Pomnik Cesarzowej Achai. Tom 3 | Autor: Andrzej Ziemiański

Achaja już ponad 10 lat udowadnia, że jest jedyną słuszną cesarzową w świecie fantastyki.

Wstyd się przyznać, ale to moje pierwsze spotkanie z autorem. Nie raz, nie dwa zdarzało mi się zacząć serię od środka, czy nawet całkiem od końca. Serię o Harry'm Potterze zaczęłam od tomu siódmego, który dostałam na urodziny. Wróciłam później do początkowych tomów i... było dobrze. Myślę, że do poprzednich tomów o cesarzowej Achai również wrócę. Andrzej Ziemiański pisze tak, że nie sposób się oderwać.

Dlatego właśnie zastanawiam się, dlaczego przeczytanie owej książki zajęło mi tak dużo czasu. Może chodzi o objętość, bo przecież nie o to, że Achaia nudzi. W żadnym wypadku. Jest to powieść wielowątkowa. Bohaterów tutaj od groma. Kai, Shen, Tomaszewski... Oni zapewne są znani tym, którzy czytali poprzednie części. Jest tu tyle akcji, że można się wręcz w tym wszystkim pogubić.

Głównym wątkiem są sprawy polityczne, między Imperium a Rzeczypospolitą. Polityka. Na to słowo zwykle mam ochotę uciekać, gdzie pieprz rośnie. Andrzej Ziemiański jednak tak opisał sytuacje polityczną, że z ciekawością poznawałam kolejne informacje na ten temat. Mimo, że wszystko było bardziej zorganizowane, niż w rzeczywistości, nadal wszędzie dominował fałsz.

Przyznam szczerze, że spodziewałam się dużo więcej fantastyki. Te małe ilości, które autor zawarł w swojej książce były niesamowite. Przez większość książki nurtowało mnie pytanie, o co chodzi z tytułowym pomnikiem cesarzowej. Gdzie jest i dlaczego jest taki ważny? To było z tego wszystkiego najciekawsze.

- Pani pułkownik - major skłonił lekko głowę - korpus poległ z wielu przyczyn. Główną upatruję jednak w tym, że był źle dowodzony.
- Bo zabito większość oficerów i podoficerów.
- To, że dali się zabić, nazywam właśnie złym dowodzeniem.

Spędziłam przy książce mnóstwo czasu. Zdążyłam przywiązać się do bohaterów, pokochać świat, który stworzył autor. Koniec książki sugeruje, że następna część również powstanie. Z chęcią bym się z nią zapoznała - nurtuje mnie pytanie, co dalej. Wyszyńska była jedną z najciekawszych postaci, z którymi się kiedykolwiek spotkałam. Gdy okazywało się, że wie więcej niż powinna, byłam tak szczęśliwa, jak dziecko, które dostaje prezent. Było w niej coś takiego, co strasznie ciekawiło. Nie wiem, czy występuje w poprzednich częściach, jednak zdecydowanie dodaje nutki niepewności całej historii.

Mimo wszystko moje serce podbił Krzysiu. Przedstawiciel marynarki wojennej Rzeczpospolitej Polski Krzysztof Tomaszewski jest jedną z głównych postaci serii. Jego charakter od razu przypadł mi do gustu. Inteligentny i pełen inicjatywy. Taki, jaki powinien być komandor. Mogę spokojnie dodać go do listy ulubionych bohaterów książkowych. Andrzej Ziemiański stworzył świetną postać, która również dodawała niesamowitości całej historii. Ogólnie rzecz biorąc wszyscy bohaterzy Pomnika cesarzowej Achai stworzeni są z niezwykłą precyzją. Oni po prostu żyją. Każda postać ma inny charakter, przemyślenia.

Fabuła jest też niesamowicie skomplikowana. Bardzo łatwo jest po prostu się w tym wszystkim pogubić. Chyba po raz pierwszy spotkałam się z tak bardzo dopracowaną powieścią. Wszystko w niej ma swoje miejsce i znaczenie. Nie da się przy tym nudzić, naprawdę. Każdy wątek jest rozwinięty i ma w sobie mnóstwo tajemnic. A autor niechętnie nam je zdradza. To strasznie frustrujące.

Naprawdę nie spodziewałam się, że to będzie tak świetna książka. Cudze chwalicie, swego nie znacie! Polskim autorom również trzeba dać szansę. Często okazuje się, że oni też mają dużo fantazji. Andrzej Ziemiański idealnie pokazuje, że polak jak chce, to potrafi. Nadal nie mogę pozbyć się tego niedosytu, który towarzyszy mi po zamknięciu książki. A przecież tak grubą książką łatwo się po prostu znudzić. Jednak nie tutaj. Jak dla mnie, te osiemset stron, to nawet za mało.

