Dr House I Jego Ewangelia

Dr House to amerykański serial medyczny koncentrujący się na osobie genialnego, aczkolwiek trochę nietypowego lekarza - Gregory'ego House'a. Serial bije rekordy popularności w krajach na całym świecie. Powstało wiele książek związanych z tym fenomenem: "Dr House - Całkowicie Bez Autoryzacji", "Co House wie o medycynie", "Dr House. Oficjalny przewodnik po serialu", "Dr House. Biografia Hugh Lauriego i przewodnik po serialu", "Dr House i filozofia - wszyscy kłamią". Teraz przyszła kolej na "dr House i jego ewangelia", który omawia serial od strony Chrześcijańskiej. Autorem jest ks. Diego Goso, który jest kapłanem diecezji Turynu.

Książkę podzielono na dziewięć rozdziałów nawiązujących swoim tytułem zarówno do szpitalnych oddziałów, jak i do ważniejszych elementów w życiu serialowego Dr House'a. Pierwszy "Izba przyjęć" jest ściągawką z głównych bohaterów serialu, dzięki czemu rodzynki, które jeszcze nie miały okazji oglądnąć żadnego odcinku, będą mogły bez problemu połapać się w książce. Kolejne rozdziały to oddziały: neurologii, psychiatrii, medycyny wewnętrznej, kardiologii, intensywnej terapii, kaplica szpitalna, stołówka i na końcu dymisja. Łatwo można się domyślić, za co odpowiadają dane rozdziały/oddziały, więc nie będę ich streszczać.

Diego Goso rozkłada tytułową postać na czynniki pierwsze, jednak w głównej mierze koncentruje się na aspekcie duchowym. Mimo, iż sam przyznaje, że House uważa się za zdeklarowanego ateistę, to autor poddaje to w wątpliwość. Usilnie stara się nas przekonać, że bohater sprzeciwia się jedynie otoczce wiary, a nie samemu Bogu. Ze względu na charakter książki często napotykamy cytaty z Biblii oraz fragmenty Encyklik papieża Benedykta XVI. Trafiamy również na wiele nawiązań do Jezusa. Z pewnością całą ta religijna oprawa rzuca nowe światło na serial oraz decyzję podejmowane przez jego bohaterów.

Poza doszukiwaniem się dobra w Housie, autor przedstawia nam również jego podobieństwa do postaci Sherlocka Holmesa (np. używanie laski, nr mieszkania, posiadanie uzależnień), a także Wilsona do Watsona (m. in. duża ilość byłych żon). Porównywanie obu postaci przewija się bardzo często i jest nawet interesujące, ponieważ pokazało mi, jak nieuważnie oglądałam serial. Bardzo dużą cześć książki zajmują cytowane wypowiedzi Dr House'a, które odbierałam różnie. Niektóre były zabawne, ale cześć zupełnie oderwana z kontekstu już mnie nie bawiła. Na zachętę podrzucę wam jeden:

"CAMERON: Moja ciocia Alyssa żyje w Filadelfii.
HOUSE: O, to już jest pora na bajkę, zaraz przyniosę dziecko...
Dla kogo jest tak książka? Polecam ją w szczególności praktykującym katolikom i najwierniejszym fanom serialu, którzy chcą zgłębić "Dr House'a" pod każdym względem. A jak mówi sam autor: "a książka nie nadaje się dla pacjentów uczulonych na sarkazm. Stąd uprasza się tradycjonalistów zbyt wrażliwych na odór pod nosem, aby trzymali się od niej jak najdalej."