Wersja dla osób niedowidzącychWersja dla osób niedowidzących

Okładka wydania

Samsara. Na Drogach, Których Nie Ma

Kup Taniej - Promocja

Additional Info

  • Autor: Tomasz Michniewicz
  • Tytuł Oryginału: Samsara. Na Drogach, Których Nie Ma
  • Gatunek: Literatura Podróżnicza
  • Język Oryginału: Polski
  • Liczba Stron: 360
  • Rok Wydania: 2010
  • Numer Wydania: I
  • Wymiary: 155 x 215 mm
  • ISBN: 9788375150650
  • Wydawca: Otwarte
  • Oprawa: Miękka
  • Miejsce Wydania: Kraków
  • Ocena:

    4.5/6

    6/6


Oceń Publikację:

Książki

Fabuła: 100% - 1 votes
Akcja: 100% - 3 votes
Wątki: 100% - 1 votes
Postacie: 100% - 1 votes
Styl: 100% - 2 votes
Klimat: 100% - 1 votes
Okładka: 100% - 1 votes
Polecam: 100% - 1 votes

Polecam:


Podziel się!

Samsara. Na Drogach, Których Nie Ma | Autor: Tomasz Michniewicz

Wybierz opinię:

Ramona

To nie jest książka dla doświadczonych podróżników, chcących dowiedzieć się z tej książki jeszcze więcej na temat Azji, z punktu widzenia naukowego i poznawczego. Myślę, że autor pisząc "Samsarę" nie miał takiego ambitnego celu. Na początku chcę wyjaśnić, że bezcelowe jest stawianie zarzutów Tomkowi Michniewiczowi, napisania słabej książki podróżniczej, która de facto nie miała taką być. Nieporozumienie w ocenie książki przez innych recenzentów może wynikać z tego, że nie zapoznali się z kontekstem powstania książki.
Jak sam autor wskazuje na swojej stronie internetowej - ta lektura, to pochwała na cześć życia, radości z małych rzeczy i cieszenia się z każdej chwili. Bardzo chciał aby ta książka miała ducha idei stylu życia backpakera czyli osoby podróżującej bez pomocy biura podróży. Nie miał potrzeby stworzenia rzetelnego przewodnika dla osób oczekujących tylko rad i suchych treści. Dlaczego? Odpowiedź jest bardzo prosta - Tomek nie jest podróżnikiem, choć często tak o nim mówią. Sam siebie określa mianem backpakera. Z plecakiem odwiedził około 37 krajów. Na co dzień jest fotografem, radiowcem i dziennikarzem.

 

Dla kogo zatem jest ta książka? Książka przeznaczona jest dla czytelników preferujących treści awanturniczo-przygodowe ale również dla zakochanych w Azji i jej walorach czyli kuchni, tradycjach i kulturze. Autor ze swadą i lekkim piórem z okraszonym dużą dawką humoru, wciąga nas w różne swoje historie. Pokazuje nam powszedni rytm życia lokalnych społeczności, dzieli się cennymi radami, którymi należy kierować się w podróży do egzotycznych krajów. W swoich wspomnieniach jest bardzo obiektywny ale nie oznacza to, że zostajemy odarci z magicznej aury, którą mają w sobie baśniowe Indochiny.
Wobec powyższego weź "Samsarę" do ręki i pozwól prowadzić się drogami , których nie ma, a które prowadzą do miejsc, o jakich nie śniłeś. Co może nas poprowadzić do takich miejsc? Intuicja – już na początku książki, autor, mocno podkreśla jej znaczenie w dalekich podróżach. W książce przytacza historie, które potwierdzają , że jeżeli nie wiesz co wybrać, którędy podążać dalej albo komu zaufać, to zdaj się tylko na nią. Opisuje sytuacje, w których tylko ona mu pozostała i uratowała życie.

 

Celem podróży jest poznanie prawdziwego dziadugara czyli czarownika. W poszukiwaniach pomoże mu troje przyjaciół: Adam, Tomek i Marianna– każde z nich będzie towarzyszyło mu na innym etapie podróży.
Pierwsze kroki razem z Adamem skierują do Nepalu, w którym spotkają sadhu czyli świętych mężów. Niespodziewanie wezmą udział w manifestacji komunistycznej, która doprowadziła do obalenia króla Gyanendry oraz zobaczą żywą boginię czyli kumari. W Indiach wybiorą się do kina na film rodem z Bollywood. W Wietnamie wezmą udział w spektaklu teatru lalek na wodzie.
Z Tomkiem, kolejnym kompanem w podróży odwiedzą Kambodżę i jej khmerskie świątynie. Z hodowcą skorpionów porozmawiają na temat winy i odkupienia grzechów. Historia o poszukiwaniach przemytników sztuki powoduje, że książka nabiera dużego przyspieszenia. Niestety, tutaj autora chyba lekko poniosła fantazja, bo przeczytawszy fragment o odnalezieniu figurki króla Jayavarmana VII z przełomu XII/XIII wieku oraz jej dokładnej i natychmiastowej analizie, jak czas i minerały działały na piaskowiec, poczułam się jak widz filmu India Jones lub co najmniej czytelniczka Alfreda Szklarskiego. W takich "smaczkach" upatruję jednakże duży plus dla warsztatu pisarskiego, ponieważ ma to swój niezapomniany urok i jest to niezwykła sztuka aby wciągnąć czytelnika w narrację. Bo któż z nas nie lubi czytać z wypiekami na twarzy o takich przygodach?

