Wersja dla osób niedowidzących
Anena
-
Od niedawna zaczęłam interesować się kulturą azjatycką, którą miałam okazję oglądać w wielu serialach (fachowo seriale azjatyckie nazywa się dramami). Kwestią czasu było zatem, aż moje zainteresowanie zwróci się ku mandze i anime. Z tymi gatunkami zetknęłam się jako nastolatka, gdy popularna była ,,Czarodziejka z Księżyca” i inne anime. Mając w pamięci moje młodzieńcze zapędy, po raz pierwszy sięgnęłam po mangę dla dorosłych. Mój wybór padł na ,,Balsamistę”. Bohaterem serii jest Mamiya Shinjurō, młody mężczyzna, który byłby w stanie zauroczyć niemalże każdą kobietę. Nie dość, że jest przystojny, ma pieniądze i fajne mieszkanie, jest również elokwentny i czarujący. Nie dziwi zatem fakt, iż Mamiya ma ogromne powodzenie wśród pań, a liczba jego przelotnych romansów jest naprawdę imponująca. Jednakże wielu zastanawia, dlaczego ten uznawany za dość dobrą partię młodzieniec do tej pory się nie ustatkował. Czyżby jedyną przyczyną był wykonywany przez niego zawód balsamisty zwłok?
W pierwszym tomie mangi dowiadujemy się wiele na temat życia i przeszłości Shinjurō. Poznajemy bolesne wspomnienia z dzieciństwa związane z despotycznym ojcem, który znęcał się fizycznie i psychicznie nad synem. Początkowo zaczyna zastanawiać, dlaczego Mamiya zdecydował się kontynuować drogę zawodową ojca, skoro tak bardzo go nienawidzi. Mamiya to postać niezwykle złożona, która nie tylko boryka się z bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa, ale która wciąż pośrednio je przeżywa, co widoczne jest w jego kontaktach z ludźmi. Może to, iż został balsamistą wynika z faktu, iż nie potrafi zbudować normalnych relacji z ludźmi, nie wie, czym jest prawdziwa bliskość i miłość, bo nigdy jej nie doświadczył. Przelotny seks, który uprawia z przygodnymi partnerkami nie jest nawet namiastką prawdziwego związku, na który chyba nie jest jeszcze gotowy. Wypaczone od lat dziecinnych pojęcie rodziny, zaważyło na całym dorosłym życiu naszego bohatera i stworzyło z niego osobę, która musi przebyć długą drogę, by móc koegzystować z innymi ludźmi. Wbrew pozorom, w jego życiu przewija się wiele osób, z czego znacząca większość to rodziny jego klientów. Tak naprawdę jedyną ,,stałą” osobą w jego życiu jest Azuki, administratorka budynku, w którym mieszka, skrycie się w nim podkochująca.
Drugą osią tworzącą fabułę komiksu jest poznawanie tajników zawodu balsamisty. Oprócz technik związanych z balsamowaniem zwłok oraz ciekawostek dotyczących historii, ważny okazuje się psychologiczny wymiar. Poprzez poznanie krótkich historii rodzin ludzi, którzy są poddawani zabiegom, czytelnik poznaje różne oblicza śmierci i podejścia do spraw. Śmierć członka rodziny jest traumatycznym przeżyciem, ale dzięki pracy balsamisty można sobie lepiej poradzić z żałobą, przeżyć ją nieco łagodniej, móc właściwie pożegnać się z osobą, która zmarła. W ten sposób praca, którą wykonuje Shinjurō nabiera innego, bardziej duchowego wymiaru.
Co prawda, nie jestem znawczynią grafiki, ale sposób prowadzenia kreski jest plastyczny i doskonale odzwierciedla emocje, które w danym momencie powinien odczuwać odbiorca. Czasami są to obrazy proste, niemalże spartańskie i pozbawione tła, a innym razem – przepełnione szczegółami malunki charakteryzujące się niezwykłą dbałością o detale. Dzięki nim ma się wrażenie, że emocje, które chce nam przekazać rysownik są głębsze.
Podsumowując, ,,Balsamista” to manga całkowicie przeznaczona dla dorosłego odbiorcy. Tematyka przez nią poruszana jest bardzo często dołująca i trudna do udźwignięcia przez osoby o słabej psychice. Nie jest to komiks, który czyta się łatwo i przyjemnie, wręcz przeciwnie, czyta się go z uwagą i dokładnie, ponieważ podczas lektury nawiedzają czytelnika różnorakie myśli i refleksje, które nie kończą się nawet po zakończeniu tomu.
