Przepiórki W Płatkach Róży | Autor: Laura Esquivel

I do łoża, i do stoła
jeden raz się tylko woła...
(powiedzenie rozpoczynające powieść)

Złośnica łasuchem jest, nie ma co do tego wątpliwości, w dodatku takim, co to lubi sama gotować i wypróbowywać różne ciekawe przepisy. W duchu łasuchowania lubi też sięgać po książki związane z jedzeniem, niekoniecznie muszą one być kucharskie. Taką książką są "Przepiórki w płatkach róży", o których istnieniu wiedziałam od dawna, jednak dopiero teraz zdecydowałam się po nią sięgnąć. Moje oczekiwania były w sumie typowe dla tego typu lektury; to czego się po niej spodziewałam, to odpowiedniego pobudzenia mojej wyobraźni kulinarnej i małej uczty dla zmysłów. W końcu jakby nie było, nawet na okładce pod szumnym zapewnieniem, że jest to niesamowita książka czytana na całym świecie, widniała równie szumna obietnica historii "o zakazanej miłości, pełnej magii i alchemii smaków".

Akcja dzieje się ze sto lat temu w ogarniętym rewolucją Meksyku. Na świat przychodzi mała Tita, a dzieje się to w tak niezwykłych okolicznościach przyrody jakim jest kuchenny stół i rozmaite gotujące się smakołyki, że od samego początku jej życie staje się nierozerwalnie związane z gotowaniem. Ojciec Tity umiera na zawał serca dwa dni po jej urodzinach, a wydarzenie to wstrząsa jej matką do tego stopnia, że ta traci pokarm. Od tego czasu za żywienie Tity odpowiedzialna jest kucharka Nacha.
Tak oto jeszcze tego samego dnia Tita przeprowadziła się do kuchni i wśród kukurydzianych kleików i ziołowych herbatek rosła na zdrową, dorodną dziewczynkę. Nic więc dziwnego, że rozwinął się w niej szósty zmysł do wszystkiego, co miało związek z jedzeniem. Na przykład godziny jej karmienia dostosowane były do rozkładu kuchennych zajęć: kiedy rano Tita czuła, że fasola już się dogotowuje, lub w południe słyszała, że woda na parzenie kur już bulgoce, albo kiedy wieczorem piekło się chleb na kolację - wiedziała, że pora upomnieć się o jedzenie.
Gdy Tita ma piętnaście lat, o jej rękę stara się Pedro Muzquiz. Zakochani są w sobie miłością od pierwszego wejrzenia, snują wspólne plany na przyszłość. Rzeczywistość jest jednak brutalna - Tita, jako najmłodsza córka Mamy Eleny wedle meksykańskiej tradycji, ma obowiązek poświęcić swoje życie opiece nad matką, a z czasem także przejąć obowiązki kucharki. Wobec stanowczej odmowy, zrozpaczony Pedro przyjmuje propozycję małżeństwa ze starszą siostrą Tity, Rosaurą, tylko dlatego, aby wciąż być blisko ukochanej. Dla Tity jest to jednak cios prosto w serce. Rozczarowana postawą Pedra usiłuje o nim zapomnieć, jednak życie z nim pod jednym dachem skutecznie jej to udaremnia. Mama Elena dostrzega jak silne jest ich uczucie i aby zapobiec dalszemu romansowi, traktując ją jak kopciucha powoli zamienia życie Tity w piekło.

Książka podzielona jest na dwanaście rozdziałów, każdy odpowiada kolejnemu miesiącowi rozpoczynając od stycznia. Każdemu rozdziałowi przypisana jest inna potrawa, zaś sposób jej przygotowania wpleciony jest w wydarzenia rozgrywające się w rozdziale. Podział na miesiące ma także odpowiadać dojrzewaniu Tity od młodej niedoświadczonej dziewczyny, którą można do woli pomiatać wykorzystując jej potulność, do doświadczonej, pewnej siebie i swojego zdania kobiety jaką Tita w końcu się staje. Nie tylko Tita rozkwita, przemianę przechodzi także jej związek, bo zarówno ona jak i Pedro pomimo wszelkich przeciwieństw losu nie są w stanie wyrzec się uczucia.

To właśnie miłość do Pedra obdarza Titę magicznymi mocami, które uwalniają się w ugotowanych przez nią potrawach. Tytułowe przepiórki są podane w płatkach róży podarowanej Ticie przez Pedra, dzięki czemu nadają daniu moc jego pożądania. Mama Elena nie jest w stanie zjeść niczego co ugotuje Tita, ponieważ wszystko ma gorzki posmak - efekt niechęci jaką matka czuje do własnej córki.

