Pokój | Autor: Gene Wolfe

Po niesamowitych wrażeniach, jakie wyniosłam z lektury „Tonącej dziewczyny", postanowiłam zabrać się za kolejne części „Uczty Wyobraźni" licząc na kolejne wspaniałe przeżycia i odczucia nie tylko w trakcie, ale i po ukończeniu lektury. Tym razem padło na „Pokój" autorstwa Gene'a Wolfe'a. Nic, więc dziwnego, że miałam ku niej wysokie mniemanie jeszcze przed rozpoczęciem czytania.

„Pokój" opowiada tak naprawdę błahą historię marudnego staruszka – Aldena Dennisa Weera, który to wiedzie na pozór bardzo nudne, wręcz melancholijne życie. Na pozór, bowiem jego wyobraźnia zdolna jest unicestwić czas i przeobrazić rzeczywistość, wykraczając poza samą śmierć.

Jak czytamy na różnorakich portalach „Gene Wolfe, nazywany jest przez „The Denver Post" jednym z „olbrzymów s-f". Wielokrotnie zdobywał najważniejsze nagrody z tej dziedziny, w tym nagrody Nebula, Hugo i World Fantasy. „Pokój" to jego pierwsza pełnowymiarowa powieść, świadcząca o geniuszu, którzy później rozkwitł w dziełach takich jak Księga Nowego Słońca."

Nic, więc dziwnego, iż powieść ta ma wręcz rzeszę fanatyków, którzy wychwalają ją ponad słońce. Zanim przystąpiłam do lektury, nie jednokrotnie przeszukiwałam recenzje innych. Jedyne, co dzięki temu osiągnęłam to nastawienie, że książka ta jest prawie, że idealna. Rzadko, kiedy znalazł się ktoś, kto miał jakieś, „ale". Dlatego też sama zabrałam się za lekturę z takim, a nie innym nastawieniem.

„Szczęśliwy jest człowiek, który odnajduje się w pracy - ale oczywiście szczęśliwy jest też narkoman, który znalazł litrowy słój heroiny."

Ja natomiast staję się człowiekiem szczęśliwym, gdy w moje ręce trafia fantastyczna powieść. Czy tak było i teraz? W głównej mierze owszem, pomijając kilka niedociągnięć. Ale może zacznę po kolei.

Na samym początku urzeka czytelnika niesamowita okładka. Z jednej strony dość zwyczajna, bez przesytu, z drugiej zaś niesamowita. Osobiście oczu nie mogłam od niej oderwać (jak zresztą z pozostałymi książkami wchodzącymi w skład „Uczty wyobraźni"). Tak, jak okładkę można zaliczyć do rzeczy „prostych", tak stylu i języka, jakim się posługuje autor już niekoniecznie. Przyznaję, że nie jest to lekka lektura. Czyta się o wiele gorzej nawet, aniżeli „Tonącą dziewczynę". Wiele razy musiałam wracać do niektórych wydarzeń, by móc sobie przypomnieć, „o co tam właściwie chodziło". Wiele razy się zgubiłam w tym, co czytam, to fakt. Nie znaczy to jednak, że książka jest nudna, co to, to na pewno nie. Czy godna polecenia? Owszem, zwłaszcza dla fanów serii, oraz osób, które nie lubią błahych historyjek. „Pokoju" nie pochłonie się w jeden dzień. A i nie uważam, żeby nawet spróbowanie przeczytać tego na raz byłoby wskazane. Wręcz przeciwnie. Po co się spieszyć? Tylko więcej wydarzeń nam umyka. A przecież dużo rzeczy ma tutaj swoje „drugie dno". Nie żałuję, że spędziłam z nią długie tygodnie. Dzięki temu o wiele lepiej zrozumiałam, no i przyzwyczaiłam się do bohaterów, przez co pod koniec lektura stawała się coraz to bardziej ciekawsza.

Ogólnie rzecz biorąc z początku lektura może się wydawać niesamowicie trudna. Nie należy jednak jej porzucać, bowiem z czasem idzie się przyzwyczaić do stylu autora, który sam do łatwych nie należy. Gdybym miała ją podsumować w jednym zdaniu, to chyba powiedziałabym tylko „Dobra powieść, nie zawsze jest lekką powieścią". I tak jest też w tym przypadku. Czy do niej wrócę? Możliwe – pytanie tylko, czy wtedy jej treść odbiorę tak samo, jak teraz.