Ariol. Osiołek Z Klasą

  Rok czekania i jest kolejny „Ariol”. I jak zawsze czekać warto było. Od lat niezmiennie to jedna z najlepszych familijnych serii dostępnych na naszym rynku, coś absolutnie wyśmienitego. Coś co śmieszy i bawi. Co ma w sobie dojrzałą nutę – może i dla dzieci to, ale jednak starszych, bo nie za grzeczna to seria – i co oferuje dużo prawdziwości, chociaż przecież pozornie to tylko sympatyczna komedia o gadających zwierzątkach.

Co na naszych bohaterów czeka w nowym tomie? Ramono zjada pistolet, Petula tańczy w ramionach Ariola, a Dyzio prawie robi dziurę w dmuchanym basenie. Tak w skrócie informuje nas o tym wydawca, ale wydarzeń jest o wiele więcej. Razem z naszymi bohaterami wybierzemy się… potańczyć, spróbujemy przetrwać upał i odwiedzimy miejsce robót drogowych. A do tego przekonamy się, jak wypadnie konfrontacja ze śmierdzącym serem, odkryjemy jak to jest z wielkimi tajemnicami, a nawet przekonamy się, jak wyglądać będzie wieczór bez… mamy!

Różne są serie dla dzieci. I różnie dorośli za nimi stojący traktują docelowego czytelnika. Jedni zapomnieli już, jak to było być dzieckiem i traktują młodych czytelników… no infantylnie ich traktują, co tu dużo mówić. Są też tacy – i oni należą do najlepszych – którzy nie zapomnieli tego wszystkiego, a jednocześnie pamiętają, jakie rzeczy sami lubili w szczenięcych latach. Oba typy są potrzebne, bo są przecież dzieciaki wrażliwsze, które chcą czegoś mocno ułagodzonego, ale zdecydowana większość woli coś bliższego prawdzie. No i „Ariol” dokładnie taki jest.

Te przygody osiołka to taka spuścizna „Mikołajka” Goscinnego i „Titrufa”. Ariol to bohater, który nie jest grzeczny. On psoci, robi rzeczy, których nie powinien, oszukuje, kombinuje, wkręca się z kolegami w to i owo. Wszystko, byle dla siebie i byle nie ponieść konsekwencji. I, jak to w życiu bywa, kocha. Ale nie tę dziewczynę, która kocha jego, a której nawet nie zauważa, sam niezauważany przez swój obiekt westchnień. Wszystko, jak w czasach, kiedy sami byliśmy w jego wieku. Komiksy też czyta. Ot jak my.

I wszystko to zbliża nas do niego. Tak samo, jak te jego przygody. A może raczej należałoby napisać „przygody”, bo w sumie to, co go dotyka, to proste, codzienne rzeczy. Tyle, że on ma talent i ciągle w coś się pakuje. Ciągle coś mu nie wychodzi, ciągle coś jest nie tak, ciągle w coś się wpakuje, komuś coś popsuje… No ale z jakim wdziękiem to robi! Z jakim ujmującym, szelmowskim urokiem! I dokładnie taka jest seria o nim. Coś wspaniałego, co i dzieciaków, i dorosłych potrafi zachwycić. I zachwyca, każdego w nieco inny sposób, bo to seria, którą inaczej odczytuje się w zależności od pryzmatu wieku, ale za każdym razem na takim samym znakomitym poziomie.

Także graficznym. No prosto to wygląda, cartoonowy design postaci spotyka się tu jednak z doskonale nakreślonym drugim, i trzecim planem, pełnym detali i genialnego często klimatu. Oddane to jest rewelacyjnie, również pod względem kolorystycznym, ładnie też wydane. Po prostu miodna seria dla każdego, kto lubi się pośmiać, ale jednocześnie by ten śmiech nie był pusty. Cieszy więc, że mamy ją po polsku. I cieszy też, że przed nami jeszcze co najmniej osiem tomów – bo tyle na chwilę obecną cykl sobie liczy.