Stalinowski Kat Polski. Iwan Sierow | Autor: Nikita Pietrow

Nikita Pietrow po raz kolejny podejmuje próbę zmierzenia z bolesną i traumatyczną przeszłością swojego narodu, odkrywając szereg wciąż mało znanych i słabo udokumentowanych fragmentów tamtych strasznych czasów oraz ludzi ponoszących za to bezpośrednią czy pośrednio odpowiedzialność. Działacz praw człowieka oraz wiceprzewodniczący Stowarzyszenia „Memoriał", historyk i badacz dziejów najnowszych, od lat walczący o historyczną prawdę, ujawniającego ogrom zbrodni sowieckiego totalitaryzmu. Jest jednym z tych, którzy nie boją się przełamywać tematów tabu i nadal funkcjonującej zmowy milczenia w odniesieniu do masowych (i indywidualnych) zbrodni, dokonywanych przez radziecki aparat bezpieczeństwa w okresie rządów Józefa Stalina i jego popleczników. Zbrodni, dodajmy, w bardzo wielu przypadkach nierozliczonych lub rozliczonych jedynie szczątkowo w bardzo wąskim zakresie. Jego książka „Stalinowski kat Polski.Iwan Sierow." to pierwsze tak wnikliwe i szczegółowe książkowe opracowanie biografii Iwana Sierowa ( gen. Armii Czerwonej i bezpieczeństwa państwowego ZSRR, szefa KGB ( 1954-1958), szefa Wywiadu Wojskowego GRU ( 1958-1963) jednego z największych stalinowskich zbrodniarzy. Człowieka odpowiedzialnego za śmierć i niewyobrażalne cierpienia tysięcy niewinnych ludzi, zarówno z samym Związku Radzieckim jak i w krajach, które w wyniku II wojny światowej i jałtańskich targów znalazły się w strefie rosyjskich wpływów. Zaangażowany i odpowiedzialny za tłumienie ruchów niepodległościowych krajów nadbałtyckich i masowe deportacje Polaków, Litwinów, Estończyków i Łotyszy. Za dramat przesiedleńczy całych kaukaskich narodów (Czeczenów, Inguszów, Tatarów), czystki w armii, aparacie bezpieczeństwa i władzach cywilnych, powojenne represja na terenie Niemiec Wschodnich, krwawe stłumienia powstania węgierskiego. Niezwykle krwawo zapisał się również w historii naszego kraju, kierując represaliami wobec naszych obywateli po wkroczenie Armii Czerwonej 17 września 1939 roku oraz wprowadzając w życie decyzje o masowym mordzie na oficerach polskich z obozu w Starobielsku. W sposób bezwzględny wspierał zbrodniczą i represyjną działalność polskich komunistów, którzy w cieni radzieckich bagnetów instalowali nową władzę, Zwalczając wciąż pozostające w konspiracji polskie partie opozycyjne i oddziały podziemia niepodległościowego( AK , NSZ, NOW) wraz z popierającą je ludnością cywilną. Wsławił się zwłaszcza porwaniem i procesem szesnastu przedstawicieli polskiego podziemnego państwa, jednego z nich gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadek" Komendanta Głównego Armii Krajowej torturował osobiście oraz wszelkimi powojennymi działaniami pozwalającymi na utrzymanie przejętej przez PPR sterów władzy.

Ukazany w książce obraz i opis potwornych zbrodni tego okresu, jest po prostu porażający. Ogrom obejmującej swymi mackami wszystkie bez wyjątku dziedziny i sfery życia, machiny masowego terroru powoduje iż nawet po upływie dobrych kilku dekad nadal ciarki przechodzą po plecach. Bezkarność i wypaczająca wszechwładza ludzi którzy na każde skinienie, coraz bardziej pogrążającego się w szaleństwie Józefa Stalina, gotowi byli do dokonać masowych eksterminacji prawdziwych i domniemanych politycznych wrogów radzieckiego państwa, etnicznych czystek, terroru indywidualnego (często będącego wynikiem prywatnych rozrachunków), pasma niewyrażalnych tortur psychicznych i fizycznych.

Czytając tą książkę najbardziej zdumiał, zaszokował i przeraził fakt iż mimo ogromu bezsprzecznej i podpartej materiałem dowodowym zbrodni jakich dopuścił się Iwan Sierow przetrwał on wszystkie stalinowskie i postalinowskie czystki (które dla wielu jemu podobnych oznaczały wyrok śmierci lub wieloletnie wiezienie) i polityczne zmiany na szczytach radzieckiej władzy (gdzie jak wiemy trup ścielił się gęsto), nigdy nie odpowiadając za swoje krwawe czyny, przechodząc w 1965 roku w stan spoczynku, szczęśliwie i dostatnio dożywając swoich dni (zmarł w 1990 roku). Co jeszcze dziwniejsze uczestniczył w procesach rehabilitacyjnych ofiar stalinizmu....?! Zaiste dziwnymi i krętymi ścieżkami chadzała sowiecka sprawiedliwość.

