Dzieci O Specjalnych Potrzebach Komunikacyjnych | Autor: Barbara Winczura

Trudno recenzować książki takie jak „Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych", ponieważ nie jest to tekst, który ze spokojem można objąć w sidła subiektywnej oceny i dać się ponieść wyobraźni. Tak naprawdę książki takie jak ta przeznaczone są głównie dla osób zainteresowanych tematyką wszelkiego rodzaju komunikacji, diagnostyki, edukacji i terapii, w których głównym elementem są dzieci o specjalnych potrzebach. Doktor Barbara Winczura jest kierownikiem Pracowni Pedagogiki Osób Niepełnosprawnych w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego. Z dziećmi z problemami edukacyjnymi ma więc styczność na co dzień, a jej publikacja dość szczegółowo skupia się na sposobach pomocy takim dzieciom.

Książka ma duży format i objętościowo jest dość obszerna, jednak nie miałabym nic przeciwko, gdyby była jeszcze obszerniejsza, ponieważ choć kartki mają idealną barwę do czytania, czcionka tekstu jest niewielka i dość zbita. Czytanie tej lektury, choć bardzo ciekawej, niezmiernie męczyło oczy. Trudno było przechodzić do kolejnych rozdziałów bez odpoczynku. Dzieło aż się prosi o większe wydanie, co widać chociażby po tytułowaniu kolejnych podrozdziałów. Ich tytuły zostały oddzielone od pozostałych tekstów dodatkowym odstępem. Dużo czytelniej byłoby rozmieścić je na kolejnych stronach. Jestem pewna, że tak obszerne dzieło zostało zminimalizowane do (i tak obszernej) książki, ponieważ był ku temu jakiś powód.
Autorzy poszczególnych tekstów pod redakcją wspomnianej wcześniej Barbary Winczury opisali w swoim dziele szereg przypadków, z którymi każdy pedagog styka się na co dzień i musi sobie jakoś radzić. Pojawiły się zatem problemy związane z językiem i mową, zaburzeniami rozwoju mowy i komunikacji u dzieci z autyzmem, samo diagnozowanie dzieci objętych tą chorobą, język i komunikacja u dzieci z FAS, dzieci z zespołem Downa, zaburzenia substancji segmentalnej i wielowymiarowe zaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia oraz komunikacja z dziećmi z syndromem apallicznym. Nie zabrakło rozważań dotyczących metod komunikacji i porozumienia z takimi dziećmi. Opisano również wczesne zabawy interakcyjne, metody działania w przypadku innych chorób, odbicia w relacjach międzyludzkich w przypadku problemów z komunikowaniem się, a także ową komunikację w poszczególnych grupach wiekowych. Te grupy dodatkowo podzielono na klasy (np. integracyjne), opisano sytuację dzieci zaburzonych w klasach z uczniami, którzy nie są objęci zaburzeniami i dookreślono metody wspomagające. Całość dzieli się na cztery części, wśród których wyróżnić można diagnozę, możliwości językowe i komunikacyjne, relacje interpersonalne i komunikacje społeczne, grupy rówieśnicze z edukacją integracyjną oraz wspomaganie rozwoju i terapię. W opisach poszczególnych przypadków i radzenia sobie z nimi, odwoływano się do słynnych pedagogów, psychologów i filozofów. Choć książka służy do nauki w ściśle zakrojonej tematyce, a tematyka jest poważna, język nie jest ściśle naukowy i można z łatwością zrozumieć o czym mowa. Nie trzeba również posiadać dużej wiedzy dotyczącej osób, do których odwoływali się autorzy, ponieważ za każdym razem, gdy takie odwołanie się pojawiało, założenia pedagogów i psychologów były wykładane w skróconej formie, zazwyczaj jako wstęp do artykułu. Niewątpliwie ogromnym plusem tej książki są liczne przykłady. Myślę, że lektura (o ile ktoś interesuje się opisaną tematyką) spodoba się zarówno początkującym, tym, którzy już w temacie trwają od jakiegoś czasu, jak i wszystkim tym, których nazywa się mianem zaawansowanych. Jest to książka naukowa, dlatego spodziewać się można jedynie faktów. Poruszony zakres jest dowodem na to, jak przydatną książką jest ta lektura. Każda poruszona kwestia została opisana w sposób szczegółowy i dokładnie zanalizowana. Umożliwiony do zdobycia zakres wiedzy przydaje się nie tylko w dziedzinach pedagogicznych, ale też w codziennym życiu.

Książka pod redakcją Barbary Winczury jest istną skarbnicą wiedzy pedagogicznej. Czytając kolejne artykuły miałam okazję dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy na temat osób objętych takimi chorobami jak autyzm, dzieci z niepełnosprawnością w stopniu lekkim i zaawansowanym, chorującymi na zespół Downa i wieloma innymi chorobami. Z każdym kolejnym tematem rosło moje zdumienie, gdy uświadamiałam sobie jak daleko zaszła nasza wiedza dotycząca wymienionych chorób i ile już możemy zrobić dla dzieci, które nie zawiniły niczym swojej chorobie. Jednocześnie dotarło do mnie ile jeszcze trzeba odkryć, jakie metody należy jeszcze odnaleźć, by ta pomoc był jeszcze lepsza i dokładniejsza. Z tego właśnie powodu tak ważne jest, by czytelnicy zdobywali wiedzę na te tematy. Książkę polecam zatem wszystkim tym, których interesuje tematyka pokrzywdzonych dzieci, pedagogom, psychologom, studentom i rodzicom – tym, których dzieci są chore, ale także tym, którzy chcą wiedzieć jeszcze więcej.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Impuls oraz grupie Sztukater!