Darling In The FranXX. Tom 7

  Lubię czytać mangi, nawet kilka lat temu mocno interesowałam się kulturą japońską, dlatego postanowiłam zrecenzować „Darling in The Franxx”. Już na początku chcę oznajmić, że mangę kieruję szczególnie do fanów „Neo Genesis Evangelion” Może nie jest tak gęsta i mroczna, ale myślę, że obie serie mają podobny klimat. „Darling in The Franxx” pomimo kilku wad, o których napiszę w drugiej części recenzji, całkiem fajnie trzyma poziom.

No, ale zacznijmy od początku… Najpierw przyjrzyjmy się fabule. Wyobraź sobie Ziemię, która na skutek tajemniczej apokalipsy staje się całkowicie wyludnioną, samotną i nieszczęśliwą planetą. Na tym pustkowiu żyją tylko pojedyncze osoby, które mieszkają w miejscach zwanych plantacjami i każdego dnia walczą o przetrwanie. Nadrzędnym celem ich działania jest wydobywanie magmy, enigmatycznej substancji i źródła energii umożliwiającego przeżycie kolejnego dnia. Jak się później okaże, nic nie jest w tym świecie łatwe. Magma to niezwykle cenny towar, broniony przez potężnego wroga — Klaxozaura.

Jedyną skuteczną metodą walki z groźnymi istotami są potężne roboty pilotowane przez młodych ludzi, szkolonych od wczesnego dzieciństwa na skutecznych wojowników oraz obrońców tego, co po apokalipsie zostało z Ziemi. By jeszcze efektywniej sterować maszyną, młodzi ludzie są dobierani w pary, a ich kompatybilność decyduje o sprawnych działaniach, jakie odbywają się na polu walki. W tym momencie muszę podzielić się moimi skojarzeniami z serią „Star Wars”. Młodzi szturmowcy od dzieciństwa byli szkoleni na maszyny do zabijania, nie mając imion, a posługując się jedynie numerami.

W wojnie, którą graficznie opisuje manga, nie ma miejsca dla słabych i chorych jednostek. Osoby takie jak między innymi Hiro ze względu na swoją niezręczność są skazane na porażkę i nieprzystosowane do funkcjonowania w przerażającej, postapokaliptycznej rzeczywistości. Jego życie jednak w pewnym momencie ma ulec całkowitej zmianie, gdy zupełnie przypadkowo podczas jednej z walk, zasiądzie ze sterami maszyny pilotującej razem z tajemniczą dziewczyną. Młoda mieszkanka Ziemi o kodzie „002” (znów mam luźne skojarzenie ze „Star Wars”) jest określana jako sprytna i skuteczna zabójczyni.

Czytając „Darling In The Franxx” miałam wrażenie, że przyglądam się historii opowiedzianej z różnych perspektyw, co bardzo cenię w książkach i komiksach. Z jednej strony historia wojny i Ziemi po apokalipsie jest fascynująca i dystopijna zarazem, a z drugiej… No właśnie, tutaj zaczynają się schody… Ilustracje są stworzone w specyficznym stylu. Cześć postaci ma niepokojące twarze i z pojawia się coraz więcej nagości.

Po przeczytaniu tomu tej mangi mam mocno mieszane uczucia. Jak wspominam wcześniej, historia jest bardzo interesująca i ma potencjał. Co więcej, manga jest bardzo nowatorska i widzę, że opowieść całkiem fajnie zaczyna się rozwijać, ale pewne rzeczy okropnie mnie drażnią. Należy do nich między innymi pokazywanie nagości wśród nastolatków w taki sposób, że przekracza to granice dobrego smaku. Do końca nie wiem, co poza wątpliwym aspektem estetycznym (bo przecież to tylko rysunki, chociaż są świetnie wykonane) ma wnieść do fabuły. Z tego, co zauważyłam, nagość jest nieuzasadniona i nie ma żadnego wpływu na historię, a ja nie jestem zwolenniczką tego typu rozwiązań.

Mimo to nadal mam nadzieję, że manga pójdzie w kierunku fascynującej historii pełnej tajemnic, a nie nagości. Dodatkowym plusem jest fakt, „Darling In The Franxx” łączy w sobie wiele gatunków. Dystopijna wizja przyszłości miesza się elementami science fiction i filozofii. Fabuła wciąga, a całość przeczytałam w dwie godziny.