Jeszcze raz wielki ukłon w stronę Nikity Pietrowa i jemu podobnych. Dzięki takiej postawie i wieloletnich staraniach o dotarcie i odtajnienie przepasanych archiwum sowieckich służb specjalnych, nieznanych dokumentów, opisów wydarzeń, relacji świadków, znacznie poszerzmy swoja wiedzę dotyczącą tych jakże dramatycznych i tragicznych wydarzeń. To naprawdę ważna i pouczająca lekcja historii i niezwykle ważny głos w dyskusji o radzieckim totalitaryzmie, szczególnie istotny dla rodzin pomordowanych (wielu z nich nie wie do dziś gdzie spoczywają szczątki ich bliskich) ale również historycznej prawdy i narodowej oraz międzynarodowej świadomości pokoleń.

Nikita Wasilejewicz Pietrow (ur. 1957 roku) jest rosyjskim historykiem, doktorem filozofii i działaczem praw człowieka. Szczególną uwagę przeznacza na badania zbrodni stalinowskich. Właśnie tym tematem zajmuje się w książce "Stalinowski kat Polski. Iwan Sierow", bardziej skupiając się na tytułowym człowieku, z którego rąk zginęło wiele ludzi. To niesamowite jak rosyjski autor opowiada o zbrodniach jakich dopuścił się jego rodzimy kraj. Powraca do bolesnej i przerażającej historii Rosji i dzieli się z nami swoimi spostrzeżeniami. Przekazuje nam swoją wiedzę na temat tamtych czasów. Ukazuje realia życia podczas II wojny światowej i to w sposób bardzo dokładny.

Iwan Sierow (ur. 16 września 1905 roku, zm. 1 lipca 1990 w Moskwie). Był oficerem Armii Krajowej, a tym samym jednym z największych zbrodniarzy stalinowskich. Jest współudziałowcem w mordzie polskich oficerów w Katyniu. Dopuścił się niezliczonej ilości zbrodni, a jednak nie został ukarany. Zmarł śmiercią naturalną i nigdy nie doczekał się należytej kary. I to mimo niepodważalnych dowodów. Mężczyzna ten przetrwał wszystkie postalinowskie czystki. Jak? Powinien skończyć co najmniej w więzieniu, lub otrzymać wyrok śmierci. To ukazuje jak niesprawiedliwie sędziowano w czasach II wojny światowej, gdzie zbrodniarze wojenni otrzymywali nagrody i odznaczenia. Nikita Pietrow opisuje wszystko z perfekcją. Dzieli się swoją wiedzą. W książce znajdziemy wiele terminów, które w większości zostają wytłumaczone i dat. Lecz czego spodziewać się po lekturze historycznej jak nie informacji? Dla wielu osób "Stalinowski kat Polski. Iwan Sierow" to będzie ciężki, przyznaję się, że w wielu momentach czytałam ją z trudem i niechęcią, jednak nie poddawałam się. Chciałam się czegoś nauczyć, przyswoić więcej informacji o Iwanie Sierowie, poznać jego historię od początku do końca. Dzięki autorowi mogłam tego dokonać, mimo, że nie była to łatwa ścieżka. Właśnie z tego powodu lekturę polecam starszym czytelnikom, szczególnie zainteresowanym historią. Znajdziemy tu również opis konfliktu między Sierowem, a Abakumowem, jest to kolejny ze zbrodniarzy stalinowskich, tym razem skazany na śmierć. Mężczyzna, czy raczej potwór zasłynął z samodzielnego torturowania i wymuszania zeznań. Na szczęście tej historycznej postaci nie oszczędzono.

To co ukazuje nam autor, po prostu przeraża. To był masowy terror, a zbrodniarze byli bezkarni. Nikt nie mógł ich powstrzymać. Opisy są drastyczne i ciężkie. Wiele razy odkładałam książkę by na chwilę odetchnąć. Byłam zwyczajnie zszokowana tamtymi realiami.

Wydanie to jest ubogie w zdjęcia, których znajdziemy tylko parę, w większości to zapisane strony. Nie jest ono przepełnione tak jak w "Warszycu. Wyklętym bohaterze" tego samego wydawnictwa, czyli Demart, którego miałam okazję przeczytać jakiś czas temu. Za to zewnętrznie książka powala na kolana. Idealnie pasuje do klimatu "Stalinowskiego kata Polski. Iwana Sierowa". Twarda i złota okładka z plamami krwi niesamowicie prezentuje się na półce i zapowiada co znajdziemy wewnątrz.

Podsumowując, to co przedstawia nam Nikita Pietrow jest godne uwagi, to mało powiedziane. Jednak książka ta jest ciężka i czasochłonna. Zdaję sobie sprawę z tego, że wiele osób by ją odłożyło. Wiele dat, nazw własnych, łatwo się w tym zgubić. Mimo wszystko warto usiąść przy tej lekturze i dowiedzieć się czegoś więcej. Polecam ją starszym czytelnikom zainteresowanym historią II wojny światowej. Na pewno wrócę do tej książki jeszcze raz, boję się, że pominęłam wiele faktów, które mogły mi zwyczajnie umknąć.