w lesie... Kiedy wraca nadal jest Henrym – podmiankiem, który uwielbia muzykę, pięknie śpiewa. Życie nowego Henry'ego płynie spokojnie, dorasta, zakochuje się, komponuje. Aż przypadkiem zaczyna sobie przypominać, kim był w dawnym życiu, kiedy nie był podmiankiem, lecz człowiekiem. Odkrywa tajemnicę swojego istnienia, tego kim był.

Co się stało z prawdziwym Henrym? Zginął. Narodził się Aniday, który wraz z innymi podmiankami wiedzie swoje życie w lesie. Z każdym dniem zaczyna zapominać o dawnym życiu, z radosnego płatającego figle chłopca staje się dojrzałym stworzeniem uwięzionym w ciele podmianka. Pamięć jednak jest zawodna... Co się wtedy dzieje? Ja Wam tego nie zdradzę – przeczytajcie książkę sami :)

Zastanawiacie się pewnie dlaczego taka ich nazwa – podmianki? Przez wiele miesięcy obserwują dane dziecko, które chcą porwać, aby na jego miejsce mógł wskoczyć jeden z podmianków. Jest to praca zbiorowa, bowiem każdy śledzi dziecko, dowiaduje się wszystkich rzeczy i o nim i o rodzinie, po to aby nikt się nie zorientował. Czyżby?

Napaliłam się na tą książkę i nie zawiodłam się. Otrzymałam to, czego się spodziewałam, a nawet i więcej. Świetny i oryginalny pomysł na fabułę, wciągająca akcja, która nie nuży czytelnika. Jest to piękna baśń dla dorosłych, a także i dla nastolatków. Baśń o życiu, o sobie samych, o poszukiwaniu siebie. Książka o pamięci, która pokazuje, że kiedy człowiek chce zapomnieć – zapomni, a kiedy chce sobie przypomnieć, to zrobi to bez mniejszego trudu. Jest to książka o akceptowaniu siebie, o tym, jak ciężkie jest życie „odmieńca", który skrywa w sobie wielką tajemnicę. Jest to również opowieść o miłości do rodziny, do kobiety...

Na pochwałę zasługuje również język powieści, który zachwyca i nie jest trudny w odbiorze. Kreacja bohaterów i pomysł na książkę również należy pochwalić. Autor zastosował ciekawy zabieg – pisanie z perspektywy i Henryego i Anidaya. Nie gubimy się w tych wspomnieniach i relacjach, one razem się uzupełniają. Polubiłam te podmianki – Speck, Onions, Aniday, Samaolach i resztę, polubiłam Henryego i Tess, panią Day... Mamy tutaj dużo postaci, które są wielobarwne, nie są sztampowe; zaskakują i dają się lubić.

Autor stworzył niesamowitą powieść, którą świetnie się czyta, która zmusza do refleksji. A pytanie „Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?" ciągnie się za czytelnikiem do ostatniej karty, a nawet długo po niej...

Zdecydowanie Wam polecam, jeśli szukacie baśni dla dorosłych, która jest fenomenalnie wykonana, spodoba się również tym, którzy lubią magiczne opowieści z przesłaniem, nie jest ciężka, człowiek może przy niej odpocząć i dać się wciągnąć w tą niesamowitą historię. Zdecydowanie warta poznania i przeczytania! Dodam jeszcze, że „Skradzione dziecko" to debiutancka powieść KeithaDonohue. Należy się mu szacunek za zbudowanie takiej wspaniałej książki.