Carmen Rodrigez Tom 2 Dom Utraconych

Wielowymiarowy thriller kryminalny przywodzący na myśl hiszpańską telenowelę…

Nie miałam wcześniej okazji sięgnąć po książki Katarzyny Wolwowicz, więc z ciekawością zabrałam się za lekturę jej ,,Domu utraconych”. Powieść zapowiadała się bardzo intrygująco głównie za sprawą postaci Carmen Rodriguez – profilerki kryminalistycznej, która po powrocie do rodzinnej Hiszpanii, zaczyna pracę w lokalnej policji. Carmen wydaje się być osobą bardzo skrytą, mającą za sobą trudne doświadczenia i skomplikowaną przeszłość, miejscami wydaje się cierpieć również na poważne zaburzenia emocjonalne. Akcja książki ,,Dom utraconych” rozgrywa się dość szybko i przykuwa uwagę czytelnika, choć odnoszę wrażenie, że fabuła jest zbyt zagmatwana i duża ilość wątków pobocznych sprawia, że całość traci na sile swojego przekazu. Być może mam tylko takie wrażenie, bo nie czytałam jeszcze poprzedniego tomu serii pt. ,,Jaskinie umarłych”, a być może miałam wobec tej powieści po prostu zbyt wygórowane oczekiwania. ,,Dom utraconych” do dość udana próba połączenia thrillera z powieścią psychologiczną, chociaż niektóre opisy książki i sposób wprowadzania do fabuły kolejnych postaci nie zawsze trafiał w moje czytelnicze upodobania – czytając ją miałam wrażenie, że to scenariusz ze sztucznie zlepionych w całość odcinków hiszpańskiej telenoweli.

,,Dom utraconych” zaczyna się bardzo obiecująco, ale z czasem czytając ową powieść, czułam się lekko zawiedziona i zniechęcona, zaczęłam przypuszczać, że wszystko kręci się wokół Carmen Rozdriguez i czytelnicy chcąc nie chcąc muszą to zaakceptować…

,,Dom utraconych” jest skłaniającą do wielu przemyśleń powieścią – dzięki niej możemy zastanowić się nad konsekwencjami swoich złych wyborów z przeszłości, na różne sposoby przeanalizować postępowanie profilerów kryminalistycznych i wszystkich osób zaangażowanych w rozwiązywanie zagadkowych zbrodni. Jeśli lubicie książki z dość często wykorzystywanym, ale niewątpliwie wciągającym motywem seryjnego mordercy i powrotów do zbrodni sprzed lat, zapewne przypadnie wam do gustu niniejsza powieść
Katarzyny Wolwowicz. ,,Dom utraconych” to sugestywny przykład na to, że aby być naprawdę dobrym profilerem kryminalistycznym, najczęściej trzeba zrezygnować ze stałych związków i życia rodzinnego, bo trudno jest je pogodzić z tak wymagającą, odpowiedzialną, złożoną psychologicznie pracą. Katarzyna Wolwowicz miała niewątpliwie ciekawy pomysł na powieść w stylu thrillera psychologicznego, choć nie wykorzystała chyba do końca swojego potencjału i wprowadzonych w powieść naprawdę ciekawych wątków – na czele z nawiedzonym domem o niejednoznacznej historii. Na uznanie zasługuje sposób przedstawiania kolejnych postaci w książce oraz sam styl autorki – książkę czyta się dość przyjemnie i szybko, choć nie jest to pogodna i zabawna powieść obyczajowa dla kobiet – taka lekka ,,poczytajka” do poduszki. ,,Dom utracony” to utwór w mrocznym klimacie, odwołuje się do wielu zmysłów, pokazuje nie tylko ciemne zakamarki domu uważanego za nawiedzony, ale także te bardziej wstydliwe aspekty ludzkiej psychiki, związane z traumami z przeszłości, od których trudno się odciąć w dorosłym życiu. Recenzowana tutaj opowieść o losach Carmen Rodriguez w Maladze to gratka dla wszystkich miłośników zawiłych śledztw kryminalnych, śmiałych porwań, burzliwych romansów i duchów z przeszłości. Wątek kryminalny jest tutaj opracowany bardzo szczegółowo, czytelnik wiele razy może czuć się zaskoczony tym, jakie decyzje podjęli bohaterowie książki oraz jak to rzutowało na ich dalsze życie. Jak zakończyła się historia tajemniczego domu, do którego prawie nikt nie chce wchodzić? Kto stoi za zniknięciem dwóch córek burmistrza Malagi? Dlaczego hiszpańska profilerka zachowuje się tak osobliwie podczas całego śledztwa? Odpowiedzi na te i podobne pytania szukajcie w książce ,,Dom utraconych”. Ja raczej nie sięgnę po kolejne książki Katarzyny Wolwowicz, nie takie mam oczekiwania wobec utworów z kategorii thriller kryminalny/psychologiczny…