13 Rue Therese | Autor: Elena Mauli Shapiro

Złośnica westchnęła i odłożyła książkę na półkę, po czym znowu westchnęła. Tak od serca. A potem zamyślona spojrzała w okno. W pamięci wciąż miała ten magiczny moment, gdy przyniosła książkę do domu i zafascynowana nieznanym otworzyła ją na pierwszych stronach. Pamiętała swoje zaskoczenie, gdy dotknęła gładkiego lśniącego papieru, stron, pomiędzy którymi znajdywały się przedrukowane listy i zdjęcia. Poczuła się jakby zaglądała do czyjegoś pamiętnika. Poczuła obietnicę przygody.

Jednak już w trakcie czytania pierwszych rozdziałów pojawiło się kolejne uczucie, którego nie mogła się pozbyć i z początku nie wiedziała, o co jej samej może chodzić. Zaznajomiła się przecież z opisem na obwolucie:

„Trevor Stratton, amerykański profesor, odkrywa w swoim biurze tajemnicze pudełko ze zbiorem pamiątek po Louise Brunet – kobiecie, której młodość przypadła na czas pierwszej wojny światowej. Zaintrygowany, próbuje ze szczątków życiorysu – listów, fotografii, starych monet, zasuszonych kwiatów – odtworzyć jej dramatyczne losy: historię utraconej miłości, relację z ojcem, małżeństwo, burzliwy romans. Wraz z rosnącą fascynacją postacią Louise profesor Stratton odkrywa w sobie także namiętność do innej kobiety, ognistowłosej Josianne. Magia pamiątek sprawia, że losy obydwu kobiet splatają się ze sobą w niezwykły sposób."

Miało być dramatycznie? Pierwsza miłość Louise, zresztą jej kuzyn, Camille ginie podczas I wojny światowej. Jest utracona miłość? Jest. Louise, znudzona trywialnym życiem małżeńskim, przy pierwszej nadarzającej się okazji ochoczo wdaje się w romans z kipiącym testosteronem sąsiadem. Burzliwy romans? Jest i burzliwy romans. Chociaż co w nim dokładnie jest burzliwego, Złośnica nie do końca wie. Relacja z ojcem? Gdzieś pod koniec (jak Złośnica tam dotarła, nie wie sama) zasugerowano jak ta relacja właściwie wyglądała, a nie było to nic niewinnego. Złośnica podejrzewa, że miało to tłumaczyć może wybujały temperament bohaterki, albo był to po prostu nic nieznaczący epizod, bo Louise wydawała się iść przez z życie bez żadnych większych trosk, może poza wymyślaniem obiadów dla męża.

Złośnica już wiedziała co to za uczucie ją tak opanowało. Była to wszechogarniająca ją irytacja. Irytowała ją chaotyczność konstrukcji całej historii, zbieranie fragmentów informacji z lektury listów, przypisów; irytowała ją postać profesora Strattona, bezbarwnego mężczyzny, który w trakcie korespondencji ze znajomym, gdzie opisuje swoje odkrycia na temat historii Louise, nagle opowiada mu o swojej tajemniczej sekretarce i o tym, jak ona go uwodzi. Złośnica podzielała jego zaskoczenie tym faktem. Jednak najbardziej ze wszystkiego Złośnicę irytuje główna bohaterka, z którą Złośnica nie chce i nie potrafi się ani utożsamić ani zrozumieć. Dla Złośnicy to postać, pomimo całej erotycznej otoczki jaką stwarza swoim nieustającym popędem płciowym, beznamiętna i bezkrwista, bezmyślnie wykonująca jedną czynność za drugą. Zakupy? Nie ma sprawy, a potem szybki numerek na cmentarzu z kochankiem (do czego jednak w końcu nie dochodzi).

Po zakończonej lekturze Złośnicy jakoś się tak przykro zrobiło. Przygoda, którą obiecywały jej kolorowe kartki książki, okazała się być porażką. I choć Złośnica starała się być sprawiedliwa i zaczęła się zastanawiać, czy jej niechęć do takiej formy powieści nie wynika z lenistwa i z przyzwyczajenia do utartych schematów, to jednak niesmak i rozczarowanie wzięło górę. Podobieństwo do kolorowej wydmuszki przyszło samo; ładnie i kolorowo, poza tym pusto w środku.