Podarunki | Autor: Gaby Przasnyska

Miłość. Dla jednych jest tajemnicą, trudną do zdefiniowania nazwą, a dla innych po prostu uczuciem, którego nie ma potrzeby rozkładać na czynniki pierwsze. O miłości mówiono, pisano, śpiewano, recytowano tak ogromną ilość razy, że zaczęłam się zastanawiać: co jeszcze można o niej powiedzieć? Po lekturze tomiku wierszy, który miałam okazję ( i przyjemność) ostatnio przeczytać, stwierdzam, że miłość jest jak rzeka – nieskończone będzie jej istnienie jak i rozmowy o niej.

Osobą, która zafundowała mi przeżycie tylu emocji jednocześnie jest Gaby Przasnyska; urzędniczka, naukowiec i malarka w jednym, uzdolniona muzycznie, wrażliwa na świat i jego piękno jest idealną kandydatką do pogawędek na temat miłości. Jej tomik pt. Podarunki jest tak kruchy i delikatny jak wiersze w nim zawarte. Czytając i przeżywając je, odrywałam się od otaczającej mnie (aktualnie pochmurnej i zimnej) rzeczywistości i płynęłam na miękkich falach mojej wyobraźni, otulona uczuciową poezją Przasnyskiej.

Miłość w jej wierszach nie jest smutna ani zła, a piękna, pełna nadziei, walcząca i pocieszająca. Słodki lek na każde zło. Wiele z owych wierszy opisuje sytuacje dnia codziennego, które wywołują trwogę i rozpacz, zdają się prowadzić do tragedii, ale przecież tak jak po każdej burzy możemy wystawić twarz na ciepłe promienie słońca, tak po każdym miłosnym upadku trzeba wstać, otrząsnąć się i ... kochać dalej:

Może jutro będzie lepiej,
Może się rozjaśni,
Może w oczach zawiruje świat bajkowej baśni.
Może spadnie kropla z nieba,
Może gwiazdka śniegu,
Może znajdę kwiat paproci,
Może spotkam ciebie...
Wszystko wszak się może zdarzyć,
Wszystko bez wyjątku,
Wszystko tylko trzeba zacząć,
Odkąd?
Od początku!

Wiersz ten (zdecydowanie mój faworyt!) zachęca do działania, motywuje do podejmowania kolejnych prób, bo przecież nigdy nie wolno się poddawać. W Podarunkach wszystkie dzieła dają nadzieję. Na lepsze jutro, lepszy czas, lepsze wydarzenie. Dzisiaj, w dobie ciągłej gonitwy za karierą, pieniędzmi czy sukcesem, zapominamy o tym, co w życiu najważniejsze. Miłość niejedno ma imię, bez względu na to, czy kochamy rodziców, partnerów, dzieci czy przyjaciół, zawsze powinniśmy owe uczucie pielęgnować, walczyć o nie, nie pozwolić, by wygasło.

Nie znaczy to, że wszystkie wiersze Przasnyskiej są radosne i beztroskie. Niektóre opisują uczucia tęsknoty i żalu za osobami, które już odeszły, lecz były tak mocno kochane, że nie sposób o nich zapomnieć i szybko się pogodzić z ich brakiem. Jednakże nawet te wiersze, niewątpliwie smutne, zakończone są optymistycznymi marzeniami, planami i pozwalają wierzyć, że można kochać nadal. Co więcej, obdarzyć tą miłością niejedną osobę.

Bardzo podoba mi się tytuł tomiku. Podarunki, czyli prezenty. Prezenty, czyli dary. Dary, czyli w tym przypadku słowa, które wlewają w czytelnika całe pokłady otuchy, uśmiechu, wiary i nadziei.

Podarunki są niewielkim zbiorem wierszy: 31 wierszy na 48 stronach, co oznacza, że całość można przeczytać w jednej chwili. Ja jednak odpowiednio dawkowałam sobie przyjmowanie wierszy Przasnyskiej tak, aby jak najdłużej czuć w sobie energię z nich wypływającą.

Są wiersze, które dadzą radę przeczytać i zrozumieć jedynie humaniści. Jest poezja, której czasami nikt nie rozumie do końca, przez co spotykamy problemy z jednoznaczną interpretacją. Zapewniam jednak, że wiersze mieszczące się w Podarunkach są dla każdego.