Gdy zaczynałam lekturę posiadanych tomów tego cyklu miałam szczerą nadzieję, że tom trzeci jest ostatnią jego odsłoną. Dość szybko zostałam wyprowadzona z błędu, gdyż w planach są jeszcze co najmniej dwa tomy. Z jednej strony mnie to cieszy, polubiłam towarzystwo bohaterów książki, z drugiej nieco mnie to martwi, gdyż już w trakcie lektury tej części odczułam lekkie znużenie.

Akcja powieści skupia się daleko na południowych rubieżach cesarstwa, w pobliżu największego matecznika bogów, miejsca ostatniej wyprawy księcia Osiatyńskiego. Do świątyni potworów w Banxi zmierzają wszyscy, każdy w innym celu, czy i komu się to w końcu uda? Czego oni wszyscy tam szukają?

Fabuła powieści powoli prowadzi czytelnika do starcia ludzi z Ziemcami, którzy ingerując w boski plan powoli zaczęli przenikać do świata Achai. Motyw spotkania i konfrontacji między równoległymi światami rozwija się bardzo wolno a jego zakończenie wydaje się być oczywiste.

Ostatnim z głównych wątków powieści jest rodzące się podziemie, dążenie do rewolucji i uświadomienia zwykłego obywatela, że też ma jakieś prawa. Analogicznie, jak miało to miejsce w „Achai", tak i tu powoli rodzi się tożsamość narodowa i poczucie własnej wartości. Można przewidzieć upadek cesarstwa Arkach, niczym kres luańskiego imperium, jaki miał miejsce tysiąc lat wcześniej.

Zabrakło mi w tym tomie nowych postaci. Wprawdzie już na początku powieści pojawił się Chen, młody chłopak, który potrafił zaryzykować i chwycić życie we własne ręce, jednak nie stał się głównym bohaterem książki. Możemy towarzyszyć Shen, która, zupełnie nieświadomie staje się idolką szarego człowieka, a Kadir zafascynowany rozwijającą się sytuacją nie odstępuje jej na krok. Kai wraz z Tomaszewskim w pełni oddani wywiadowi Marynarki Wojennej RP, planują pokrzyżować plany wywiadowi Arkach. Towarzyszy im Wyszyńska, która stoi w opozycji do gildii czarowników. Kai i Shen dojrzewają, lepiej poznają siebie, poszerzają światopogląd, zaś Tomaszewski zaczyna powoli wierzyć w magię. Żadna z dziewcząt nie wie dokąd zmierza, jednak obie postanowiły własnymi rękami wykuć swój los. Pierwsza odkrywa w sobie ducha wojownika, zaś Shen upewnia się w talentach przywódczych.

Ten tom wydał mi się nieco rozwlekły. Poznajemy okoliczności wydarzeń z trzech, a czasem nawet więcej perspektyw i choć akcja nie stoi w miejscu, jednak odniosłam wrażenie pewnego przegadania tej części. Język do jakiego przyzwyczaił nas autor w poprzednich dwóch odsłonach cyklu sprawia, że książkę czyta się nieźle, jednak mimo wszystko, odczułam pewne znużenie. Zabrakło mi jakiejś świeżości, nowego wątku, zaskoczenia. Ciekawie rozwijający się, kryminalny motyw zaginięcia załogi „Gradienta" umarł, by powrócić w ostatnim zdaniu, robiąc nadzieję na rozwinięcie w następnych tomach.

Nie mogę powiedzieć, bym zmarnowała czas przy tej książce, gdyż spędziłam przy niej sporo miłych chwil. Zdecydowanie zachęciła mnie do niecierpliwego oczekiwania kolejnych części, gdyż ciekawi mnie, jak rozwiązany zostanie wątek Ziemców i pułapki na nich. Ponadto polubiłam bohaterów, prawdziwych, z krwi i kości, pełnych słabości, emocji, często podejmujących nieprzemyślane działania. Właśnie kreacja świata i jego mieszkańców jest najmocniejszym punktem książki.

Zdecydowanie polecam ten tom wszystkim, którzy już zaczęli czytać „Pomnik cesarzowej Achai", zalecam jednak zrobić sobie krótką przerwę i nie pochłaniać go zaraz po części drugiej, wtedy z pewnością uniknie się uczucia znudzenia. Cały cykl uważam za warty przeczytanie, ale dopiero po lekturze „Achai".