Dziecko W Świecie Edukacji | Autor: Bronisława Dymara

Bronisława Dymara- jej dorobek publikacyjny obejmuje ponad 300 pozycji.8 książek autorskich i 5 współautorskich, redakcja 13 tomów opracowań zbiorowych, wiele artykułów, rozpraw, esejów. Publikacje te dotyczą głównie następującej problematyki: teoretyczne podstawy nauczania – nauczanie kompleksowe, system norm i kryteriów ocen, jego etyczna wartość, wartości w wychowaniu dzieci i młodzieży, edukacja jako sztuka bycia i tworzenia, szczęście i marzenia w opiniach dzieci i dorosłych, czas i przestrzeń jako kategorie pedagogiczne, pedagogika współbycia jako możliwość i konieczność, szkoła jako przestrzeń tworzenia kultury. Dwa filary dorobku autorki to uczenie się kompleksowe oraz książki z serii N-N, z których każda rozpoczyna się słowami – Dziecko w świecie (sztuki, przyrody, tradycji, wartości, współdziałania, rodziny).

„Dziecko w świecie edukacji. Przykłady zajęć kompleksowych. Bliżej integracji osoby i pedagogiki współbycia" to XIX tom serii Nauczyciele- Nauczycielom wydanej przez Impuls. Przez całą serię przenika wątek egzystencjalny i filozofia codzienności. Pierwszy rozdział porusza problem tego co w sztuce uczenia jest najważniejsze. Wymienia się tutaj między innymi relacje między nauczycielem a uczniem, troskę o dobre samopoczucie uczących się. Autorka zwraca uwagę na ogromną potrzebę radości i wymienia główne przyczyny nieszczęść nowoczesnego człowieka (nuda i przesycenie, zmęczenie zwłaszcza uczuciowe, zazdrość i zawiść, lęk przed opinią innych ludzi). Jako najbardziej dokuczliwe wymienia te, które wynikają z negacji i braku wiary w siebie, a wyrażają je postawy – nie mogę, nie zrobię, nie mam czasu, nie uda się, nie warto. Autorka mobilizuje nauczycieli do działania – i dużej pracy ze smutasami. Jako trzecia grupę cech ważnych w sztuce kompleksowego wskazuje się dobrą organizację pracy, z jednej strony otwartą i dającą poczucie wolności, z drugiej wielostronnie nakierowaną na porządek działania i myślenia w wymiarze indywidualnym i społecznym. W następnych rozdziałach jest omówiony problem kompleksowej edukacji w szkole podstawowej, gimnazjum, liceum na studentach kończąc. Autorka jeśli chodzi o szkoły podstawowe bardzo duży nacisk kładzie na znaczenie w życiu dziecka domu rodzinnego i książki. Są one jednym z tematów projektowania kompleksów w klasie VI- projektu więzi. Uczniowie są tu stawiani w sytuacjach problemowych. Sami muszą zadawać szczegółowe pytania sobie nawzajem jak również nauczycielowi. Ponieważ występują często w roli osób pytających, są autentycznymi podmiotami dziejących się zdarzeń, co może korzystnie wpłynąć na więź emocjonalną i intelektualną z nauczycielem. Autorka twierdzi, że potrzeba gruntowniejszego spojrzenia na interpersonalne przestrzenie pedagogiki współbycia wynika z przekonania o dokonującej się degradacji realnej przestrzeni wielu współczesnych szkół, które tworzone są przez dorosłych dla dzieci i młodzieży. Dzieci i młodzież są na uboczu, stają się jedynie „konsumentami" zorganizowanej, realnej przestrzeni (monitoring, komputery, pomoce dydaktyczne). Dla autorki ważne jest nie tylko kształcenie ale kształtowanie człowiek, odkrywanie co się dzieje z dzieckiem pod wpływem szkolnej edukacji i innych działań w jego życiu.

Możemy porównać szkołę do orkiestry – wszystkie elementy powinny być potrzebne i współgrać ze sobą. Jakbyśmy zastąpili ją metaforą szkoły – ogrodu lub szkoły wędrówki, to proces integrowania się szkolnej społeczności będzie przebiegał podobnie. I najbardziej zgodzę się z autorką, że uczniowie zawsze pragną życzliwości, przyjaźni zrozumienia przez dorosłych.

Autorka wykonała ogromną pracę z której na pewno mają możliwość skorzystać nauczyciele z wszelkiego rodzaju szkół.