Wyspa Kryształowa | Autor: Miriam Adesanya

„Tego poranka promienie słońca, przypominające lśniącą przędzę, odnalazły na falach morza tajemniczy niewielki przedmiot. Na brzegu kołysała się dziwna skrzynka. Jakby nie mogąc się zdecydować, czy zostać od opieką oceanu, czy też uchylić rąbka swej tajemnicy, dobijała się do brzegu i cofała. Działo się tak już od dłuższego czasu i wydawało się, że tajemnicza skrzynia żyje własnym życiem."

Książka Miriam Adesanya pt. „Wyspa kryształowa" to opowieść o szczęśliwej rodzinie, która podczas swych wakacji odkrywa tajemnicę tytułowej wyspy, doskonałej w swej istocie, zupełnie nierealnej. Nieprzypadkowo jednak skrzynia, w której zamknięte są wszystkie sekrety, trafia w ręce sześcioletniego Scotta - głównego bohatera powieści.

I tutaj właśnie nasuwa moja pierwsza uwaga, dotycząca samego sposobu napisania książki. Otóż, autorka na KAŻDYM! kroku podkreśla nieskazitelność i doskonałość chłopca, a wręcz hiperbolizuje jego zalety i umiejętności. Zastanówmy się – które sześcioletnie dziecko umie płynnie czytać (w dodatku w dwóch językach!), co więcej samo szuka zwrotów dotąd nieznanych i je przyswaja dla przyjemności?! Prawie żadne, taka jest prawda. Każde z nich w tym wieku zastanawia się nad tym, co przyniesie mu Mikołaj na święta albo czy dostanie od mamy czekoladę za to, że był dzielny przy szczepieniu. A w oczach autorki Scott to dziecko idealne.

Tak samo zresztą, jak i jego rodzice – Michał i Róża.

On – silny i przystojny mężczyzna, którego uśmiech i szczerość bijąca z oczu, zjednywały ludzi. Budzący podziw i uwielbiany za łagodność usposobienia i charyzmę. Ona – wrażliwa artystka, żyjąca w wielkiej, wewnętrznej harmonii, dzięki czemu przyciąga szczęście jak magnes. Razem – para nieskalana, doskonała w swej formie i treści, nieomylna w wyborach; zupełnie nierealna.
Wszystko to sprawia, że wątek samej kryształowej wyspy odchodzi na dalszy plan, a sądząc po tytule to on powinien być przecież tym wiodącym, głównym w całej książce. Co więcej, w opisach owego sekretnego miejsca autorka po raz kolejny bardziej skupia się na jego nienaganności, aniżeli na roli, jaką pełni w stosunku do całej powieści.

Uwagę niewątpliwie zwracają także liczne powtórzenia, które tylko pozornie mogą utrzymywać spójność powieści (chociaż i to wydaje się być wątpliwe).

„WIEDZIAŁ, że wiele mam sam zrobić i ma do tego możliwości. Wybór zawsze należał do niego. WIEDZIAŁ, że uczy się dla i siebie i po to, aby potem pomagać innym. Teraz jeszcze nie WIEDZIAŁ, kim chciałby zostać. Podobały mu się różne zajęcia, sam jeszcze nie WIEDZIAŁ, które najbardziej." Pięć zdań, w czterech słowo WIEDZIAŁ – lekka paranoja.

Oprócz CIĄGŁEGO powtarzania słów Miriam Adesanya ma też dziwną manierę „rozwlekania" każdej pojedynczej myśli na kilka zdań. Mam wrażenie, że bez tego książka byłaby o połowę krótsza (jeśli nie więcej!).

Jedyną zaletą, jaką dostrzega w fabule książki jest postać tajemniczego starca, który niespodziewanie pojawia się pod koniec powieści, a który okazuje się kluczem do całej historii, jej wyjaśnieniem, ale i przyczyną jednocześnie. Dlaczego jednak – tego nie zdradzę, może sami będziecie mieli okazję to sprawdzić. Bowiem fakt, że mnie książka nie przypadła do gustu nie oznacza przecież, że nie może okazać się ciekawa dla kogoś z Was – zwłaszcza, jeśli odczuwasz, Drogi Czytelniku, emocjonalną więź z naturą, a liczne powtórzenia i brak spójności w tekście nie utrudni Ci odbioru Jej głównego przesłania.