Dziewczynka. Życie W Cieniu Romana Polańskiego | Autor: Samantha Geimer

Roman Polański – znany reżyser, który jako jeden z nielicznych Polaków zyskał prawdziwą sławę i uznanie w Hollywood. Pomimo tego, iż otrzymał ogromny talent, w jego życiu bez wątpienia znalazło się więcej cieni niż blasków. Urodzony w 1933 roku, przetrwał okres II wojny światowej w getcie krakowskim, a następnie we wsi niedaleko Wadowic, gdzie chłopi ukrywali go przed władzami niemieckimi. Następnie zamieszkał na ulicy, nie mając pojęcia, co się stało z jego rodzicami. Jak się później okazało, jego matka zginęła w Auschwitz, a ojciec został wywieziony do Rzeszy. Po zakończeniu tego horroru, Polański został odnaleziony przez rodziciela. Następnie skończył łódzką szkołę filmową, rozpoczynając realizację własnej pasji, która stała się również doceniana przez widzów. Kiedy był już u szczytu sławy, jego żona została zamordowana przez sektę, co było ogromnym przeżyciem dla reżysera. W życiu Romana Polańskiego doszło również do jeszcze jednej do sytuacji, która do dzisiaj jest głośno komentowana. W 1978r. został oskarżony o zgwałcenie 13-letniej Samanthy, do czego przyznał się, zawierając ugodę z prokuraturą. Wówczas artysta wyjechał z Ameryki, uciekając do Francji. Po 35 latach milczenia, Samantha Geimer postanowiła napisać autobiograficzną książkę na temat swoich przeżyć związanych z Polańskim oraz ich wpływu na całą swoją egzystencję.

„Dziewczyna. Życie w cieniu Romana Polańskiego" to opowieść dojrzałej już kobiety, która z dystansem patrzy na wydarzenia z przeszłości. Samantha miała zaledwie 13 lat, kiedy została zgwałcona przez słynnego w latach 70. reżysera. Mężczyzna, którego urzekła uroda młodej dziewczyny, zadeklarował się przygotować jej zdjęcia do francuskiego magazynu „Vogue", co spotkało się z ogromną radością jej matki. Jednak nikt nie przypuszczał, że podczas wspólnie spędzonych godzin z tym człowiekiem, Samatha zostanie odurzona alkoholem i narkotykami, a następnie wykorzystana seksualnie. To, co działo się po gwałcie, było dla samej poszkodowanie gorsze niż czas trwania tego horroru, od którego wszystko się zaczęło. Wielokrotne przesłuchiwania, zainteresowanie mediów całą sprawą, zarzuty kłamstwa czy też obawa o tym, iż o całym wydarzeniu dowie się jej najbliższe otoczenie, powodowały, że wielokrotnie zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby tych wydarzeń przemilczeć. Dodatkowo pojawiły się oskarżenia, że jej własna matka zaaranżowała całą tą sytuację, by szantażować Polańskiego. Cały ten koszmar spowodował, że odsunęła się od rodziny, popadła w niezbyt ciekawe towarzystwo oraz nie skończyła studiów. Jednak mimo wszystko założyła szczęśliwą rodzinę, nie myśląc o Romanie, który wiele zmienił w jej życiu. Dopiero w roku 2009, kiedy Polański został aresztowany w Szwajcarii, uwaga mediów ponownie została skierowana na Samanthę, która wreszcie postanowiła opowiedzieć swoją niezbyt szczęśliwą historię. Postanowiła, że czas przerwać milczenie, aby przedstawić same fakty, bez krzty reporterskiej fantazji.

Przyznam, że gdy tylko zobaczyłam w zapowiedzianych wydawniczych autobiografię Samanthy Geimer, która zapewne już na zawsze pozostanie „tą, która została zgwałcona przez Romana Polańskiego", zapragnęłam poznać tę historię, budzącą do dzisiaj wiele kontrowersji. Nie będę ukrywać, iż „Dziewczynka" bardzo mnie zaskoczyła. Dotychczas o słynnym gwałcie słyszałam jedynie parokrotnie, nigdy nie czytając niczego dłuższego na ten temat. Dlatego też stopniowo poznawałam historię głównej bohaterki, która otwarcie zaprosiła czytelników do swojego świata, w którym pełno zaskakujących zdarzeń, budzących zdziwienie, jak i też złość.

