Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
- „Knightfall” zaczyna się na dobre! Wielka saga o upadku i odrodzeniu Mrocznego Rycerza dopiero teraz ukazuje nam się w pełni. Po tomie przygotowań, Bane zaczyna działać na pełną skalę, a my bawimy się znakomicie i nawet jeśli czasem rzecz jest kiczowata, to jest to kicz w stylu, jaki lubię. Nastrojowy, mający swój urok i potrafiący zadowolić czytelnika.
Bane przypuścił atak na Arkham, w wyniku czego po Gotham City krążą teraz wszyscy najwięksi wrogowie Batmana. Gdy media spekulują na temat tego, czy bandyci w ogóle mogą być groźni, Batman i Robin starają się uprzątnąć bałagan, a tymczasem przestępcy realizują własne cele, w tym te mające pomóc im zrozumieć Bane’a albo go wyeliminować. Sam Bane jednak też nie siedzi spokojnie i nie czeka, tylko zaczyna coraz intensywniej realizować swój plan wyeliminowania Mrocznego Rycerza…
Lata 90. XX wieku to okres największego rozkwitu tzw. Mrocznej Ery Komiksu, kiedy historie były poważne, ciężkie i stawiały na wykańczanie bohaterów psychicznie i fizycznie. W tamtym okresie w amerykańskich zeszytówkach superhero Superman umarł, X-Men przeżywali Erę Apocalypse’a, która odmieniła ich nie do poznania a świat doprowadziła niemal do zagłady, a Spider-Man poznał swoje klony, przez pewien czas myślał, że sam jest jednym z nich, stracił dziecko itd. A Batman? Batman został pokonany przez Bane’a, który złamał mu kręgosłup, rujnując zdrowie, życie i karierę. I właśnie o tym opowiada „Knightfall”.
W tym tomie, zbierającym pierwszą z trzech serii – cała ta epicka fabuła składa się z „Knightfall”, „Knightquest” i „Knightsend” – Batman upada, a jego miejsce musi zająć następca. Z jednej strony mamy tu opowieść akcji, bo Nietoperz musi się mierzyć tutaj z największymi wrogami, coraz bardziej osłabiony po ostatnich wydarzeniach. Z drugiej dostajemy historię o przekazaniu pałeczki kontynuatorowi, który ma jeszcze większy pazur i będzie stosował bardziej terrorystyczne metody, niż poprzednik. Przede wszystkim jednak jest to historia o niezłomności Bruce’a, który pokazuje nam krok po kroku – przez całą sagę, nie tylko ten tom – że można złamać ciało, ale ducha nie.
Ale, o czym warto pamiętać, zebrane tu komiksy oferują też sporą dozę humoru. Nadal to klimatyczna, detektywistyczna opowieści, pełna akcji, ale przerywana jest zarówno bardziej absurdalnymi momentami, jak i elementami satyry. Na tym ostatnim poziomie „Knightfall” nawiązuje mocno do „Powrotu Mrocznego Rycerza”, naśmiewając się z głupoty telewizyjnych ekspertów od psychologii i psychiatrii. Odniesienia do „The Simpsons” też tu są. Nie wszystko wyszło, jak powinno, bo niektóre żarty są naiwne, ale jako całość czyta się to naprawdę znakomicie. I po latach wcale nie robi mniejszego wrażenia, niż kiedy czytało się to za dzieciaka. A za dzieciaka robiło. To właśnie komiksy z logo „Knightfalla” na okładce były pierwszymi regularnymi „Batmanami”, jakie wtedy kupowałem.
I cóż, znam lepsze „Batmany”. Znam ważniejsze. Każdy chyba zna. Ale i tak warto po tę serię sięgnąć, bo nadal jest dobra. Bo to klasyk, który znać wypada. I zarazem rzecz, którą potem – i po dziś dzień, czego dobrym przykładem jest run Toma Kinga – kopiują wciąż kolejni artyści.
