Za Żelazną Kurtyną. Podróż Do Polski W 1967 Roku | Autor: Carmen Laforet

To moja pierwsza książka która recenzuje. Wybrałam ją ze względu na tytuł „Za żelazna kurtyną. Podroż do Polski w 1967 roku". Bardzo lubię historie, lubię czytać książki, które opowiadają o przeżyciach w czasie wojny, terroru. Tytuł zaintrygował mnie, pomyślałam ze książka – dla osób w moim wieku – niespełna 20-letnich - będzie ciekawa, refleksyjna.

Nie myliłam się, tytuł opowiada o prawdziwej podroży Hiszpanki i emigrantki, która powraca do ojczyzny. Początkowe wydania opowiadań w gazecie, przerodziły się w ciekawa, nietuzinkowa książkę. Są to przeżycia, odczucia Autorki – Carmen Laforet i jej przyjaciółki Linki – Karoliny Babeckiej.

Nie jest to opowieść która można przeczytać w podręcznikach historii. Jest to subiektywna opinia kobiety z obcego „egzotycznego" kraju, której marzeniem było odwiedzić państwo za „Żelazną kurtyną"
Jest to również powrót do ojczystego kraju emigrantki, która musi zmierzyć swoje wyobrażenia o Polsce przedwojennej z teraźniejszością 1967 roku.

Równie ciekawe są eseje, które zamieszczone zostały na końcu książki. Jest to ciekawa odskocznia od głównego wątku książki, która jednocześnie zagłębia nas i prowadzi w świat opisany przez autorkę.
Są to refleksje i relacje Jana Kieniewicza i Javiera Puperaza.

Książka podzielona jest na Dwie Części, które poprzedza wstęp, a epilogiem są eseje wyżej wymienionych. Takie połączenie sprawia, ze książkę czyta się dobrze i chce się jak ją jak najszybciej skończyć.

Zdziwiła mnie szybkość z jaka przeczytałam tę książkę, zwykle zajmuje mi to dni. Opowieść jednak zaintrygowała mnie do tego stopnia, ze chciałam ją jak najszybciej skończyć, aby dowiedzieć się co opisała autorka. Zaciekawiło mnie spojrzenie pisarki na Polskę Socjalistyczną, poznałam inną perspektywę świata, który znam z filmów, podręczników.

Carmen chciała przybliżyć swoim rodakom wygląd i historie Polski socjalistycznej. Niektóre fakty myliła (np. daty) niemniej jednak tu pomagają obszerne i bardzo dobre przypisy, które warto przeczytać. Trzeba dodać, że wcześniej nie spotkałam się z takimi rzeczowymi, dobrze wyjaśniającymi przypisami.

Javier Puperaza opisuje swój kraj – Hiszpanie za czasów Generała Franco. Znajduje różnice i podobieństwa między naszymi państwami.

Jan Kieniewicz opisuje Polską rzeczywistość za czasów socjalizmu ze swojej perspektywy, przypomina pewne fakty, wyjaśnia.

Książka jest spotkaniem trzech światów. Pierwszy – Carmen Laforet, która marzyła o podroży do Polski i jej rodaka Javiera. Drugi świat przedstawia nam Linka – emigrantka z roku 1939, która marzyła o dotknięciu stopami polskiej ziemi. Karolina musiała uciec przez wojnę do Hiszpanii – kraju swojej matki. Marzyła o powrocie do polski, lecz nie miała odwagi jechać, zdecydowała się w 1967r. Trzeci świat reprezentuje Jan – przyjaciel Carmen i Linki który opisuje Polskę z własnej perspektywy.

W książce można wyczuć kontrast tych światów, co zapewnia niebywałe emocje czytelnikowi.
Jest to zderzenie wyobrażeń, marzeń i pamięci o Polsce z Polską lat 60.

Gorąco polecam ta książkę wszystkim miłośnikom historii. Dzięki niej można spojrzeć na wydarzenia lat 60. z perspektywy osoby z dalekiego kraju. Nie jest to schematyczna książka historyczna, jest to po postu zbiór reportaży, przeżyć z podroży po Polsce. Książka nie zawiera fachowych pojęć historycznych, rozbudowanych opisów, co sprawia jej łatwiejsze zrozumienie. Zawiera za to prosta treść, która daje ciekawy obraz Polski – inny niż dotychczas znałam.

Autorka zabrała mnie w niezwykłą i interesującą podróż po Polsce, zachęciła do poszukiwania kolejnych nietuzinkowych książek, które pokazują subiektywne, prawdziwe relacje.