Płomień I Krzyż. Tom 1 | Autor: Jacek Piekara

Wiadomym jest, iż pan Jacek to niezmiernie utalentowany i wszechstronny pisarz, potrafiący odnaleźć się w każdym gatunku niczym ryba w wodzie, i w dodatku swoje książki wydaje dość obficie, regularnie, nie przeciągając następnych publikacji w swoim imieniu latami. Jednak w tym wszystkim znajduje się pewien szkopuł. Pan Jacek rzadko kończy rozpoczęty przez siebie cykl, tym samym wprawiając czytelników w nerwy i niedosyt, a miast podać dopieczony kąsek, zastępuje go nowym.
W tym wypadku otworzył coś w rodzaju „podcyklu", i to drugiego. Bowiem przed Płomieniem przerwał główny trzon cyklu inkwizytorskiego, zajął się Ja, inkwizytorem, dziejącym się we wczesnym okresie kariery Mordimera w Świętym Oficjum. Zaś w Płomieniu i krzyżu przyjdzie nam poznać okres jego dzieciństwa oraz historie opiekuna, z którego perspektywy oglądamy akcje w trzech opowiadaniach. W pierwszym natomiast poznajemy życie majętnej mieszczki, nieprzeciętnej urody i o wyraźnych zdolnościach magicznych, przez które nota bene sprowadziła na siebie pewne kłopoty. Ową mieszczanką była matka uwielbianego przez tysiące Polaków Mordimera.

Zbiór czterech opowiadań (Piękna Katarzyna, Płomień i krzyż, SzachorSefer, Drugie piętro wieży) pozwala nam poznać głównego bohatera właściwego cyklu i Ja, inkwizytora z nieco innej perspektywy. Co prawda w opowiadaniach pojawia się jako postać drugoplanowa, wcale często zostaje wspominany, wydarzenia rozwijają się do tego stopnia, że w końcu główny bohater, Arnold wszczyna na własną rękę śledztwo w sprawie pochodzenia, rodziny i losów chłopaka, natrafia na poplątaną sieć teorii, przedziwne postacie oraz wiele tajemniczych miejsc, które również u niego samego otwierają pewne wrota przeszłości.

Pod pieczą Arnolda przyjdzie nam zajść w trzewia chłopskiego buntu, spoufalić się z rubaszną ciżbą, zagościć na dworze możnych, zawitać do karczmy, odwiedzić pewną inkwizycyjną siedzibę, szukać poszlak u kapłanów i wreszcie latać od paru podejrzanych, rzetelnie odpierających od siebie jakiekolwiek zarzuty. Z bohaterem trafimy również do pilnie strzeżonych tajemnic Oficjum i zawleczemy młodą baronównę do wpływowego ośrodka inkwizytorów.

Piękna Katarzyna, nazywana w tak trafny sposób ze względu na swe wdzięki, objawi przed nami barwne i rozrzutne życie, przesycone erotyzmem, kaprysami sztuki i wieloma innymi fanaberiami osoby wpływowej, budującej reputacje na fundamencie złożonej z przyjaciół i kochanków, całkiem często spełniających obie te role. Jednak i Piękna ma swą mroczną tajemnicę, pobiera nauki czarnej magii u starej wiedźmy, co w niemałym, choć na razie skrytym stopniu wpłynie na dalsze dzieje Mordimera. Na koniec pierwszego opowiadania poznamy nagły, druzgoczący przewrót wydarzeń, i zobaczymy jak to łatwo kruszy się ziemia pod nogami, słabego fundamentu.

Jednakowoż dopiero gdy przeczytamy do końca, niektóre wątki się wyjaśnią, inne rozwiną, a czasem przybędą nowe, które ujawnią się w drugim tomie, o którym jak do tej pory było tylko słychać, a czekać - jak to u Piekary nagminnie bywa - przyjdzie nam zapewne jeszcze trochę, jak nie sporo, czasu.

Mimo wszystko, styl, harmonia i fabuła, nieco pogmatwana są utrzymane w doborowym porządku. Czasem zdarzy się nam pogubić, ale to tylko ze względu na zastosowany przez autora środek, który po chwili nakieruje nas na właściwy trop.

Barwne opisy – są. Płynna, gibka narracja – jest. Znakomity klimat – również. Nietuzinkowi, ciekawi bohaterowie, z nie mniej „zacnymi" charakterami – przemykają. A wszystko okraszone jest wyśmienitą dawką stylistyki, która w tym alternatywnym świecie sprawia, że czasem miewamy odczucie, że takie wydarzenia mogły mieć miejsce naprawdę.