Dziedzictwo Tom 1 Eragon | Autor: Christopher Paolini

"Pamiętaj, że wielu ludzi ginęło za swoje przekonania. To dość powszechne. Prawdziwa odwaga polega na tym, by żyć i cierpieć za to, w co wierzysz."

Gdy Eragon zajmował w księgarniach miejsce na półce z nowościami, znalazło się wielu takich, którzy pokusili się o nazwanie go następcą Harry'ego Pottera. Bardzo zauważalna jest wśród ludzi nieznośna tendencja do przepowiadania książkom młodzieżowym powtórzenia potterowskiego sukcesu a wkomponowanie w okładkę nowej powieści nazwiska słynnego czarodzieja z Hogwartu to zapewne świetny chwyt marketingowy. Mój stosunek do podobnych zabiegów jest co najmniej sceptyczny. Serię o Harrym Potterze uważam za niedościgniony ideał wśród literatury młodzieżowej a stosowanie jej do wypromowania innej książki może i przynosi korzyści finansowe, ale powoduje też często zawód i rozczarowanie czytelników, których taka reklamowana książka nie porwała tak jak to wcześniej obiecywali. Eragonowi również daleko do poziomu jaki prezentują książki J.K. Rowling, czy to pod względem treści samej historii, czy pod względem językowym. Nie oznacza to jednak, że nie jest to pozycja godna uwagi. Wręcz przeciwnie, uważam Eragona za naprawdę dobrą książkę.

Akcja powieści rozgrywa się w Alagaësii, w świecie którego nie znamy, w czasie, który przypomina trochę nasze średniowiecze. Główny bohater, tytułowy Eragon, to ubogi, niewykształcony nastoletni chłopiec, sierota, mieszkający z wujem w niewielkiej wiosce. Pewnego dnia, podczas jednego z częstych polowań, znajduje i zabiera ze sobą przedziwny kamień. Z chwilą, w której okazuje się, iż ma do czynienia z najprawdziwszym jajem smoka a sam jest Smoczym Jeźdźcem, jego życie wywraca się do góry nogami... Brzmi to jak scenariusz wykorzystany przez autorów już setki razy: człowiek, któremu życie nie raz dało w kość okazuje się nagle powołanym do wyższych celów i jedynym, który jest w stanie zbawić świat. W rzeczywistości nie wygląda to jednak tak banalnie jakby się zdawało, książka naprawdę wciąga i potrafi zaskakiwać.

Bohaterowie wykreowani przez autora są ciekawi i raczej nie pozostają czytelnikowi obojętni. Zdarzają się nawet istne perełki wśród postaci, czego, poza smoczycą Saphirą, najlepszym przykładem jest zielarka Angela, roztaczająca niesamowitą aurę. Samą sobą urzekła mnie bardzo a dopełnieniem okazał się jej kotołak Solembum i sklep, który emanował magią z rodzaju magii sklepików w Hogsmeade.

Fabuła powieści podobnie jak we Władcy Pierścieni opiera się na wędrówce. W trakcie czytania ww. usnęłam wielokrotnie. Akcja Eragona nie przytłacza tak bardzo. Zdarzają się w powieści nudniejsze momenty, nie są one jednak liczne i szybko mijają.

Paolini pisząc Eragona miał 15 lat. Fakt, że w głowie tak młodego człowieka powstała taka złożona kraina jak Alagaësia i cała ta historia o smokach, Smoczych Jeźdźcach, elfach, krasnoludach, urgalach, magii i walkach, jest zdumiewający i godny podziwu. Może i są fragmenty w tej powieści, w których zdecydowanie czuć rękę dziecka, nie przeszkadza to jednak w odbiorze historii a jedynie sprawia iż podziw dla Paoliniego jest jeszcze większy. Nie jest to jednak książka dla każdego. Ludzi, którzy preferują umiejscowienie magicznych wydarzeń we współczesnym świecie, może ta historia znużyć.