Swoją relację autorka rozpoczyna od momentu, gdy w 2009 roku dowiedziała się, że prokuratura na nowo zajęła się sprawą Romana Polańskiego. Wtedy też postanowiła, że nadszedł czas, by wszyscy usłyszeli prawdę na temat wydarzeń, jakimi zajmowała się prasa w praktycznie każdym państwie. Kobieta spokojnie przedstawiła cały ciąg zdarzeń, prowadzących do chwil, kiedy to reżyser bardzo ją skrzywdził. Upicie alkoholem, podanie narkotyków, prośba o sesję topless... Młoda dziewczyna w żadnym momencie nie wierzyła w to, że Polański mógłby ją wykorzystać. Samantha prostym językiem opisuje własne uczucia, jakie towarzyszyły jej podczas trwania pamiętnej sesji oraz zaraz po odwiezieniu jej do domu przez oprawcę, który nie życzył sobie, by o tamtych chwilach opowiadała komukolwiek. Mówi również o tym, że nieliczni wierzyli w jej zeznania, a jej matkę oskarżano o prowokację, która miałaby wynieść Samanthę na wyżyny świata mody. Autorka stanowczo zaprzecza temu, aby ktokolwiek z jej rodziny dążył do wykorzystania nazwiska uznanego reżysera. Sama dziewczyna nigdy w specjalny sposób nie interesowała się modą, nie myśląc o przyszłości w tym kierunku.

Treść tego utworu osobiście była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Spodziewałam się dramatycznej relacji ze strony Samanthy, pretensji do Romana Polańskiego i całego świata, a otrzymałam... akt wybaczenia. Postawa autorki jest wręcz nieprawdopodobna, bowiem po upływie ponad 30. lat, pani Geimer nie żywi urazy do swojego oprawcy, a jedynie do lichego sądu sprawiedliwości, który pozwolił na to, by Polański nie otrzymał kary, na jaką zasłużył. Ta lektura ukazuje całą prawdę oczami poszkodowanej, która po upływie trzech dekad nie myśli już o tym, by kogokolwiek nienawidzić. Samantha ma kochającą rodzinę – trzech synów i męża, którzy pozwolili jej zapomnieć o wszelkich odległych cieniach z jej życia. Zapewne niejednego czytelnika zaskoczy ta postawa autorki, lecz osobiście bardzo ją podziwiam, bowiem zdecydowanie nie warto nienawidzić. Jednak patrząc na samą siebie, przypuszczam, że nigdy nie byłabym na tyle silna, by otwarcie pisać o sprawie gwałtu oraz neutralnym stosunku do człowieka, który skrzywdził mnie bądź bliską mi osobę.

„Dziewczynka. Życie w cieniu Romana Polańskiego" to jedna z najbardziej zaskakujących biografii, z jakimi dotychczas się zetknęłam. Jak sama poinformowała Samantha, na temat całej sprawy wypowiadano się niejednokrotnie, lecz ona dopiero teraz nabrała w sobie tyle siły, by opowiedzieć o wszystkim, nie obawiając się żadnych konsekwencji. Myślę, że ta książka to interesujący dokument, który powinni przeczytać wszyscy czytelnicy, pragnący dowiedzieć się szczegółów sprawy z lat 70. Osobiście, mimo tego, że ten utwór przeczytałam z zainteresowaniem, niekiedy odnosiłam wrażenie, że Samantha Geimer zdecydowała się napisać tę relację jedynie dla pieniędzy... Praktycznie każdy rozdział opiera się na podobnych wyznaniach, a sama autorka, po przedstawieniu własnych romansów i przygody z narkotykami, niekiedy nie miała nic ciekawego do powiedzenia. Aczkolwiek uważam „Dziewczynka" za godną uwagę pozycję. Warto również wspomnieć, iż ta lektura została wzbogacona zdjęciami Samanthy autorstwa Romana Polańskiego z tego pamiętnego dnia.