Samotny Dom | Autor: Agatha Christie

Jaką tajemnicę skrywa "Samotny dom"?
Co robi Herkules Poirot na emeryturze? Wygrzewa się na słońcu czy rozwiązuje kryminalne zagadki? Odpowiedzi należy szukać w powieści "Samotny dom" Agathy Christie.

Hercules Poirot jest zmęczony pracą prywatnego detektywa i postanawia przejść na emeryturę. Od tej pory ma zamiar korzystać z rozkoszy życia. Wszak każdemu należy się odpoczynek. W tym celu wybiera się ze swoim przyjacielem Hastingsem do St. Loo, miejscowości uzdrowiskowej w południowej Anglii. Zdaniem przyjaciela nie ma chyba na południu Anglii miejscowości bardziej atrakcyjnej od St. Loo. Toteż St. Loo znane jest powszechnie jako Królowa Uzdrowisk i przypomina pod wieloma względami najpiękniejsze zakątki francuskiej Riwiery. Wybrzeże Kornwalii jest bowiem równie piękne jak słynne południe Francji.

Jednak słynnemu detektywowi nie dane będzie odpocząć. Już drugiego dnia pobytu poznaje Nick Buckley, młodą dziewczynę mieszkającą w Samotnym Domu. Okazuje się, że wokół niej dzieją się dziwne i niepokojące rzeczy. Podobno już 3 razy uniknęła śmierci. Pech czy może ktoś czyhał na jej życie? Czy Herculesowi Poirot uda się zapobiec tragedii? Na pewno zrobi wszystko, by jej pomóc.

Na początku warto wspomnieć, że "Samotny dom" należy do cyklu o detektywie Herkulesie Poirocie, ekscentrycznym Belgu z sumiastym wąsem i jajowatą głową, zwolenniku wytężania "małych szarych komórek". Bohater ten wystąpił w 34 powieściach, ponad 50 opowiadaniach, a także w 6 filmach oraz serialu telewizyjnym, który doczekał się 70 odcinków. Aż trudno uwierzyć, że Agatha Christie nie lubiła Poirota i chciała jak najszybciej się go pozbyć. Jak powiedziała kiedyś w wywiadzie: Są chwile, kiedy zadaję sobie pytanie: Po cóż, ach po cóż wymyśliłam tę paskudną, napuszoną i nieznośną kreaturę? Wiecznie wszystko porządkuje, wiecznie się chwali, wiecznie podkręca wąsy i przekrzywia tę swoją jajowatą głowę. (...) A kiedy udowadniam, że kilkoma pociągnięciami pióra mogłabym go unicestwić, replikuje pompatycznie: 'To niemożliwe. Poirot jest za sprytny, by się go pozbyć w taki sposób. Cieszę się, że jednak zmieniła zdanie i stworzyła tak wiele powieści z Poirotem w roli głównej. Dzięki temu stał się on jednym z najsłynniejszych detektywów wszech czasów.

W "Samotnym domu" Christie po raz kolejny zaserwowała czytelnikom misterną intrygę, której rozwiązanie jest wprost nieprawdopodobne. Sportretowała wiele postaci, przyjaciół Nick Burckley, z których każdy wydaje się podejrzany. Czyżby któryś z nich chciał jej śmierci? W świecie Christie wszystko jest możliwe. I nic nie jest takie, jakie wydawało się na początku. Bardzo trudno ją rozpracować i w tym tkwi urok jej książek. Oczywiście oprócz niepowtarzalnego klimatu. Nie potrzeba nawet krwawych opisów z miejsc zbrodni. Napięcie budowane jest w zupełnie inny sposób.

Dużym plusem jest także pierwszoosobowa narracja. Wydarzenia możemy zobaczyć z perspektywy Hastingsa, który nie jest wcale bezkrytyczny wobec Poirota. A jego spostrzeżenia są nieocenione i miejscami zabawne. Na jego miejscu nie mówiłbym o skromności. Uważam, że egocentryzm mojego przyjaciela bynajmniej nie zmniejsza się z wiekiem. Siedział teraz wygodnie rozłożony w fotelu, gładził swoje wąsy i niemal mruczał jak zadowolony z siebie kot.

Powieść czyta się jednym tchem, dzięki intrygującej zagadce, która wciąga czytelnika od pierwszej strony. Nie brakuje nagłych zwrotów akcji, które zmieniają perspektywę o 180 stopni. Christie potrafi bawić się z czytelnikiem. Gdy już myślimy, że wiemy wszystko, zdarza się coś takiego, że wracamy do punktu wyjścia. Jak na dobry kryminał przystało, zakończenie jest zaskakujące. Nie takiego się spodziewałam. Najbardziej spodobało mi się, jak Poirot wyjaśnił tajemnicę krok po kroku i zrobi to niezwykle teatralny sposób. Moim zdaniem to jeden z najlepszych kryminałów Agathy Christie. Polecam go szczególnie miłośnikom kryminałów retro oraz Agathy Christie, a także osobom, które dopiero chcą rozpocząć swoją przygodę z tą pisarką.