Ikar

„Ikara" zostawiłem sobie z pakietu Hanami na koniec i chyba zrobiłem źle. Po „Wędrowcu", który mnie zachwycił, spodziewałem się po Taniguchim chyba czegoś innego. To samo w przypadku Moebiusa, chociaż tu oczekiwania były mniejsze, bo wiedziałem, że rysownik z niego lepszy niż scenarzysta.

„Ikar" mnie trochę rozczarował. To taka bajka, ale nie do końca piękna i mądra bajka z ukrytym przesłaniem, tylko raczej prosta i naiwna, niestety. A bardzo, bardzo żałuję.

Wszystko zapowiadało się całkiem dobrze, początek robi niezłe wrażenie – nie będę zdradzał, ale pomysł był niezły, wywołał nawet zainteresowanie i uśmiech na twarzy Żony. Potem, niestety, scenarzysta poleciał już standardami. Miałem jeszcze nadzieję w scenie ucieczki, kiedy starcie protagonisty z drapieżnikami przypomniało mi podobną, ale o wiele brutalniejszą i krwawą scenę z „Weapon X", ale to była tylko taka chwilowa zmyłka, bo niestety Moebius nie podjął rękawicy i nie zbrutalizował opowieści, pozostając nadal w banalnych sferach kliszy.

I tak do końca. Sam finał też, z przykrością stwierdzam, rozczarował mnie. Taki miałki happy end, nic się nie wyjaśnia, nic się nie rozwiązuje; nawet sprawa Szklanych Pantofelków i dość ciekawej, demonicznej pani generał zostaje porzucona ot tak, bez cienia zainteresowania.

Zawiodłem się też trochę na rysunkach. Są, oczywiście, dobre, ale brakuje im pazura, nie mają tej precyzyjnej, chirurgicznej ostrości co w „Wędrowcu", brak im drapieżności. Bardzo dobrze oddane ciała kobiet, ale poza tym trąci to manierą z mang dla dziewcząt w stylu Clampa. I koszmarne twarze od frontu – jakby wszyscy mieli zeza. Taniguchi tym razem się słabo postarał.

Nadrabia trochę rozbuchanymi, szczegółowymi szeroki planami, dopracowanym tłem, dość dobrymi projektami technicznymi, ale inni mangacy przyzwyczaili mnie do tego. Sporo mu brakuje chociażby do Otomo z „Domu", czy do kilku innych, technicystycznych mang.

Ikar, że tak to ujmę, nie był specjalnie odlotowy. A szkoda. Szkoda. Bo to ładny komiks jest, ale głównie pod względem edytorskim, niestety. I nie za te pieniądze.

Październik 2008

Źródło: www.gniazdoswiatow.net

PTAK W KLATCE

"Ikar" to manga niezwykła już na pierwszy rzut oka. W końcu nie co dzień w ręce czytelników trafia komiks z Kraju kwitnącej wiśni, który formatem przewyższa typowe albumy z amerykańskimi zeszytami, a jednocześnie imponuje grubością (300 stron). Ale to nie jedyna rzecz, która jest w nim nietypowa. Drugą jest fakt, że to kolejna po rewelacyjnym albumie "Mój rok: Wiosna" koprodukcja japońsko-europejska. Scenariusz „Wiosny” napisał Jean-David Morvan, autor m.in. "Armady", "Ikara" zaś Jean 'Mœbius' Giraud, legenda komiksu europejskiego, spod ręki którego wyszły takie dzieł, jak "Blueberry", "Incal" czy urzekający "Silver Surfer: Przypowieść" przygotowany razem ze Stanem Lee. I trzeba przyznać, że jest kolejne znakomite dzieło, warte polecenia miłośnikom dobrych, fantastycznych mang.

Witajcie w Japonii przyszłości, miejscu niezbyt bezpiecznym za sprawą terrorystów posiadających moce wybuchania. Detonują się oni wśród tłumów, zbierając krwawe żniwo, z czym oczywiście walczą służby. Właśnie w takim świecie rodzi się on – Ikar, chłopiec, który odkąd wyszedł z łona matki, lewituje w powietrzu. Jako jedyny w swoim rodzaju, z miejsca zostaje przejęty przez armię i odizolowany od świata. Przez lata poddawany badaniom, wyrasta na młodego, potężnego człowieka, który nie wie nic o życiu i pełen jest naiwności. Jednak, jak każdy ptak zamknięty w klatce, w końcu zaczyna marzyć o niebie...

Moja lepsza połowa, większa miłośniczka mangi i fantastyki ode mnie, na temat tego albumu powiedziała, że twórczość "(...)Jirō ma w sobie coś takiego, że czytając odnoszę wrażenie obcowania z czymś magicznym, czego do końca nie da się uchwycić". I ja się podpisuję pod tym obiema rękami. Tak samo jak zgadzam się ze stwierdzeniem, iż finał całości jest jakby urwany. Co nie zmienia faktu, że "Ikar" to świetna i doskonale narysowana manga,którą czyta się właściwie jednym tchem.

Fabuła oparta na tytułowym micie jest udana, pełna tajemnic, akcji niczym z komiksu superbohaterskiego, fantastycznych elementów i sporej dozy erotyki. Jeszcze lepsza jest jednak szata graficzna. Taniguchi, mimo iż operuje tu uproszczoną kreską i przyozdabia postacie większymi, niż zazwyczaj oczami, rysuje w sposób tak znakomity, że właściwie nie ma się tu do czego przyczepić. Co ciekawe, udaje mu się operować stylem podobnym do prac ojca "Akiry", KatsuhiroŌtomo, przez co "Ikarowi" udziela się klimat charakterystyczny dla jego dzieł, nawet jeśli mniej jest tu grozy i dusznego nastroju.

Do tego warto też wspomnieć o wydaniu. Dwa razy większy, niż zazwyczaj format, dobry papier i twarda oprawa składają się na tom, który już samym wyglądem robi duże wrażenie. Zawartość jednak jest jeszcze lepsza, dlatego polecam gorąco. Warto.

Ikar byłby zwykłym chłopcem, gdyby nie jego niesamowita umiejętność. To najprawdopodobniej jedyny człowiek na Ziemi, który potrafi latać. Całe życie spędził w laboratorium, zupełnie odizolowany od świata, poddawany rozmaitym testom. Mimo swoich dwudziestu lat, jest nadal łatwowierny i pogodny niczym dziecko. Przyszłość jednak niesie ze sobą wiele zmian. Chłopak zaczyna dojrzewać i marzyć o błękitnym niebie.

Ikar to niesamowita podróż w tajemniczy i mroczny świat przyszłości, gdzie ulice Tokio nie są już tak bezpieczne, jak dziś