Król Lew

Mamy rok 1994. Ja go nie pamiętam, bo jeszcze nie było mnie na świecie. Jednak na pewno część moich czytelników miało już dostatecznie dużo lat, by mieć jakieś wspomnienia z tamtego okresu. Pewnie zastanawiacie się, co było w 1994. Wtedy weszła do kin animacja, które przez kolejne prawie 30 lat będzie podbijać serca małych widzów, ale i tych starszych też. Mowa tutaj oczywiście o „Królu Lwie”. Internetowe plotki mówią, że wytwórnia Disney’a zdecydowała się na tę produkcję, jednak nie zwiastowała jej spektakularnego sukcesu. Z perspektywy czasu wydaje mi się to wręcz przekomiczne. Przecież duża część z nas zgadza się, że ta bajka jest po prostu przepiękna. Sama historia porusza serce, piękna jak na tamte czasy animacja zachwyca do dzisiaj, mimo że na tę chwilę mamy o wiele większe techniczne możliwości. Nie można też zapomnieć o jakże cudownym podkładzie muzycznym. Jak sami widzicie, stanowczo mam olbrzymi sentyment do „Króla Lwa”.

Z tego względu zdecydowałam się na zapoznanie z komiksem „Król Lew”. Dla mnie to klasa sama w sobie i olbrzymie pokłady sentymentalizmu o pozytywnym wydźwięku. Czy pomysł, by tym razem przedstawić tę historię w postaci komiksu jest dobry? Ciężko mi stwierdzić. To zawsze jakaś nowość, a przynajmniej dla mnie, bo wcześniej nie spotkałam się, żeby ta opowieść była przedstawiana w takiej graficznej wersji. Jednak wychodząc do przodu, już teraz zdradzę Wam, że po przeczytaniu mówię kategorycznie nie. Czemu?

Mam wrażenie, że fabuła została mocno uproszczona, co może i jest rozsądnym rozwiązaniem, patrząc, że głównymi odbiorcami mają być dzieci, jednakże taki zabieg pozbawił historię jej piękna i mądrości. Mam mocne wątpliwości, czy osoby, które nie poznały oryginału, będą w stanie bez większych kłopotów odnaleźć się w całości i zrozumieć, co się dzieje. Tym bardziej że tutaj nie ma żadnego miejsca, by przywiązać się do bohaterów. Niekiedy nawet wątpiłam, czy da się ich tak po prostu spamiętać. Jeśli oglądało się animację, czy film z 2019, to doskonale się wie, kogo mamy przed sobą. Zresztą sympatię i antypatie w takim przypadku są już wyrobione. Ale co jeżeli nie zna się w ogóle bohaterów? Myślę, że w tym momencie cały komiks staje się porażką.

Warto też zwrócić uwagę na to, czego ten komiks może nauczyć. Sama animacja niesie ze sobą wiele mądrości, ale w formie graficznej ona ginie. Za każdym razem gdy czytam książkę lub właśnie komiks, a następnie piszę dla Was recenzję, staram się przemyśleć dokładnie, co mi dała ta pozycja, o czym mówiła i czego się nauczyłam. Zazwyczaj udaje mi się bez większych problemów, a w tym przypadku prawie wszystko, co chcę napisać pochodzi bardziej z oryginalnej historii, a nie bezpośrednio komiksu. Choć też przyznaję, że w tym przypadku mam olbrzymi problem z brakiem podkładu muzycznego. To papierowe kartki – tutaj jeśli bardzo mi zależy, mogę sobie sama włączyć odpowiedni utwór. Niemniej „Król Lew” na zawsze pozostanie przede wszystkim musicalem i nic tego nie zmieni.

Odkąd tylko wiedziałam, że ta wersja „Króla Lwa” trafi do mnie, byłam mocno podekscytowana i zastanawiałam się, w jaki sposób będzie rozwiązana kwestia ilustracji. Czy sugerując się okładką, będą one fotosami z animacji? Czy jednak to będzie całkowicie nowa wersja? Ostatecznie teraz mogę potwierdzić, że są to oryginalne ilustracje z filmu. Dla mnie jest to zarazem olbrzymia zaleta, ale też i wada. Cieszę się z wykorzystania tradycyjnej wersji, gdyż tutaj ponownie przemawia przeze mnie sentyment, który jednak odgrywa najważniejszą rolę w tym przypadku. Ale mam też poczucie, że to rodzaj powtarzalności i pójście na łatwiznę. Prawdopodobnie wykreowanie nowej pod względem wizualnych walorów wersji byłoby skomplikowanym prawnie procesem. Jednak jak już ktoś decyduje się na odnowienie historii, to może warto byłoby dosłownie ją odnowić…

