Pożegnanie Dla Początkujących | Autor: Anne Tyler

Anne Tyler to amerykańska pisarka, specjalizująca się w literaturze społeczno- obyczajowej. Otrzymała National Book Critics Circle Award w kategorii fikcja za książkę „Przypadkowy turysta" (1985) oraz Nagrodę Pulitzera w tej samej kategorii za powieść „Lekcje oddychania" (1989) . Jej powieści dwukrotnie doczekały się adaptacji filmowej ("Obok życia" i "Przypadkowy turysta") a cztery telewizyjnej.

Jak wiele czasu potrzebuje Aaron, niepełnosprawny, główny bohater „Pożegnania dla początkujących", aby uporać się ze stratą ukochanej żony Dorothy? Czy w ogóle można określić czas, w którym jesteśmy w stanie zaakceptować fakt braku najbliższej osoby ? Aaron rozpamiętuje chwile przeżyte wspólnie, stara znaleźć się swoją winę, obarcza się również dosyć trudnycm charakterem samej Dorothy. Nie jest to łatwy czas. Drzewo, które spadło na werandę przez które zginęła jego żona, początkowo wydaje mu się nie do uprzątnięcia. Boi się, że razem z porządkiem zaginą wspomnienia, ucieknie ten moment, kiedy była tam żywa i namacalna, kiedy można było z nią podyskutować, pokłócić się. Z każdą zebraną gałązką wydaje mu się, że traci coś bezpowrotnie. Nadchodzi jednak czas, kiedy realność mówi dość. Do mieszkania wchodzi ekipa remontowa a Aaron przeprowadza się do swojej siostry. I właśnie wtedy spotyka Dorothy. Przygląda się z boku jego poczynaniom. Zaczyna się pojawiać nagle, niespodziewanie, rozmawiać z Aaronem, oceniać stan robót przy domku, w którym mieszkali. Czy zostanie na dłużej, czy przygotowuje do czegoś swojego męża, czy planuje odejść w odpowiednim czasie?

„Pożegnanie dla początkujących" to świetna powieść społeczno- obyczajowa. Autorka ukazuje nam świat Aarona jakby przez dziurkę od klucza. Mimo, że jest on narratorem to obserwujemy go z boku, najpierw widzimy jak miota się po śmierci żony, aby później dopadła go jakaś obojętność maskowana wrogością do otaczających go ludzi. Jak możemy zrozumieć momentami jego niechęć do apodyktycznej siostry, to trudniej już zrozumieć jego odrzucenie osób, które w prosty i nie kamuflowany sposób starają mu się pomóc. Ogromnym plusem tej powieści jest sposób jej narracji. Opowiadający patrzy na świat lekko krytycznie, z dystansem, lecz ma również duże poczucie humoru. Opowiedziana przez niego historia, mimo że mówi o codziennym, czasem wydawałoby się banalnym życiu, absolutnie nie jest nudna. Ogromnie podoba mi się również przedstawione miejsce w którym pracuje główny bohater, rodzinne wydawnictwo, które zajmuje się książkami typu poradniki na prezent. Trzeba przyznać, że niektóre tytuły powodują duży uśmiech na twarzy.

Tak naprawdę, to wydawałoby się, że ta powieść jest smutna czy też przygnębiająca. Nic bardziej mylnego. Dotyka ogromnie trudnego tematu, lecz ukazuje go w taki sposób, że akceptujemy zaistniałą sytuację. Ufamy autorce, gdy prowadzi nas przez czas smutku, wierząc, że chwile nadziei również nadejdą. Nie czujemy żadnego fałszu , bezwiednie sami stajemy się się cząstką historii .Czytelnik kilka razy zostanie solidnie zaskoczony biegiem wydarzeń, które przybiorą taki kierunek jakiego w ogóle byśmy się nie spodziewali. Misternie splecione wątki pokażą zupełnie inne oblicze. Nadzieja na juto tak głęboko schowana, zacznie powolutku się ujawniać.

Warto zapoznać się z prozą Anne Taylor. Posmakujemy literatury niespiesznej lecz ogromnie głębokiej. Gdy już się w niej zanurzymy nie będziemy w ogóle chcieli poprzestawać słownej kąpieli. Ochota na więcej , będzie nam jeszcze długo towarzyszyć po ukończeniu książki.. Zdecydowanie polecam.