Koralina

Neil Gaiman cieszy się podwójną sławą. Dla pewnej grupy fanów jest komiksowym bogiem, inni szanują go raczej za książki, które napisał. Osobiście jestem wielkim fanem opublikowanych dwa lata temu przez Egmont dwóch opowieści o Śmierci, będących spin-offem najbardziej znanej serii Brytyjczyka czyli "Sandmana", którego nie zmęczyłem, bo wirtuozerska intelektualna masturbacja nie pozwoliła się przyswoić ze względu na koszmarne miejscami rysunki.

Oryginalna książkowa wersja „Koraliny" wyszła jakiś czas temu, ale gdzieś mi umknęła, bo nie śledzę książkowych dokonań Gaimana. Z okazji wchodzącej właśnie do kin adaptacji filmowej tej powieści Egmont wydał także adaptację komiksową. Trudno jest mi jednoznacznie powiedzieć, na ile dokładna jest translacja powieści na komiks. Czytało mi się go jednak bez problemów.

Tytułowa Koralina to sprytna nastolatka, która właśnie wraz z rodzicami wprowadziła się do nowego, wielkiego domu. Zajmują w nim jedno z mieszkań. Z pozostałych w jednym mieszka para emerytowanych aktorek, jedno stoi puste, w innym zaś zamieszkuje starzec trenujący w samotności mysi cyrk. Dziewczynka wyrusza natychmiast na badania domu i jego otoczenia, odkrywając wiele niezwykłych miejsc i rzeczy. Jedną z nich są drzwi w salonie, prowadzące donikąd. Za nimi znajduje się jedynie ściana, oddzielająca mieszkanie Koraliny od pustego.

Wszystko wydaje się na pozór w porządku, ale dziewczynka nie czuje się w nowym domu szczęśliwa. Rodzice nie mają dla niej wcale czasu, ma wrażenie, że nikt nie traktuje jej poważnie, a wszyscy sąsiedzi przekręcają jej imię. W dodatku w domu najwyraźniej pełno jest złośliwych szczurów. Rozdrażniona i zniechęcona stanem rzeczy, pewnego dnia, niczym współczesna Alicja, odkrywa, że za zamurowanym drzwiami znajduje się przejście. Przejście, którego wcześniej nie było, ale którym swobodnie może przejść teraz.

Po drugiej stronie drzwi, niczym w krainie z drugiej strony lustra, Koralina spotyka drugich rodziców i idealną kopię swojego świata. Nawet więcej niż idealną – tu wszyscy mają dla niej czas, interesują się nią, ma masę nowych zabawek. Wygląda na to, że po drugiej stronie drzwi świat jest ciekawszy i dużo lepszy. I nawet to, że jego mieszkańcy mają guziki zamiast oczu nie przeszkadza rezolutnej bohaterce.

Niestety, błyskawicznie okazuje się, że ten nowy, wspaniały świat to pajęcza sieć, utkana przez zręczną wiedźmę, szukającą od wieków ofiar wśród podobnych Koralinie nieszczęśników, a dla bohaterki zaczyna się walka o odzyskanie swojej rodziny i powrót do świata. Walka w której, na szczęście, nie jest osamotniona – towarzyszy jest dość wygadany i obcesowy kot, który lubi chadzać własnymi drogami, ale potrafi się też uśmiechnąć, gdy trzeba.

Trudno się tu oprzeć skojarzeniom z Alicją i autor niespecjalnie się z nimi kryje – w końcu to archetypiczna opowieść o niesamowitej krainie, która znajduje się „po tamtej stronie". Mnie osobiście wielki dom i osamotniona, młoda bohaterka skojarzyła się także z „Krainą Traw" Calluma – wokół Koraliny jest podobna aura niepokoju i nadciągającego nieszczęścia co wokół Jelizy-Rose.

Podobieństwo do Alicji podkreśla oprawa graficzna. Adaptacji tekstu i wykonania rysunków podjął się P. Craig Russel – artysta kilkukrotnie wcześniej pracujący z Gaimanem. Przyjęta konwencja graficzna różni się diametralnie od tej, jaką możemy podziwiać w filmie – bardziej mrocznej, burtonowskiej w duchu. Tutaj Koralina to chuda blondynka, niebezpiecznie zbliżająca się do modelowej słodkiej, mądrej dziewczynki. Kadry, poprowadzone delikatną, ale pewną, realistyczną kreską, wypełnione są stonowanymi, pastelowymi barwami, podkreślając baśniowy momentami nastrój opowieści. Z nastroju grozy oryginału zostaje w komiksie niewiele – na tyle niewiele, że umieszczenie go przez Egmont w serii „Obrazy Grozy" budzi pewne zdziwienie.

Komiksowa „Koralina" wydaje mi się być wersją złagodzoną, dostosowaną raczej pod czytelnika młodego, pozbawioną trochę drapieżnego pazura oryginału. Dlatego warto zapoznać się z nią, a potem szybko wybrać się do kina na świetną adaptację filmową.

I samemu zdecydować, która wersja bardziej nam odpowiada. Można też pójść na łatwiznę i po prostu przeczytać książkę, która była pierwowzorem obu dzieł. Na pewno warto poznać odważną młodą poszukiwaczkę przygód.

Kwiecień 2009

Źródło: www.gniazdoswiatow.net

Komiks na podstawie bestsellerowej powieści Neila Gaimana pt.: Koralina, którego filmowa wersja trafi do kin już w marcu!

Opracowaniem scenariusza i rysunkami zajął się mistrz komiksu amerykańskiego, P. Craig Russell, znany polskiemu czytelnikowi z komiksowej adaptacji opowiadania Gaimana pt.: Morderstwa i tajemnice. Wybitną twórczość Russella możemy podziwiać także w albumie pt.: Pierścień Nibelunga wydanym w kolekcji Mistrzowie Komiksu.

Dzień po przeprowadzce Koralina wyruszyła na wyprawę badawczą po nowym domu i jego okolicy. Natrafiła nie tylko na nieużywaną studnię, stary kort tenisowy i zaniedbany park. We własnym mieszkaniu natknęła się na nieużywane, zapomniane przez wszystkich drzwi...

Kiedy zdecydowała się przez nie przejść, znalazła się w domu dziwnie przypominającym jej własny. Na początku wszystko wyglądało wspaniale: smaczniejsze jedzenie, skrzynia pełna niezwykłych zabawek i nowi rodzice, zawsze mający dla niej czas. Nowa matka poprosiła ją, aby została z nimi. Na zawsze...

Tylko z pozoru Koralina to opowieść dla dzieci. Nasycenie grozą oraz uniwersalne treści czynią z niej historię dla czytelnika w każdym wieku.