Cowboy Bebop 1, 2, 3

Fani Kraju Kwitnącej Wiśni zostali obdarzeni w roku 2003, przez wydawnictwo J. P. Fantastica, trzy tomową mangą będącą uzupełnieniem znakomitego dwudziestosześcioodcinkowego anime o tym samym tytule. Oprócz samej mangi, która łącznie liczy sobie pięć tomów, powstały jeszcze dwa filmy kinowe. Jednak żadna z tych pozycji nie dorównuje serialowi za którego reżyserię był odpowiedzialny Shinchiro Watanabe, autor takich produkcji – jak chociażby znakomity serial „Samurai Champloo", czy filmów „Marcoss Plus: Movie Edition". Warto wspomnieć, że jest także autorem dwóch animacji hitu „The Animatrix". Autorem oryginalnego scenariusza jest twórca związany z japońskim studiem Sunrise, mianowicie Hajime Yatate. Tworzył pozycje min. „Vision of Escaflowne", „Gundam" czy „Witch Hunter Robin". Serial „Cowboy Bebop" oraz film kinowy „Cowboy Beboy: Pukając do nieba bram" był emitowany na kanale Hyper+, TVP Kultura oraz AXN Sci-Fi.

Historia opowiada o przygodach czterech łowców nagród – kowbojów oraz towarzyszącym im leniwym, aczkolwiek pomocnym psie. Latając statkiem o nazwie „Bebop" konkurują między sobą o schwytanie celu, wyznają jedną zasadę – cel musi przeżyć. Jeśli nie - nagroda pieniężna nie zostanie wypłacona.

Fabuła rozgrywa się w latach 70tych XXI wieku. Kluczowym zamierzeniem twórców było bezpośrednie odniesienie się do całej kultury popularnej wieku dwudziestego, skupiając na latach siedemdziesiątych. Podobnie futurystyczny świat, stanowiącym tło przygód bohaterów, jest pewnego rodzaju złożeniem hołdu dla twórców którzy, w ubiegłym wieku, kreowali pierwsze wizje świata przyszłości w filmach i książkach. Tego typu odniesień uważny i zorientowany czytelnik / widz, znajdzie o wiele więcej. Seria kładzie nacisk głównie na wątki sensacyjno – komediowe, jednocześnie nie pozbawiona jest wątków tragicznych czy przyprawiających o dreszcze. Zróżnicowany i wybuchowy pastisz westernów, filmów akcji i noir, sprawia, że odbiorca nie nudzi się ani przez chwilę.

Owe odniesienia widać, chociażby w samych tytułach poszczególnych odcinków, będących tytułami rzeczywistych, przeważnie, rockowych hitów. Mimo tego, nie usłyszymy ich w żadnym odcinku. Za muzykę w serialu odpowiedzialna jest japońska kompozytorka i pianistka Yoko Kanno oraz jej zespół The Seatbelts. Tworzyła ona niezapomniane ścieżki dźwiękowe do znanych, polskim fanom, pozycji anime jak „Arjuna – Córka Ziemi", "Vision of Escaflowne" czy "Ghost in the shell: Stand Alone Complex".

Autorem samej mangi natomiast jest Yutaka Nanten, mający na swoim koncie niewiele tytułów, a już na pewno niewiele dobrych. Sam ten fakt w kraju, gdzie ok 45% wydawanych książek to komiksy, świadczy o tym, że nie został dobrze przyjęty przez czytelników zarówno jak i japońskich, jak i polskich. W Polsce znany jest jedynie z tego tytułu. I dobrze. To, co zaprezentował w mandze wysoce mnie rozczarowało. Rysunki i fabuła są więcej niż słabe. Miałem i mam dalej wrażenie, że manga powstała na „odpiernicz", jedynie w celach zarobkowych. Spodziewałem się po artyście czegoś lepszego. Kreska jest przeciętna, mało oryginalna i wyrazista. Rysunki bronią się jedynie charakterystycznymi, dobrze przerysowanymi, postaciami.

Rysunki dają wrażenie niedosytu, które uzupełnia wyobraźnia, a tak być nie powinno. Manga powinna bronić się osobno jako osobna całość. Jeśli ktoś oglądał anime, ma wyraźne wyobrażenie tego, jak to ma wyglądać. Lecz dla tego kto sięga po tą pozycję po raz pierwszy, zaczynając od mangi to jestem pewny, że nie będzie się rwał do tego by obejrzeć tak długi serial. Rysunki są prostackie, a nie zdziwiłbym się gdyby autor tworzył je bez szkicu czy jakiegokolwiek przygotowania. To samo tyczy się samej okładki. Nędza. Chociaż jest plus. Trzy tomiki „fajnie" wyglądają (z daleka) na półce.

Negatywny odbiór scenariusza, jest doskonale wyważony w stosunku do rysunku. Historie są spontanicznie powiązanymi ze sobą opowiadaniami, kończącymi się zbyt nagle w stosunku do rozwoju całej fabuły. O ile w anime historia dąży do jakiejś Wielkiej Konkluzji, tutaj dostajemy mało oryginalną i prostacką papkę, nie posiadającą żadnych głębszych wartości. Na następny dzień wraca się, co prawda, do lektury, ale tylko by przypomnieć sobie zakończenie, które nie zostawia w pamięci żadnego śladu. Kiedy zabieram się do czytania tej pozycji po raz kolejny, mam o niej coraz gorsze zdanie. Nuda, sztampowość i niczym nie wyróżniające się, mało oryginalne wątki powodują, że manga po każdym, kolejnym razie jest coraz bardziej uciążliwa. Faktem jest, że miała być to w zamyśle lektura lekka, łatwa i przyjemna, ale nie do takiego stopnia! Jedynym wspólnym mianownikiem, między mangą a anime, jest patent tytułowania rozdziałów. Historie przedstawione w tomikach, dają wrażenie niedopracowanego szkicu odrzuconych odcinków serii telewizyjnej.

Trzy tomy o łącznej wartości 48 złotych uważam za wyrzucone w błoto. Żadnych zastrzeżeń nie mam pod kątem wydania. No, jeśli mam być upierdliwy, to zawsze się czepiam tego, że komiksy czy książki są klejone. Jednak J.P.F. reprezentuje naprawdę wysoki poziom wydawanych mang aż do teraz. Pozycja zdecydowanie skierowana jest do fanów i fanatyków serialu. Tak czy inaczej, czy komiks jest powiązany z czymś czy też nie, powinien bronić się sam, a nie wypływać na fali swojego pierwowzoru. Na polskim rynku ta pozycja jest jedną z kilku najgorszych jakie czytałem i za jakie zapłaciłem. Jest ona modelowym przykładem tego, jak umiejętnie można spieprzyć naprawdę dobrą historię i wrażenie jaki pozostawił serial.