Czarolina Tom 3 Tajemnica Mojego Pochodzenia

ZAGROŻENIE NIE MIJA

Sympatyczna Czarolina powraca. Trzeci tom opowieści o niej wyjaśnia nam coraz więcej – jak wiele, nie zdradzam – i jak zwykle dostarcza niezłej rozrywki. A wszystko to robi w przyjemnym i niezobowiązujący, ale jednak udany sposób.

Wydarzenia na wyspie Vorn nabierają tempa. Pomimo tragicznych wydarzeń, jakie miały tam miejsce, konkurs fantastykologii wciąż trwa. Wydaje się, że teraz, kiedy zamienieni w szkło uczniowie odzyskali swoją dawną postać, a winowajca zniknął, wszystko wreszcie wróci do normy. Willa jednak jest innego zdania. Uważa, że zagadka nie została rozwiązana jak należy i problem wcale się nie zniknął…

Jeśli chodzi o Czarolinę, to i w jej przypadku nie brakuje problemów. Widzi bowiem tajemnicze zwierzę, którego zdaje się nie dostrzegać nikt poza nią samą. Ale czy rzeczywiście je widzi? A może ma jakieś omamy? A zagrożenie wcale nie minęło i czai się bliżej, niż wszyscy mogliby się spodziewać…

Przyglądając się tej serii, trudno nie stwierdzić, że „Czarolina” to prosta opowiastka, dedykowana głownie do dziewczyn wkraczających w okres nastoletniości. Na szczęście, poza skierowanymi do odbiorców w tym wieku tematami – baśniową fantastyką, szkolnymi problemami, przyjaźnią etc. – ma do zaoferowania coś o nieco więcej. A co dokładnie? A chociażby to, że pod całą tą fantastyczną otocz oczka można się doszukać analogii do dojrzewania. Do przemian zachodzących w młodych odbiorcach, obleczonych tu w szaty rodem z literatury fantasy, ale jednak bliskich czytelni(cz)kom. Czy to nie nadinterpretacja, nie wiem, ale warto chyba o tym pamiętać, sięgając po ten tytuł.

Przede wszystkim jednak „Czarolina” to stricte rozrywkowa lektura. Nie jest to seria pozbawiona swojego uroku i charakteru. Owszem, nie jest ona ani głęboka, ani ambitna, niemniej ma swój przyjemnie mroczny klimat, który ja sam ceniłem jako dziecko i na pewno bym docenił, gdybym był nim teraz, nieźle poprowadzoną, szybką akcję, przygody i tajemnice. Wszystko to może i przypomina trochę „Harry’ego Pottera”, tylko podanego w wersji dziewczyńskiej, na szczęście jednak ma swój własny charakter i nie za wiele czerpie z opowieści o młodym czarodzieju..

Graficznie „Czarolina” też jest udana. Lekkie, proste ale odpowiednio fantastyczne i nastrojowe ilustracje, dość bogata kolorystyka i tym podobne elementy sprawiają, że ogląda się to wszystko równie miło, co czyta. I to nie tylko, gdy czytelnik reprezentuje płeć piękną. Dlatego polecam, bo każdy mały miłośnik fantastyki może znaleźć tu coś dla siebie i dobrze się bawić.

Fantastyczne zwierzęta, nastolatki, odkrywające w sobie magiczne moce i tajemnicze szkoły magii – elementy te od wielu lat pojawiają się w publikacjach dla młodych czytelników i z ogromną łatwością podbijają ich serca. Kiedyś nastoletnie czytelniczki fascynowały przygody czarodziejek z serii komiksów „Witch”, dziś nadszedł czas na inną dziewczynkę, obdarzoną magicznymi zdolnościami; czas na Czarolinę!