 

Po schwytaniu złodziei, udali się do między innymi do Tajlandii na Festiwal Wegetariański i niech was nazwa nie zmyli ale o tym przeczytajcie sami, gwarantuję niezapomniane wrażenia. Nie zapominajmy, że celem podróży jest odnalezienie prawdziwego czarownika. W Tajlandii napotykają na Mu-Sung – ludzi o nadludzkich mocach, którzy między innymi chodzą po rozżarzonych węglach. Następnie wyruszyli do Laosu i Kuala Lumpur gdzie usłyszeli o szczekających jeleniach.

 

W ostatnią podróż tym razem ze swoją ukochaną Marianną udali się do Singapuru – ale czy tam odnaleźli cel swojej wyprawy? Przekonajcie się o tym sami bo czytanie tej książki , to sama przyjemność, która przynosi wiele wrażeń, bo jak sam autor powiada, nigdy nie wie gdzie skończy dzień i gdzie będzie spać. Bez planu podąża przed siebie i dzięki temu trafia do miejsc, o których nie można przeczytać w przewodnikach.
Książkę czyta się jednym tchem, a to dzięki prostemu językowi, umiejętnie poprowadzonej narracji, która nie nudzi oraz pięknym fotografiom bieżąco ilustrujących wydarzenia opisywane w książce. Tak jak pisałam na początku, nie spodziewajcie się głębokich refleksji, tak jak na przykład u znakomitego Tiziano Terzani.

by Isabelle.

 

Isabelle

 

Ostatnio zaczytywałam się w książkach Kingi Choszcz dotyczących Nepalu i podróży dookoła świata. Zafascynował mnie świat jaki pokazała i postanowiłam się z nim na razie nie rozstawać, szczególnie z Nepalem i Indiami. Idealną kontynuacją wydaje mi się więc „Samsara" Tomka Michniewicza. Styl pisania i prezentowania świata zupełnie inny, ale równie hipnotyzujący. Co ciekawe, wiele miejsc, które poznałam dzięki Kindze, teraz mogłam podziwiać i na nowo "zobaczyć" oczami Tomka.
Troszkę musiało minąć czasu, zanim się przestawiłam na pisarstwo Michniewicza, ale kiedy odpowiedni trybik zaskoczył, po prostu dałam się porwać. Z wypiekami na twarzy przewracałam kolejne strony i sama musiałam się pilnować, żeby lekturę dawkować i za szybko nie skończyć.

 

Celem podróży jest zobaczenie dziadugara, czyli maga, który potrafi czarować i robić rzeczy niemożliwe. Autor wraz z przyjaciółmi, najpierw zafascynowanym wojskiem Adamem, następnie informatykiem Kaczorem i na koniec Marianną, przez drogi których nie ma, próbuje odnaleźć magię i czary. Indie, Nepal, Kambodża, Tajlandia, Malezja to tylko niektóre z państw, które przemierza. (kolejność przypadkowa), a owe miejsca poznajemy za sprawą historii jakie mu się przytrafiają oraz anegdot i opowieści z wcześniejszych wyjazdów.

 

Uczestniczymy więc w strasznym procederze, jakim jest bestialskie traktowanie słoni, a w którym z radością biorą udział żądni rozrywki turyści. Przyznam szczerze... płakałam nad losem zwierząt i do tej pory jak o tym pomyślę, nie potrafię opanować łez.
Bierzemy również udział w festiwalu wegetariańskim, gdzie ludzie chodzą w jakimś dziwnym transie, nie czują bólu i nie krwawią (nawet Ci, którzy przebili sobie policzki kilkoma ostrzami... na wylot!). Z jednej strony niesamowite i po prostu magiczne, z drugiej... po obejrzeniu zdjęć, nie miałam już ochoty na kolację, czegoś takiego moja psychika chyba nie pojmuje.
Jadąc dalej... odwiedzamy nawróconego hodowcę skorpionów. Suang Puangsri, kiedyś sprzedawał martwe skorpiony i zarabiał na nich masę pieniędzy. Pewnego dnia, doszedł jednak do wniosku, że jako buddysta nie może odbierać życia, postanowił więc odkupić winy, teraz z nimi... mieszka. Kilka tysięcy skorpionów, skupionych w jednym miejscu, niesamowity widok.

 

Opisałam Wam tylko trzy historie, a ta pozycja zawiera ich dużo, dużo więcej i są równie ciekawe, wciągające, magiczne i fascynujące.

 

Pisząc o „Samsarze", nie sposób nie wspomnieć o świetnych zdjęciach, które wprowadzają nas w odpowiedni nastrój i wizualizują to, co Michniewicz stara się nam opisać. Niektóre ujęcia, są tak realne, że musiałam, czytając zasłaniać je kartką, bo budziły we mnie strach. A przykute do drzew słonie i malutkie słoniątka, z tak wielkim smutkiem w oczach, że nie da się tego opisać, to fotografie, które zrobiły na mnie największe wrażenie i które zapamiętam na bardzo długo.

 

„Samsara" to przede wszystkim świetny styl, humor, emocje, piękne i często niebezpieczne miejsca, genialne zdjęcia... i tak mogłabym wymieniać jeszcze długo, długo...

 

Polecam i czekam na kolejne...

 

 

Komentarze

Security code
Refresh

Aby Skomentować Kliknij Tutaj

Współpracujemy z:

BIBLIOTECZKA

Karta Do Kultury

? Jeżeli zalogujesz się na swoje konto, będziesz mógł bezpłatnie:
*obserwować pozycje wydawnicze, promocje oraz oferty specjalne
*dodawać je do ulubionych
*polecać innym czytelnikom
*odradzać produkty, po które więcej nie sięgniesz
*listować pozycje, które posiadasz
*oznaczać pozycje przeczytane/obejrzane
Jeżeli nie masz konta, zarejestruj się, zapraszamy do rejestracji!
  • Zobacz Mini Tutorial