Mr. Fugu | Autor: Joanna Shigenobu

Fugu jest toksyczną rybą, od dawna chętnie spożywaną w Japonii. Z racji wysokiego stężenia trucizny, rybę do spożycia przygotowywać mogą jedynie licencjonowani kucharze, którzy przejdą specjalne kilkuletnie szkolenie. Najpopularniejszym sposobem podania ryby fugu jest pokrojenie jej na cieniutkie plasterki, na których wciąż znajduje się odrobina toksyny, która po spożyciu wywołuje specyficzne drętwienie i kłucie języka i warg. Chociaż potrawy z fugu są drogie, znajdują wielu amatorów, nie tylko smakoszy, ale i miłośników ryzyka, jakie jednak idzie w parze ze spożyciem fugu.

Właśnie do takiej ryby porównuje swojego głównego bohatera, Isao, autorka książki, Joanna Shigenobu, Polka od sześciu lat mieszkająca w Japonii. „Mr Fugu" jest jej debiutancką książką, w której widać wpływy zarówno europejskie, jak i japońskie, co odnosi się nie tylko do fabuły, ale także do dość niecodziennego jak na nasz kraj wyglądu książki.

Wspomniany już wcześniej tytułowy Mr Fugu, czyli Isao, jest Japończykiem, bardzo bogatym przedsiębiorcą, mężczyzną w średnim wieku. Od trzech lat jest również wdowcem – jego żona, pochodząca z Europy Nicole, nieszczęśliwa w małżeństwie, popełniła samobójstwo skacząc z okna ich domu. Zimny i nieprzystępny dotąd Isao, w trzecią rocznicę śmierci Nicole rozważa właśnie pójście w jej ślady, kiedy ku jego zdumieniu pojawia się przy nim jego zmarła żona. Małżonkowie konfrontują się z przeszłością, powoli wyjaśniają sobie motywy swoich działań, które doprowadziły ich do obecnej sytuacji. Nicole może wreszcie pozwolić sobie na szczerość, jakiej nigdy dotąd nie było między nimi, jednak pełna żalu do męża za traktowanie jej jak przedmiot – wśród Japończyków jako piękna blondynka była przede wszystkim egzotycznym potwierdzeniem statusu swojego męża – wciąż ukrywa swoje prawdziwe zamiary względem Isao, które sprowadziły ją znowu do świata żywych. Pełen szczerego żalu i skruchy stęskniony za żoną Isao przypomina jej, dlaczego w ogóle się z nim związała, czuje, że jej złość wraz z siłą miłości Isao powoli słabnie.

Konflikt pomiędzy małżonkami to konflikt dwóch kultur. Przyzwyczajona do otwartości w okazywaniu uczuć Nicole nie może przyzwyczaić się do oschłego męża, wychowanego przecież w kulturze pozorów, gdzie człowiek jest sam ze swoimi emocjami, a uzewnętrznianie ich uważane jest za oznakę słabości. Pomimo łączącego ich uczucia, nie są w stanie znaleźć kompromisu, nawet nie próbują; gdy mija okres radosnego narzeczeństwa, daje znać o sobie rzeczywistość i każde z nich zaczyna grać przeznaczoną sobie w społeczeństwie japońskim rolę. On z powrotem staje się bezlitosnym właścicielem potężnego przedsiębiorstwa, ona jego maskotką, która ładnie prezentuje się na rozmaitych przyjęciach, ale w domu jest tylko jego elementem. O ile Isao jest przyzwyczajony do takiego stanu rzeczy, wrażliwa Nicole nie wytrzymuje takiego życia i widzi tylko jedno wyjście.

Nieprzypadkowo wspomniałam o odgrywaniu ról – twórczość autorki zainspirowana jest japońskim teatrem, pomysł na postaci Isao i Nicole powstał pod wpływem oglądanych przedstawień i prób grupy teatralnej Hibiki Family. Z grupą tą autorką przygotowała także przedstawienie oparte na książce, do którego wykorzystano jako tło muzykę Chopina. Teatralność to klucz do czytania tej książki. Emocje, które towarzyszą bohaterom są momentami bardzo skrajne, z euforii przeradzają się w ogromny smutek, co może przeszkadzać w lekturze, jeśli czytelnik nie spróbuje patrzeć na czytany tekst jak na scenę, która odgrywa się na jego oczach.

Książka składa się z kilku części. Otwierająca i zamykająca część tworzą klamrę, opowieść polskiej lekarki, która jako pierwsza zapoznaje nas z parą Isao i Nicole, ona też jest ostatnią osobą, która relacjonuje dalsze losy Isao. Części środkowe poświęcone są spotkaniu Isao z Nicole, każda z nich poprzedzona jest wierszem odnoszącym się do treści rodziału. Jak już wspomniałam, wydanie książki zasługuje na szczególną uwagę, a to ze względu na ilustracje bogato zdobiące rozdziały. Wykonane zostały przez Japońską ilustratorkę, Yukari Fukudome, prywatnie znajomą autorki. Ilustracje są w stylu mangowym, bardzo kolorowe, subtelne, pięknie uzupełniają się z tekstem książki. Moim jedynym zarzutem wobec szaty graficznej jest skromna, a może nawet brzydka, okładka, która raczej nie zachęca, a już na pewno nie sugeruje bogatej zawartości. Niemniej jednak książka jest oryginalna i w pewien sposób przybliża japońską mentalność, warto po nią sięgnąć w celu zdobycia nowych doświadczeń.