Rubio | Autor: William Wharton

Mało kto nie słyszał o „tym" Williamie Whartonie – psychologu, malarzu, autorze słynnego „Ptaśka", za którego otrzymał National Book Award. Nazwisko pisarza obijało mi się o uszy dość często, więc w końcu sięgnęłam po „Rubio", który od dobrych kilku miesięcy leżał na niebezpiecznie chwiejącym się stosiku obok łóżka. I cóż... muszę przyznać (wyjątkowo, na początku tekstu), że książka do wybitnych nie należy. Niemniej, wciąga niesamowicie, zapewniając czytelnikowi huśtawkę nastrojów: od radości i współczucia, niecierpliwego wyczekiwania na ciąg dalszy, poprzez niepokój, gniew i smutek. To wszystko oferuje nam Wharton na niespełna dwustu stronach książki zadedykowanej „tym, którzy nie wymagają konkretnych zakończeń".

Tytułowy Rubio to 33-letni Amerykanin, który ukojenia i spokoju po niedawno przeżytym rozwodzie poszukuje w Europie. Pierwszym jego przystankiem jest Paryż, jednak w wyniku rozmowy ze znajomym, bohater kieruje się ku słonecznej Hiszpanii. Tam, w miasteczku, w którym fryzjer zamyka swój zakład w godzinach najbardziej mu odpowiadających za pomocą wielkiego klucza przywiązanego sznurkiem do paska spodni, Amerykanin kupuje stojącą na skraju ruiny chałupkę i bierze się za jej odnawianie. Praca staje się dla Rubia lekarstwem, pozwala mu oderwać myśli od przeżytych niedawno doświadczeń. Niektórych mogą nużyć opisy odnawianego krok po kroku domu, inni mogą znaleźć upodobanie w towarzyszeniu bohaterowi w jego codziennych pracach, ja zaliczam się do tych drugich.

Łatwo się domyślić, że Amerykanin wzbudza spore zainteresowanie wśród mieszkańców miasteczka, zaburzając nieco dość monotonny tryb ich życia. Trzyma się jednak na uboczu, bytność wśród ludzi ograniczając do uzupełniania zapasów oraz wizyt u fryzjera, señor Ramosa. Z czasem jednak Rubio zaprzyjaźnia się z rodziną Ramosów, stając się niemal jej członkiem. Naturalnym zatem następstwem zbliżenia się bohatera do familii fryzjera jest uczucie, jakie pojawi się między nim a nastoletnią córką Hiszpana, Dolores. Dopingujemy tych dwoje, mając nadzieję, że tym razem Rubio, którego zdążyliśmy już polubić, znajdzie szczęście u boku właściwej kobiety. Jednak nasze wysiłki na nic się zdadzą.

Wharton pozwala do końca wierzyć, że nastąpi tak przez nas upragniony happy end. Jednak, czy możliwe jest szczęśliwe zakończenie w przypadku historii miłości 17-letniej dziewczyny i mężczyzny niemal dwukrotnie od niej starszego? Szanse na powodzenie dodatkowo maleją, jeśli dodamy do tego różnice kulturowe. Rubio to człowiek poszukujący siebie, stereotypowy Amerykanin, który zamiast użalać się nad sobą i mówić wzniosłe słowa, zakasuje rękawy i bierze się do roboty. I, aż ciśnie się na usta, typowy facet, który bierze co chce, nie zastanawiając się zbytnio nad konsekwencjami, z możliwych opcji, wybierając najwygodniejszą dla siebie. Amerykanin dał młodej Hiszpance złudne nadzieje, przez pewien czas żyli oboje w przedsionku raju, ukrywając się przed wścibskimi spojrzeniami otoczenia, ale niestety, taki stan rzeczy nie mógł trwać wiecznie.

Jedno trzeba Whartonowi przyznać – umie zaintrygować czytelnika. Bardzo się musiałam pilnować, aby nie zerknąć na ostatnią stronę książki nie przeczytać zakończenia. Pod pięknym hiszpańskim niebem rozegra się dramat, który wstrząśnie nie tylko mieszkańcami sennego miasteczka, ale również każdym, kto sięgnie po „Rubia". I choć ta książka nie wpisuje się w poczet moich ulubionych i za szybko po nią znów nie sięgnę (o ile sięgnę w ogóle), to polecam tym, którzy chcieliby poczytać smutną historię o miłości oraz wielbicielom niespodziewanych zakończeń.