Broń Wojska Polskiego 1939-1945 Wojska Lądowe

Zbliża się 80. rocznica wybuchu II wojny światowej. Z tej okazji warto przypomnieć sobie, jaką bronią posługiwali się walczący w niej żołnierze.

„W leksykonie przedstawiono ponad 150 typów uzbrojenia używanego na wszystkich frontach II wojny światowej przez Wojska Lądowe Polskich Sił Zbrojnych i oddziały partyzanckie, a także wyprodukowane podczas Powstania Warszawskiego. Niektóre z nich nigdy dotąd (!) nie były opisywane w literaturze. Książka prezentuje sprzęt bojowy: czołgi, samochody pancerne, broń strzelecką, artylerię, moździerze, granaty, samochody osobowo-terenowe, ciężarowe, sanitarne, motocykle, a nawet skuter spadochroniarzy Excelsior Welbike. 

Każdy opis zawiera historię omawianego sprzętu, dane techniczno-taktyczne, informację o używaniu danego typu broni przez jednostki Wojska Polskiego, a także kolorowy rysunek sprzętu oraz zdjęcie archiwalne”.

Broń używana podczas II wojny światowej nigdy jakoś specjalnie mnie nie interesowała. Zdecydowanie bardziej intryguje mnie broń, którą posługiwano się w Polsce za czasów królów. Skąd więc to zainteresowanie? Jak wspomniałam na początku, zbliża się rocznica wybuchu II wojny światowej, a z racji faktu, że jestem z okolic, w których były jedne z pierwszych walk, które będą teraz zrekonstruowane, chciałam wiedzieć, czego replik będą używali w trakcie rekonstrukcji żołnierze. Poza tym mój mąż jest pasjonatem tych militariów, lubi mi o nich opowiadać, a ja nie zawsze wiem, jak wyglądało to, o czym mi mówi. Chciałam nadrobić zaległości.

Tej książki nie da się oceniać w kategoriach „ciekawa/nudna”. To literatura fachowa, nie dla każdego. Znajdą tutaj dla siebie coś przede wszystkim pasjonaci tego tematu. Jeśli liczycie na jakieś ciekawostki, to raczej tutaj ich nie znajdziecie. To jest po prostu leksykon, który opisuje poszczególne bronie. Całość jest podzielona na kilka części. Na początku zapoznajemy się z orężem wojska polskiego w 1939 roku, następnie z bronią stosowaną przez polskie siły zbrojne na Zachodzie, Wschodzie, a także przez ruch oporu. To uporządkowało leksykon, więc jesteśmy w stanie zorientować się, co, gdzie i kiedy było używane.

Jak są skonstruowane opisy? Oczywiście mamy nazwę broni, kolorowy rysunek, archiwalne zdjęcia. Następnie możemy zapoznać się z opisem sprzętu. Kiedy brał udział w walkach, skąd się w ogóle wziął i gdzie można go znaleźć, jeśli został przekazany do jakiegoś muzeum. Ja widziałam między innymi „Kubusia” – samochód pancerny, który znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Książka nie jest zbyt obszerna. Jeden opis zajmuje jedną stronę. Sporo tutaj dat, danych technicznych. Miałam przez to problem z przeczytaniem więcej niż 5-6 opisów za jednym zamachem. Czułam się po prostu nieco zmęczona tym, co czytam. Musiałam sobie robić przerwy. Myślę, że dla wielu czytelników będzie to książka do czytania na raty. Nie mówię, że jest źle napisana, bo tego powiedzieć nie mogę, ale przez te suche fakty całość może nużyć.

Trudno mi powiedzieć, komu ta książka właściwie przypadnie do gustu. Historykom i pasjonatom II wojny światowej na pewno. Uważam jednak, że każdy musi odpowiedzieć sobie sam na pytanie, czy chce się zabierać za czytanie tej publikacji. Mnie momentami nieco męczyła, ale i tak dowiedziałam się czegoś ciekawego. Zdecydowanie lepiej czytało mi się o orężu, które widziałam w muzeum albo o broni, której używało wojsko walczące na terenach, z jakich pochodzę. Ta broń w jakimś sensie była mi bliższa.