Dwa Domy | Autor: Barbara Gawryluk

Jeden dom w Polsce, drugi w Szwecji. Czy można to pogodzić? A może jest się zawsze rozdartym między ojczyzną a obczyzną? Przed podobnym dylematem staje 10-letnia Natalia z powieści "Dwa domy" Barbary Gawryluk.

Przeprowadzki nie są proste. Tym bardziej, gdy trzeba porzucić wszystko i przenieść się do innego miasta, a nawet kraju. Dla dzieci jest to jeszcze trudniejsze - zmiana szkoły, porzucenie starych przyjaciół z dzieciństwa i zapoznawanie się od nowa w nieznanym nam miejscu. W szkole jest się tym nowym, nieakceptowanym przez rówieśników, którzy znają się od pierwszych zajęć. Bardzo trudno zaskarbić sobie ich względy. Coś o tym wiem, bo w dzieciństwie przeprowadzałam się aż dwa razy do innego miasta. Za drugim miałam 10 lat i byłam w wieku Natalii z powieści "Dwa domy".

Natalia musiała przenieść się z rodzinnego Krakowa do Szwecji. Jej rodzice, którzy są lekarzami, dostali tam pracę. Dla Natalii oznaczało to zmianę szkoły na obcojęzyczną i pozostawienie dotychczasowych przyjaciół. To był koniec świata. Nowy dom, nowa szkoła, nowy język. Wszystko było obce. Od tamtych wydarzeń minął rok, dziewczynka nadal czuje się rozdarta między Polską a Szwecją, jednak jakoś sobie radzi w nowej sytuacji. Ma przyjaciół, Maję, Karinę, Klarę oraz Matsa. Tegoroczne wakacje w Zębie z Martą, Mają i babcią, z którymi przeżywa niezapomniane przygody. I nawet nie podejrzewa, że wkrótce czekają ją nowe zawirowania życiowe. Będzie musiała podjąć trudne decyzje, a jej pierwsze uczucie będzie wystawione na próbę. Jak sobie poradzi? I czy lekarstwem na jej kłopoty będzie nadal hip-hop?

Muszę przyznać, że obecnie z powieści dla dzieci i młodzieży czytam jedynie cykl Małgorzaty Musierowicz "Jeżycjada". Gdy się go czyta, aż chce się pojechać do Poznania, na Jeżyce i zobaczyć miejsca, w których bywają Borejkowie. Natomiast mieszkańcy stolicy Wielkopolski podczas lektury mają zapewne przed oczami uliczki i budynki, które opisuje autorka. Dzięki temu bohaterowie stają się nam bliżsi i bardziej realni. Dlaczego o tym piszę? Bo niestety tego zabrakło mi w powieści Barbary Gawryluk. Opisów miejsc nie ma prawie wcale - ani w Krakowie ani w Szwecji. A nawet jak są, to takie zdawkowe. Przykładem może być spacer po polskich Tatrach. Bardzo szybko zostawiliśmy za sobą zabudowania i wędrowaliśmy wyżej i wyżej, nie czując jednak za bardzo zmęczenia, bo szlak bardzo łagodnie wspinał się w górę. Po godzinie doszliśmy do hali, na której było aż biało od pasących się tam owiec. I tyle, ważniejsze są opisy pogody czy wygląd bohaterów. Ale to na szczęście jedyny mankament.

Dużym plusem jest to, że książkę Gawryluk czyta się szybko, gdyż jest cienka i napisana lekkim językiem. W dodatku krótkie rozdziały ułatwiają jej lekturę. Autorka wprowadziła pierwszoosobową narrację, wydarzenia widzimy z perspektywy Natalii. Ma ona dojrzałe spostrzeżenia, jak na swój wiek. Przejmuje się losem przyjaciółki Kariny, która jest po poważnym wypadku, myśli o dziadkach, jak sobie radzą w Polsce, a także przyjaciołach, którzy zostali w Krakowie. Powieść niesie ze sobą także przesłanie. Bez względu na to, jakie los szykuje nam niespodzianki, ważne jest by mieć przyjaciół, na których można liczyć zawsze i wszędzie. Bez nich świat byłby szary i ponury.

Warto wspomnieć, że "Dwa domy" stanowią czwartą część cyklu o Natalii. Poprzednie to: "Moje Bullerbyn", "Kolczyki Selmy" oraz "Dziewczynka z fotografii". Nie czytałam wcześniej tego cyklu i początkowo miałam mały problem ze zorientowaniem się w perypetiach Natalii. Autorka wciąż nawiązuje do poprzednich części i przy okazji streszcza ich fabułę. Moim zdaniem psuje to ich lekturę, gdyż już nic nas w nich nie zaskoczy.

Niemniej jednak powieść polecam dzieciom w wieku 9+ oraz dorosłym, którzy chcą przenieść się na chwilę do czasów dzieciństwa. Należy pamiętać, że najlepiej rozpocząć ten cykl od początku.

Barbara Gawryluk jest autorką książek dla dzieci, dziennikarką i tłumaczką. Na swoim koncie ma także m.in. książki "Przedszkolaki z ulicy Morelowej", "Zuzanka z pistacjowego domu" oraz "Mali bohaterowie".