Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
Ta seria jest po to, by się emocjonować. By chichrać się, kiedy jest z czego, a jest tego masa, by nakręcać się, bo niejeden czytelnik na pokazane tu dziewczyny nakręcał się będzie, jak szalony i żeby przeżywać, bo nie da się inaczej. Bo może główny bohater bywa drażniący, bo może i realizmu w tym wszystkim próżno szukać, ale tak potrafi ta seria trafić do serca i głowy, że nic nie ma znaczenia i odbiorca po prostu żyje tym wszystkim. I to jeszcze jak.
Walka o Kauzyę trwa! Gdy impreza urodzinowa się rozkręca, a Ruka coraz bardziej stara się umocnić swoją pozycję dziewczyny, by przestać być jedynie tymczasową partnerką dla chłopaka, z pomocą przychodzi Mizuhara! Czyżby chłopak został ocalony? Nic bardziej mylnego, bo Ruka nie zamierza dać za wygraną i…
No i się plącze. Się miesza. Się komplikuje. Życie Kazui to seria mikrozawałów, to ciąg komplikacji w sprawach codziennych i uczuciowych, bo Kazuya kocha, ale kocha Mizuhare, a Mizuhara, choć coś tam do niego czuje, nie chce tego przed sobą przyznać i chłopak myśli, że nie ma u niej szans. Bo najwyraźniej nie ma, przynajmniej na razie, więc wypożycza ją, by udawała jego ukochaną. Ale kocha go inna dziewczyna, jeszcze jedna coś do niego czuje, a jego ex, wplatana w to wszystko, jak nietoperz we włosy, tylko komplikuje sytuację. Bo Kazuya to taki typ, że choć poczciwy, to za ładną buźką poleci i chociaż kocha Mizuharę, nie przeszkadza mu to mieć wizji i marzeń związanych z innymi dziewczynami. I z tomu na tom coraz bardziej łamie się w kierunku skorzystania z okazji. Ta zresztą sama mu się pcha, do łóżka też.
Ale wracając do tego tomu, mamy tu klasyczny motyw zamkniętego pokoju. To nie Sherlock Holmes i zagadka zbrodni, której potencjalnie nie można było popełnić, bo i jak, ale emocji i napięcia wcale tu nie brakuje. Co tam zresztą zagadka zbrodni. Wrażenia są o wiele większe, kiedy czyta się takie rzeczy, jak „Dziewczyna do wynajęcia”, gdzie wczuwamy się w emocje bohatera, przeżywamy to, co on, a jem wszystko się wali, plącze, sypie. Co mu się uda coś naprawić, znów obraca się w ruinę. Z tym, że to nie on coś naprawia tylko częściej jakoś mu się pofarci, ale tego fartu nie starcza na długo. Atmosfera się zagęszcza, relacje między bohaterami są bliskie eksplozji, sytuacja jest taka, że czekamy tylko, co z tego wyjdzie, a tu jeszcze są inne wątki, są jeszcze uczucia, to przyspieszone bicie serca, te pocące się dłonie, paznokcie wbijające nam się w ciało od zaciśniętych nieświadomie przy czytaniu pięści.
A podlanie tego znakomitymi ilustracjami robi wrażenie.bo wszystko jest tu ładne, dopracowane, takie z detalami, nie tylko związanymi z urodą i atrybutami bohaterek, chociaż tych też nie brakuje. Super, po prostu super. I ja wiem, że Kazuyi nie da się do końca lubić – ale tak to już w życiu jest – za to po prostu nie da się nie lubić tej mangi. Świetny komiks o miłości, komedia romantyczna pełna emocji, bardziej dla facetów, ale nam też się coś na tym polu należy, prawda?
