Wersja dla osób niedowidzących
Pani M
-
Czy są na sali fani Kaczora Donalda? Jeśli tak, to mam dzisiaj dla Was recenzję albumu, który zawiera komiksy Carla Barksa z roku 1952. Tytułowa historia opowiada o maharadży Bredniostanu, który przybywa do Kaczogrodu. Zgadza się sfinansować pomnik Korneliusza Kwaczaka, czyli założyciela miasta. Oczywiście siada w ten sposób na ambicji Sknerusowi. Przecież ten nie może pokazać, że ktoś jest bogatszy od niego. Postanawia pokrzyżować maharadży plany. Oprócz tego znajdziecie tutaj opowieść o wyprawie Donalda do Gujany Brytyjskiej. Wybrał się on tam na poszukiwania cennego znaczka pocztowego. Spotyka tam Złotego Człowieka. Na tym podróże naszego kaczora się nie kończą. Na nudę w jego towarzystwie nie mogą narzekać jego siostrzeńcy. Wystarczy wspomnieć chociaż o wakacjach, na które zabrał ich wujek. Teoretycznie miało być bezpiecznie. A jak wyszło? O tym musicie przekonać się sami.
Gdybym miała wybrać swoją ulubioną historię z tego albumu, to zdecydowanie byłaby to ta tytułowa. Czytało mi się ją najlepiej. Teoretycznie wiedziałam, dokąd to wszystko będzie zmierzać, bo historia była bardzo przewidywalna, ale miałam ogromną frajdę z czytania. I miałam też satysfakcję, widząc, jaki finał miała walka Sknerusa i maharadży. Kilka ostatnich obrazków mnie rozłożyło na łopatki. Chociaż mam też słabość do komiksu „Pod jemiołą”. Początek mnie najbardziej rozbawił.
Tę książkę najlepiej czytać na raty. Kiedy zabierałam się za więcej niż 2-3 komiksy, czułam się nieco znużona. Wolałam dawkować sobie rozrywkę. Czasem dla przełamania wertowałam książkę i zabierałam się za jednostronicowe historyjki, żeby odpocząć nieco od tych dłuższych. Nie mówię, że były złe, ale co za dużo, to niezdrowo. Nie jestem wielką fanką komiksów, więc pewnie dlatego potrzebuję takiego dozowania. Jednak bardziej przemawia do mnie ciągła forma książki. Po komiksy z Donaldem i jego wesołą ferajną sięgam z sentymentu, za dzieciaka sporo się ich naczytałam.
Te komiksy mają już swoje lata, ale czy się zestarzały? Moim zdaniem ani trochę. Owszem, są tam przedmioty, których już dzisiaj nie używamy, jednak zupełnie nie przeszkadzało mi to w odbiorze. Powiem więcej, przeniosłam się w czasie i było mi z tym bardzo dobrze. Trudno się dziwić, wykonano tutaj kawał dobrej roboty, a to jest ponadczasowe. Podziwiam twórcę, że potrafił stworzyć opowieści, które będą bawiły po latach odbiorców w różnym wieku. Po tę książkę mogą sięgnąć zarówno starsi, jak i młodsi czytelnicy. Nie ma tu drastycznych scen, których nie powinny widzieć dzieci, także bierzcie i czytajcie wszyscy, jeśli tylko lubicie komiksy.
Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu twórcy. Mogłabym godzinami rozpływać się nad tym, jak wyglądają poszczególne rysunki. Jest na czym zawiesić oko, pomimo upływu lat. Te komiksy będą bawić jeszcze wiele pokoleń. Oprócz rozrywki zapewniają także pewne lekcje moralności, tak to sobie roboczo nazwę. To nie są puste zabawne historyjki, jest w nich coś więcej.
Na plus zaliczam krótki przegląd najważniejszych budowli w Kaczogrodzie. Po latach niektóre z nich mocno zatarły się w mojej pamięci, a tak byłam na bieżąco i przy okazji poznałam dotyczące ich ciekawostki.
Powiem krótko, jeśli lubicie Kaczora Donalda i komiksy, to jest to książka idealna dla was. Ja wolałam sobie dawkować czytanie, mój mąż wciągnął książkę niemal jednym tchem. Co kto lubi.
