Wersja dla osób niedowidzących
YodaHulk
-
Mało jest starych animacji Disneya do których wracam z taką nostalgią jak do filmu „Lilo i Stich”. Czy to sam przekaz, animacja, muzyka czy klimat Hawajów. Z jakiegoś bliżej mi nieznanego powodu przywiązałem się do postaci. Nic więc dziwnego, że zacząłem zgłębiać stosunkowo szybko inne twory kultury w ramach tej franczyzy – sequel, film telewizyjny, serial. I tak w końcu doszedłem do momentu kiedy poznaję tytuły, które powstawały na rynek japoński. Jak wypada pierwszy tom mangi „Samuraj i Stich”?
W pierwszej kolejności warto zaznaczyć kilka ważnych kwestii. Po pierwsze manga ta jest spin offem opowiadającym historię „co by było gdyby?”. W tym wypadku mamy do czynienia z linią czasową, gdzie Stich nie rozbija się na współczesnych Hawajach, tylko w feudalnej Japonii. Żeby było jeszcze ciekawiej to jeden z flagowych tytułów wielkiego powrotu wydawnictwa Egmont do wydawania mang w Polsce. Sporo się nasłuchałem negatywnych rzeczy na temat poprzedniego podejścia do wydawnictwa w przypadku Egmontu (bardzo niskiej jakości papier, tłumaczenia nie z japońskiego ale angielskiego czy w końcu porzucanie tytułów). Tak więc czy obawy się ziściły?
Mogę od razu przyznać, że nie. Tytuł tłumaczony jest bezpośrednio z japońskiego (tutaj podziękowania dla osoby Alexa Hagemanna, będącego tłumaczem. Wydany jest w standardowym formacie dla mangi w naszym kraju, zarówno jeśli chodzi o rozmiar tomiku jak i rodzaj papieru. Także pod tym kątem nie mam się do czego przyczepić. Ponadto jest to stosunkowo krótka seria, licząca sobie zaledwie 3 tomy, z których wydano już 2 a 3 jest w przygotowaniu.
Historia autorstwa (zmarłego niestety nagle w 2021 roku) Hiroto Wady rozpoczyna się w momencie ucieczki obiektu 626 i rozbicia się na Ziemi. Jak się okazuje trafił on akurat na lokalnego watażkę Yamato Meisona. I tu pojawia mi się dosyć spory dysonans, ponieważ poznajemy tą postać kiedy każe wymordować wszystkich w zamku na który naciera, w tym kobiety i dzieci. Tymczasem kilka scen później pojawia się Stich i nasz watażka kompletnie zapomina o natarciu i rozczula się nad słodyczą niebieskiego kosmity.
Fabularnie mamy do czynienia z prostą historią, gdzie wraz z kolejnymi rozdziałami poznajmy perypetie Meisona i 626. Tu na duży plus wychodzi w miarę wierne oddanie wrednego charakterku Sticha z animacji. Choć i tak moim zdaniem jest o wiele grzeczniejszy niż w oryginale. Meison jest dla mnie lekkim orzechem do zgryzienia pod kątem sympatyzowania z nim. Z jednej strony w relacji wobec Sticha wychodzi na wierzch jego bardzo uczuciowa i ludzka strona (bo i kto by nie chciał pomiziać Sticha po brzuszku). Z drugiej to wciąż watażka, o czym nam się od czasu do czasu przypomina. Nie mniej na kartach kolejnych rozdziałów nawiązuje się więź pomiędzy członkami naszego tytułowego duetu. Warto tu też pochwalić stronę artystyczną, bo kreska jest naprawdę przyjemna w obcowaniu.
Zatem przechodząc już do podsumowania – „Samuraj i Stich” to zdecydowanie manga, po którą warto sięgnąć. Jest to tytuł, który na pewno nada się na pierwszą mangę dla młodszego czytelnika, fanów oryginalnej animacji zdecydowanie zadowoli, a i też daje spore nadzieje na przyszłość (jeśli chodzi o wydawanie mang przez Egmont rzecz jasna). Polecam szczerze wszystkim.