W całej recenzji skupiłam się na samej sobie i własnych przeżyciach, a przecież tutaj chodzi przede wszystkim o naszych małych czytelników, więc zadam te pytanie – czy dzieciom ten komiks spodobałby się? Moim zdaniem dzieci będą się nudzić, czytając tę historię w takiej wersji. Potrzeba czegoś więcej, żeby je zainteresować. Na pewno nie będą tak mocno rozważać tych wszystkich niuansów jak ja. W końcu nie są wychowane na tej bajce przez ponad 20 lat. Ostatecznie mimo mojego sceptyzmu nie chcę byście twierdzili, że nie jest to godna uwagi pozycja. Myślę, że to komiks z rodzaju: co czytelnik to inna opinia. I przy tym pozostańmy.

KRÓL LEW W KOMIKSIE

Wydawnictwo Egmont wystartowało właśnie z nową serią „Disney klasyczne baśnie”. Nazwa mówi już wszystko – znajdziecie tu bowiem nic innego, jak słynne kinowe hity w wersji komiksowej. Ale nawet, jeśli znacie już na pamięć takie opowieści, jak „Król lew”, który idzie tu na pierwszy ogień, dzięki znakomitemu wykonaniu i wydaniu dostaniecie coś, co naprawdę przypadnie Wam do gustu.

Każdy zna tę opowieść. Głównym bohaterem jest młody lew Simba, syn króla Lwiej Ziemi, który marzy by objąć w posiadanie tę krainę. Niestety nie tylko on. Zły wuj Skaza wciela w życie swój plan, doprowadzając do ucieczki młodego lwa. Od teraz na Simbę czeka jednak nieoczkiwane beztroskie życie, ale dziedzictwo ojca upominam się o niego, sprawiając, że będzie musiał dorosnąć i upomnieć się zarówno o swoje, jak i o sprawiedliwość…

„Król lew” to jeden z największych sukcesów Disneya. Wersja z 1994 roku zarobiła na całym świcie 763 miliony dolarów i stała się najlepiej zarabiającym filmem roku. Do dziś dzierży też tytuł najlepiej zarabiającej tradycyjnej animacji w dziejach, a także najlepiej sprzedającego się filmu na kasetach VHS (ponad 30 milionów kopii). Do tego jego remake z 2019 roku stał się najlepiej zarabiającą animacją w historii. Podobnych liczb można by mnożyć, ale po co. Chyba już widać, jak bardzo popularna jest to opowieść.

Ale jest to też opowieść, za którą nigdy jakoś specjalnie nieprzepadłemu. Lubię ją, jak lubię inne filmy Disneya, ale uważam za przereklamowaną. Nie poruszyła mnie, gdy oglądałem ją, jako dziecko (choć polubiłem Timona i Pumbę) i nie porusza też teraz. Na dodatek drażni w jej przypadku fakt dopuszczenia się niemal plagiatu wobec mangi „Janguru Taitei” Osamu Tezuki z lat 50. XX wieku (znanej pod tytułem „Kimba the White Lion” – już nawet imię bohatera aż bije po oczach podobieństwem, prawda?) i filmu oraz serialu nakręconych na jej podstawie.

Nadal jednak „Król lew” ma swój urok. I w wersji komiksowej także go nie zabrakło. Fabularnie to nieco skrótowo potraktowana, ale udana adaptacja. Graficznie wierna jest filmowi, chociaż ilustracje dostosowano do oczekiwań współczesnego czytelnika. Do tego mamy bardzo ładne wydanie, które przypadnie do gustu młodym odbiorcom.

W skrócie: sympatyczna pozycja dla dzieci i nie tylko. „Disney klasyczne baśnie” to ciekawa kolekcja, która każdemu dziecku da szansę poznania (po raz pierwszy czy na nowo) disnejowskiej klasyki, a w dorosłych obudzi wspomnienia, kiedy sami odkrywali ją, jako dziecko. Warto więc się jej przyjrzeć.