Na wszystkich działa magia Tity, na wszystkich oprócz mnie. Nie ruszały mnie egzotyczne potrawy, ślina mi na język nie napływała podczas czytania opisów przygotowania kolejnych dań, ani odrobinę. Romantyczne uniesienia bohaterów przyjęłam bez większego podniecenia. Ot, ładne czytadło, miło było się przenieść w środku naszej mało sympatycznej zimy na chwilę do gorącego Meksyku, miło upłynął czas przy czytaniu, ale nic poza tym. Na podstawie powieści powstał film, nie powiem, jak będę miała sposobność pewnie obejrzę, może zrobi na mnie większe wrażenie niż książka.

Jak to jest, kiedy dwoje kochających się ludzi, nie może ze sobą być? Kiedy los bądź inne osoby sprawiają, że nie mogą dzielić ze sobą życia? Czy mogą czekać na siebie? Jeśli tak to, jak długo? Jeśli nie to, czy możemy nazywać to prawdziwą miłością? Odpowiedzi na te pytania znaleźć możemy w książce „Przepiórki w płatkach róży" Laury Esquivel. Nie jest to pierwsza powieść autorki, poprzednia „Malarka słów" osobiście mnie nie zachwyciła. Z tą było inaczej, bo okazała się strzałem w dziesiątkę.

Główna bohaterka Tita to wytrawna kucharka, ostatnia córka i piękna dziewczyna. Podczas przyjęcia spotyka Pedra, oboje zakochują się w sobie. Niestety, jako najmłodsza latorośl ma obowiązek opiekowania się matką. Wiąże się to z tym, że nie wolno jej wyjść za mąż. Rodzicielka dziewczyny nie zgadza się na małżeństwo w zamian, za to pozwala, aby Pedro ożenił się z siostrą Tity. Kiedy do tego dochodzi zakochani muszą mieszkać pod jednym dachem, nie mogąc ze sobą żyć. Każdy gest, słowo, czy mina jest rejestrowana przez czuje oko matki. Tita swoją nieszczęśliwą miłość przelewa w potrawy. Dania są przyrządzane z myślą o ukochanym. Ten delektując się pysznymi posiłkami rozumie, że znajdują się w nich wszystkie uczucia jakimi go darzy. Na przekór wszelkim okolicznościom, pomiędzy obojgiem wyczuwa się specyficzną więź. Ona z upływem czasu nie maleje, wręcz staje się głębsza i intensywniejsza.

Czytając zatracamy się w wybornych daniach, podziwiamy piękne widoki, oglądamy działania rebeliantów i jesteśmy świadkami pięknej miłości. Tym dwojgu ludziom nie było dane być razem przez co bardzo mocno cierpią. Żyją tak blisko, a nie mają do siebie żadnych praw. Muszę się przyznać, że trochę się im dziwię. Pedro zgodził się na małżeństwo z Rosaurą, nie podjął walki o szczęście swoje i ukochanej. Dziewczyna poddając się tradycji rodzinnej na własne życzenie zrezygnowała ze swego szczęścia. Nie potrafiła przeciwstawić się matce. Z drugiej strony trzeba wczuć się w atmosferę tamtych czasów. Wówczas ludzie, inaczej pojmowali małżeństwo, związki damsko-męskie, czy pozycję kobiet. Najczęściej decyzje były podejmowane przez głowę rodziny, a córki nie miały żadnych praw. Ich los zależał od zdania matki lub ojca. Patrząc z dzisiejszej perspektywy wydaje nam się to absurdalne. Warto o tym wspomnieć, że do tej pory istnieje zwyczaj aranżowanych małżeństw.

Choć znajdziemy w niej szereg niekiedy trudnych zagadnień, to jednak opowiadanie urzeka własną zwyczajnością i naturalnością. Zachwyca ukazaniem uczuć. Poprzez zwykłe codzienne czynności, trwanie i cierpliwość możemy powiedzieć ukochanej osobie więcej niż słowami. Można rzec, że taka zwyczajna miłość, a tak niezwykle piękna.

Książka porusza szereg zagadnień, przez jej karty przewijają się uczucia, konflikty rodzinne i państwowe. Ta panoramiczna powieść zadziwia. Pisarka włożyła dużo pracy, co trzeba docenić. Bo książek traktujących o miłości i romansach jest wiele jednak nie wszystkie tak wartościowe.