Niewolnicy Muszą Umrzeć | Autor: Jerzy Górczyński

„Zerwał kartkę z kalendarza. Sierpniowa sobota zastygła w melancholii przenikając izbę narastającym upałem, wonią rozgrzanego drewna z boazerii i starych podłóg. Naprzeciwko jego mieszania za kamiennym holem urządzono bal. Uroczystość miała uświetnić decyzję Stefana Pyszki, który zamierzał wyjechać do Anglii. Nie mógł tutaj znaleźć żadnej pracy. W okolicy miał opinię notorycznego złodzieja i pijaka. Śmierć też mu groziła z ręki brata, który go przyłapał pod kołdrą swojej małżonki.” s. 68

Jerzy Górczyński – poeta, prozaik, eseista i publicysta. Urodził się w 1950 roku w Bartoszycach. Debiutował wierszami w 1972 roku w lokalnej prasie, jako prozaik w 1978r „Opowiadaniami”. Ma w swoim dorobku książki: „Ktoś po drugiej stronie”, „Zaklinacze ogrodów”, „Przesilenie” oraz tomiki wierszy „Przeczucie bitwy”, „Granice”, „Manifesty”.
Książka „Niewolnicy muszą umrzeć” jest ostatnią częścią tryptyku w skład którego wchodzą jeszcze dwie powieści „Zaklinacze ogrodów” (2002) oraz „Przesilenie” 2008.

„Niewolnicy muszą umrzeć” to historia ludzi , którzy zostali „wyrwani” ze swojej dotychczasowej cywilizacji, po przemianach politycznych w 1989 roku, i zostali przeniesieni do dóbr pałacu dawnej arystokracji pruskiej na północnych krańcach Mazur. Są to ludzie w różnym wieku, jednak łączy ich jedno - są biedni, bezrobotni, żyjący z zasiłków i dzięki pomocy społecznej. Często sięgają po alkohol, kłócą się i kochają. Jest to społeczność zdesperowana, mająca swoje plany i pragnienia, jednak mający problemy z ich realizacją, co sprawia, że stają się osobami zrezygnowanymi, szukającymi zapomnienia na dnie butelki. Prowadzi to do rozpadu rodzin i jeszcze większej biedy.

Główny bohater powieści mieszka w pustej szopie w pobliżu „pałacu” rudery wraz z żoną, córką i zięciem. Stracił ziemię i dom, gdyż nie spłacił swoich długów. Bardzo chce się wyrwać ze społeczności w której przyszło mu teraz żyć. Czy mu się to uda, musicie przeczytać sami.
To jest moje pierwsze spotkanie z prozą Jerzego Górczyńskiego. Nie czytałam poprzednich części tryptyku, ale nie przeszkadzało mi to w odbiorze książki. Pan Jerzy opisuje społeczeństwo w bardzo realistyczny sposób, jest naprawdę świetnym obserwatorem. Pokazuje środowisko biednych ludzi takie jakie znamy z codziennych obserwacji. To w większości środowisko w którym alkohol jest na porządku dziennym, ludzie używają wulgarnych słów, kradną, zabijają się, a jednocześnie starają się pokazać jacy są zaradni i mądrzy – filozofując i starając się żyć uczciwie. Jednak po pewnym czasie znowu wracają do dawnego wręcz patologicznego stylu życia.

Książka nie trafiła w mój gust. Osobiście bardzo męczyła mnie jej lektura, ze względu na tematykę. Przytłaczała mnie ona i dołowała. Świetnie zdaję sobie sprawę z tego, że w naszym kraju takie społeczności istnieją. Mam z podobnymi osobami do czynienia na co dzień. Co jeszcze bardzo mnie boli, dzieci biorą przykład z takich osób, nie widzą sensu w dążeniu do lepszego życia. Uznają, że skoro ich „starym” się nie udało to po co mają się oni starać osiągać lepsze wyniki w nauce, jak można przeżyć z kombinatorstwa, kradzieży i zasiłków.
Muszę jednak przyznać, że jest to powieść napisana bardzo fajnym językiem. Warsztat autora jest dosyć ciekawy. Realistyczne opisy, osadzone w przyrodniczo pięknym zakątku. Opisane wszystko wręcz poetycko.

Każdy jest kowalem własnego losu, dlatego warto przeczytać powieść Jerzego Górczyńskiego, by zobaczyć, że nasza przyszłość zależy od naszych własnych starań. Musimy o siebie walczyć by nie stać się takimi „rozbitkami życiowymi” jak bohaterzy tej powieści.