Pomimo dziwnych wydarzeń, które miały miejsce na wyspie Vorn, kurs fantastykologii trwa. Większość uczestników kursu wróciła do swojej normalnej postaci, dlatego profesor Balzar może kontynuować nauczanie. Willa jednak ma wątpliwości, czy sprawa tajemniczych przemian w szklane posągi została całkowicie wyjaśniona. Czarolina zaś zmaga się z własnymi problemami – od kilku dni ukazuje jej się dziwne zwierzę, które widzi tylko ona. Okrycie tajemnicy magicznego zwierzęcia może okazać się niezwykle istotne dla odkrycia sekretów jej własnej przeszłości.

„Czarolina. Tajemnica mojego pochodzenia” to opowieść, która po raz kolejny zabiera czytelników do niesamowitego, pełnego magii świata wykreowanego przez Francuzkę Sylvię Douye. Tym razem miłośnicy przygód nastolatki już od pierwszych stron zostają wrzuceni w wir tajemnic i dziwnych wydarzeń, które prowadzą do ujawnienia wielu sekretów z przeszłości nie tylko Czaroliny, lecz także osób towarzyszących jej na wyspie Vorn. Scenarzystka stworzyła intrygującą i zabawną historię, przeznaczoną zarówno dla młodszego czytelnika, jak i nieco starszych miłośników magicznych przygód. Opowieść o losach Czaroliny i jej przyjaciół w pewnym stopniu podobna jest do opowieści przedstawionych w komiksach „Witch”, nie jest to jednak mankamentem publikacji. Seria „Czarolina” może okazać się idealna dla fanów wyżej wspomnianej serii właśnie z powodu tych podobieństw. W pewnym stopniu trzeci tom serii, podobnie jak pozostałe, przepełniony jest dobrze znanymi z komiksów, książek czy seriali schematami i motywami, jednak nie wpływają one negatywnie na odbiór publikacji. Autorkom udało się przepleść dobrze znane motywy z oryginalnym światem, wprowadzającym do całości powiew świeżości. Dzięki temu uniknęły wprawienia czytelnika w niesmak i wywołania wrażenia, że wszystko, co zostało przedstawione w komiksie, już było.

W komisie „Czarolina. Tajemnica mojego pochodzenia” odbiorcy znajdą kilka ciekawie wykreowanych postaci. Autorki przedstawiają grupę utalentowanych magicznie dziewcząt, z których każda jest inna. Splatając losy porywczej Czaroliny, dociekliwej Willi czy pewnej siebie Tary i dodając do tego sympatycznego, aczkolwiek nie do końca panującego nad nastolatkami profesora, tajemniczą Madame C. oraz masę dziwnych, magicznych istot, powstaje mieszanka wybuchowa; historia pełna niespodziewanych zwrotów akcji i wydarzeń, które potrafią wstrząsnąć młodym czytelnikiem.

Tym, co zasługuje na szczególną uwagę są rysunki Paoli Antisty, pokolorowane przez Lowenael. Gdyby nie one, publikacja pozbawiona byłaby niezwykłej aury ją otaczającej. Paola Antista genialnie przedstawiła zarówno świat otaczający Czarolinę, jak i samą bohaterkę. Posługując się precyzyjną kreską, przedstawiając wiele detali, rysowniczka wprowadziła czytelników do magicznego świata. Na wielu kafelkach po bliższym przyjrzeniu się można odkryć szczegóły, na pierwszy rzut oka niewidoczne, co sprawia, że lektura staje się jeszcze przyjemniejsza. Niejednokrotnie odbiorca przystaje na danym rysunku aby mu się przyjrzeć. Z przyjemnością odwraca każdą kolejną kartę, chcąc wiedzieć, co ujrzy na następnych stronach i jednocześnie czując smutek z powodu zbliżającego się końca tomu.

Niepozorny, niespełna pięćdziesięciostronicowy komiks to publikacja, po którą powinna sięgnąć każda miłośniczka magicznych przygód. Pełna akcji fabuła i ciekawie wykreowani bohaterowie w połączeniu z zachwycającymi rysunkami sprawiają, że czas spędzony przy „Czarolinia. Tajemnica mojego pochodzenia” jest czystą przyjemnością. Jedyną rzeczą, której czytelnicy mogą żałować to fakt, że komiks tak szybko się kończy!