Wersja dla osób niedowidzących
Olga Piechota
-
Gdy my siedzimy sobie w spokoju, być może w domu, w pracy u znajomych, świat tak naprawdę w niektórych miejscach płonie. W obecnych czasach kiedy mamy dostęp do Internetu i telewizji, możemy być o wiele bardziej tego świadomi. Zdajemy sobie sprawę, że nasi sąsiedzi toczą wojnę, że co jakiś czas jakiś kraj musi radzić sobie katastrofami naturalnymi, że gdzieś istnieją ludzie, którzy rządzą i gdzieś istnieją jakieś spiski. Co byście powiedzieli na to, że istnieją bohaterowie, którzy próbują w jakiś tylko sobie znany sposób ocalić nas i nasz świat? To nie muszą być bohaterowie typowo z Marvela czy błędni rycerze. Czasami to są zwykli ludzie albo nawet niemoralni bandyci. Paradoksalne, nieprawdaż?
„Liga Niezwykłych Dżentelmenów” jest dla mnie dość nową serią komiksów. Jakiś czas temu czytałam pierwszy tom, który mocno doceniłam, ale zarazem okazało się, że niekoniecznie się w nim odnajduję. To nie jest historia w moim stylu. Niemniej mam możliwość przeczytania kolejnych tomów, w tym drugiego, o którym dzisiejsza recenzja, i właśnie z tego względu staram się mieć otwarty umysł i równie otwarte horyzonty, jeśli można tak rzec.
Sam pomysł jest przeze mnie doceniany, gdyż jednak zebranie bohaterów, którzy już gdzieś wystąpili, którzy już mają swoją renomę i połączenie ich w jedną drużynę ma w sobie moc. Myślę, że jest to interesujące w szczególności dla osób, które znają tych bohaterów z oryginalnych źródeł. Dla takich czytelników może być to gratka, gdyż są w stanie porównać oryginały, wizję popkultury i właśnie tę serię. Zapewne razem daje to wiele tematów do przemyśleń i analizy. Aż żałuję, że nie znam bezpośrednio postaci.
Tutaj tak naprawdę moja opinia jest bardzo przybliżona z opinią o pierwszym tomie, gdyż nadal czuję naturalność w dialogach. Mam odczucie, że taka historia mogłaby się wydarzyć naprawdę, że bohaterowie mogliby toczyć takie dialogi. A wielokrotnie są one błyskotliwe, zabawne i swojskie. Z czasem jako czytelnik przyzwyczaiłam się do postaci i przede wszystkim do relacji między nimi, co daje mi z kolei poczucie, że to tacy moi literaccy przyjaciele.
W tym tomie również dzieje się wiele i również nie jest to w moim stylu. Widzę tu jednak takie komiksowe kino akcji. Fabuła gna, pojawia się wiele niebezpieczeństwa, wiele niespodziewanych wydarzeń i szalonych działań. Niejednego czytelnika na pewno to porwie i da upragnioną rozrywkę, jednak dla mnie to stanowczo za dużo. Czułam przesyt, który na szczęście uratowała atmosfera. Już w tej chwili mam poczucie, że warto czytać właśnie dla tego niezwykłego, unikatowego klimatu.
Tym bardziej że moje oczy cieszy wydanie i ilustracje. Trudno nie docenić takiego kunsztu. Same barwny odpowiadają w wielkim stopniu za atmosferę. Jest mroczno, jest ciemno i jest brudno, czyli dokładnie tak jak powinno być w tego typu opowieści. A konkretna, ostra kreska pogłębia to wrażenie i sprawia, że świat zaczyna wychodzić z kartek komiksu i rządzić się własnymi zasadami.
Tutaj tak naprawdę powtórzę słowa z mojej recenzji pierwszego tomu „Ligi Niezwykłych Dżentelmenów” – jest to bez wątpienia innowacyjny jak na swoje czasy komiks, który niejednej osobie zawróci w głowie, ale to nadal nie jest moja historia. Naprawdę wiele elementów doceniam i widzę, jak wiele pracy zostało włożone w stworzenie tej opowieści, ale trzeba lubić taką opowieść.
