Injustice. Bogowie Pośród Nas. Rok Drugi

  Z komiksami rozwijającymi uniwersa filmowe czy growe, chyba każdy wie, jak jest. „Aliens”, „Predator”, „Star Wars” czy „Star Trek”, jeśli wśród historii obrazkowych z tym logo na okładce znajdują się dzieła naprawdę warte poznania, są to jedynie wyjątki potwierdzające regułę. Zdarza się, jak to mówią. Takie medium ma za zadanie dorzucić fanom nieco rozrywki, odcinając kuponiki. Wszystko dla zysku. Wspominam o tym, bo „Injustice” to też seria komiksowa oparta na grze o tym samym tytule, jednak to jednocześnie jeden z tych wyjątków, które pokazują, że w rękach odpowiedniego twórcy – a Tom Taylor takim jest – nawet tak prosty schemat, jak opowieść o pojedynkach, może zyskać naprawdę niezłą jakość.

Superman się zmienił. Musiał. Cenił życie, ale nie dawał w ten sposób rady ratować ludzi. Musiał stać się bardziej drastyczny, bardziej konsekwentny, a jego działania musiały zmienić się w bardziej… definitywne. Wszystko, żeby zaprowadzić porządek na Ziemi.

Batman jest w ruchu oporu, nadal pozostając wierny swoim zasadom. Wszystko to zaś przyciąga uwagę członków korpusu Zielonych Latarni, który ma zbadać sprawę. Co może z tego wszystkiego wyniknąć?

Historia „Injustice” sięga roku 2013, kiedy na rynku pojawiła się gra. Była to typowa bijatyka w stylu „Street Fightera”, „MortalKombat” czy „Tekkena”, materiału na opowieści rozwijające to uniwersum zdawało się nie być, ale jednocześnie na rynku pojawiły się komiksy. I o ile gra jest całkiem przyjemna, o tyle komiksy okazały się lepsze, stricte rozrywkowe, ale jednak utrzymane na przyjemnym poziomie, bez obrażania inteligencji czytelnika, jak to miały w zwyczaju np. historie typu „Street Fighter”. A miałem spore oczekiwania. Obawy zresztą też. Dlaczego?

Tom Taylor to jedno z gorętszych obecnie nazwisk na amerykańskiej scenie komiksowej, a DC w szczególności. Czy słusznie, czy nie, każdy musi ocenić przez własną wrażliwość. Ja twórczość Toma lubię, umiarkowanie, ale jednak. Zawiódł mnie parę razy, jak chociażby „Hellblazerem”, w komiksie o dobrym klimacie zabijając dla mnie to, jaki powinien być John Constantine, ale urzekł np. „All-New Wolverine” (choć nie pierwszym ani ostatnimi tomami, które sprawiały wrażenie wysilonych). Z jednej strony to twórca, który potrafi być sztampowy, z drugiej jego prace bronią się dobrze i potrafią zawierać w sobie coś więcej, a nawet być zaangażowane. „Injustice” zaangażowany nie jest, ale rozrywkowo to naprawdę dobra rzecz.

Ten tom, drugi z kolei, to po porostu porcja dynamicznej rozrywki. Komiksowy odpowiednik kinowych hitów spod szyldu epicmovies, wielkich blockbusterów, które pełne są efektów i akcji. Chociaż to ciąg dalszy dłuższej opowieści, która w tym tomie jeszcze się nie kończy, nawet jeśli od niego zaczniecie lekturę, nie będziecie zgubieni. Może jakieś niuanse Wam umkną, ale tak naprawdę nie będzie tego wiele, a reszta to po prostu dobra, szybko poprowadzona zabawa, gdzie naprawdę jest miejsce i na walki, i na fabułę. Fabułę trochę podobną do „Czerwonego syna” Marka Millara, ale całkiem zgrabnie poprowadzoną i starającą się nawiązać do hasła, że im wyższa władza, tym bardziej deprawuje.

Graficznie rzecz też wypada nieźle. Na tym polu widać już trochę tego odcinania kuponików, bo rzecz jest nieco prostsza, niż mogłaby być, ale i tu nie zawodzi. Jest więc przyjemnie dla oka, widowiskowo i typowo dla komiksów środka. Efekt finalny? Przyjemny. Dla fanów: tak DC-owskich komiksów, jak i gry. Warto o wiele bardziej, niż można by sądzić po fakcie, że to seria oparta na grze. A na pewno bardziej, niż sięgać po inne, podobne tytuły, choćby te z „Fortnite” w tytule.