Dystopia

  „Dystopia” to czwarty i prawdopodobnie ostatni tom cyklu zapoczątkowanego przez „Zamęt”. Nie pierwszy raz sięgam po jakąś książkę, która nie jest pierwszym tomem serii. Zwykle autorzy dbają o komfort czytelnika krótko nakreślając wątki istotne dla bieżącej historii. Niestety Vincent V. Severski nie zatroszczył się o to, a wielka szkoda. Przez pierwszych pięćdziesiąt stron czułam się nieswojo, jakbym zaczęła czytać jakąś książkę w połowie. To duża wada.

Czym jest zatem tytułowa dystopia. „Leksykon polskiej literatury fantastycznonaukowej” A. Niewiadowskiego i A. Smuszkiewiczadefiniuje ją jako utwór fabularny przedstawiający koszmarną, choć logicznie uzasadnioną, wewnętrznie spójną i niekiedy dość prawdopodobną wizję przyszłej egzystencji człowieka. Vincent V. Severski roztacza wizję Polski rządzonej przez agentów rosyjskich, który chcą oddalić ją od zachodu i podporządkować interesom Moskwy. Tylko czy to faktycznie wizja? Pewnie wkrótce dowiemy się, ile jest fikcji literackiej w otaczającej nas rzeczywistości.

W Polsce Sevreskiego wicepremierem i koordynatorem służb jest agent GRU, Jerzy Kaziura. Zdemaskować i zdekonspirować chcą go oficerki wywiadu ze świeżo rozwiązanej Agencji Wywiadu, Sara, Maria i Monika. Ich celem jest uwolnienie z więzienia przyjaciół osadzonych tam po ostatniej akcji („Nabór”). Wspierają ich w tym agenci z MI6, byli oficerowie rosyjskiego wywiadu i asystent sekretarza generalnego NATO.

Akcja książki jest niezwykle dynamiczna, pełna zwrotów, a jej tempo nie słabnie do ostatnich stron. To ogromna zaleta pisarstwa Vincenta V. Severskiego, który sprawia, że czytelnikowi trudno jest się oderwać od lektury. Jest on, jako emerytowany pułkownik polskiego wywiadu, ekspertem w tej dziedzinie. A jednak zaskakuje mnie, że akcje opisane w książce są słabo zaplanowane i „puszczone na żywioł”. Spodziewałam się wysublimowanej gry, przemyślnych podstępów i wielopoziomowych intryg. No cóż, może moje wyobrażenie na temat pracy agentów jest zbyt wygórowane?

Niestety życie już potwierdziło, że opisywane w książce metody szpiegowania telefonów komórkowych wyrafinowanym programem zwanym tu Centaurem, to nie fikcja literacka. Nadzwyczajnakomisja senacka komisji ds. inwigilacji wraz z komisją parlamentu europejskiego potwierdziły stosowanie Pegasusa wobec opozycyjnych polityków, prokuratorki i adwokata. Aż strach pomyśleć, że inny innowacyjny program szpiegowski odczytujący słowa z ruchu warg, opisany w tej książce może nie być dziełem wyobraźni autora. Lektura „Dystopii” rodzi przerażenie,  ale też nadzieję, że to jednak dobro ostatecznie jest górą. Czego sobie i Państwu życzę