Jezuita. Papież Franciszek | Autor: Francesca AmbrogettiJorge Mario BergoglioSergio Rubin

Autorzy to jednocześnie dziennikarze, którym udało się pozyskać zaufanie ojca Bergoglio, obecnie Papieża Franciszka oraz skłonić do wyjątkowo osobistych zwierzeń. Książka powstawała prawie trzy lata, można więc oczekiwać, że fakty w niej zawarte zostały opracowane rzetelnie.

Kardynał Bergoglio był swego czasu mało znany, do chwili zamachu w 2001 roku na World Trade Center. Ówczesny arcybiskup Nowego Jorku kardynał Edward Egan, uczestniczył wtedy w watykańskim synodzie biskupów z całego świata. Miesiąc później opuścił stanowisko relatora generalnego, a jego miejsce zajął kardynał Bergoglio. Od tego momentu zaczął zdobywać uznanie na międzynarodowym forum. Jego autorytet umocnił się jeszcze bardziej podczas V Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Brazylii, gdzie wybrano go większością głosów na przewodniczącego komisji redagującej końcowy dokument, co wiązało się z olbrzymią odpowiedzialnością. W 1992 roku, będąc w wieku pięćdziesięciu pięciu lat został mianowany biskupem pomocniczym Buenos Aires przez arcybiskupa kardynała Antonia Quarracino. Po jego śmierci Bergoglio został pierwszym jezuitą zarządzającym Buenos Aires. Już wtedy był bardzo lubiany przez tamtejszych księży za swą prostotę, mądre rady i serdeczność. Wspinał się po szczeblach drabiny zajmując coraz wyższe pozycje w hierarchii kościelnej. W 2002 roku wybrano go przewodniczącym Konferencji Episkopatu Argentyny, a pięć lat później ponownie.

Bergoglio nie jest człowiekiem atrakcyjnym w jakiś magnetyczny sposób, ani obdarzonym talentem aktorskim, przemawia w sposób bardzo skromny, a zarazem niebywale głęboki. Nie obawia się ostro krytykować władzy w Argentynie, w głównej mierze pochyla się nad słabym i ubogim człowiekiem. Niech nie dziwi fakt, że jest celem nieprzerwanych ataków, wyssanych z palca historii. Dąży do tego, aby Kościół wychodził ludziom naprzeciw, szanuje ortodoksję doktrynalną i dyscyplinę kościelną. Prowadzi niemalże ascetyczny styl życia. Z dyskusji wyłania się obraz życia późniejszego Papieża. W wieku siedemnastu lat dostępuje łaski powołania, chociaż dopiero cztery lata później wstępuje do seminarium. W modlitwach wyprasza dla siebie obiektywizm i wyrozumiałość, zarazem przyznaje się do popełnionych grzechów. Potwierdza, że własny temperament skłania go do wyszukiwania błędnych odpowiedzi. Dlatego zawsze pierwszą z nich uważa za niewłaściwą.

W trakcie rozmowy o sprawach religijnych podejmowane są trudne tematy, o etycznym zachowaniu we współczesnym świecie. Zdaniem Bergoglio następuje pomniejszenie znaczenia wierności moralnym zasadom, aby łatwiej się usprawiedliwiać za ich niedotrzymywanie. Krytykuje współczesną formę niewolnictwa zmuszającego młode kobiety do prostytucji, albo pozostałych zatrudnionych w nieludzkich warunkach, czy nielegalnych zakładach. Swobodnie wyraża się na temat ludzkiej seksualności. Osobom rozwiedzionym, które żyją w innych związkach i nie mogą przyjąć Eucharystii, radzi, aby zaangażować się w różne zajęcia we wspólnocie parafialnej. Walka z aborcją polega na obronie życia od poczęcia do godnej, naturalnej śmierci. Temat molestowania seksualnego przez księży został wyczerpująco omówiony. Bergoglio uważa, iż skandale pedofilskie wybuchające w ostatnich czasach nie powinny być ukrywane przez Kościół.

„Jezuita. Papież Franciszek'to książka z kategorii literatury faktu, która przybliża czytelnikowi sylwetkę Papieża Franciszka, tego, co mówi o sobie oraz myśli na wiele, czasem kontrowersyjnych, bardzo delikatnych tematów. Nie boi się głośno wypowiadać nawet w sytuacji, w której kogoś albo coś potępia. Często pozwala sobie na dowcipne odpowiedzi, jednak nigdy nie przekracza ustalonych granic. Naświetla tragiczną sytuację gospodarczą Argentyny, niewykorzystane warunki naturalne, błędy ekonomiczne polityki kraju oraz niezdolność mieszkańców do wspólnego działania. Posiada duszę sportowca, posługuje się kilkoma językami, pracuje w skromnie urządzonym biurze, osobiście notuje wszystkie spotkania w kieszonkowym kalendarzu.

Książka jest starannie wydana. Na okładce znajduje się twarz Jorge Bergoglio z sympatycznym, dobrodusznym uśmiechem. Zawiera aneks w formie przemyśleń w oparciu o poemat "Martin Fierro" Jose Hernandeza, będący odzwierciedleniem punktu widzenia Papieża na obowiązki człowieka wobec swojego narodu. Wywiad przeplata historie z osobistego życia zamiennie z poglądami na problemy Kościoła, świata oraz każdej jednostki społecznej. Więcej w nim o realiach politycznych Argentyny, w której wyrósł i został ukształtowany. Trudno nie czynić porównań do postaci Jana Pawła II i Polski spełniającej tożsame zadanie. Jest to wartościowa książka, do przeczytania której gorąco namawiam.