Strrraszna Historia Ci Koszmarni Celtowie

CELTOWIE NA CELOWNIKU

Kolejna pozycja z serii „Strrraszna Historia” – i na razie ostatnia – wznowiona na polskim rynku poświęcona została Celtom. Czy po tylu tomach można jeszcze znaleźć w jej ramach i na jej stronach coś nowatorskiego? Nie, ale nie o to przecież chodzi. Podstawą cyklu jest przybliżanie wiedzy historycznej w sposób atrakcyjny dla młodych odbiorców, i to właśnie oferuje niniejszy tom, po raz kolejny pokazując, że żadna wiedza nie jest nudna – może być tylko w nudny sposób podana (co niestety w polskich szkołach jest nagminne).

W tym tomie cofamy się w czasie daleko, bo do roku 750 przed naszą erą, kiedy to starożytni Grecy spotykają kupców, którzy mówią na siebie Keltoi. Tak zaczyna się nasza opowieść o Celtach, która wiedzie nas aż do roku 520 naszej ery, kiedy to król Artur przegrywa swoją ostatnią bitwę. Ale co działo się pomiędzy tymi dwoma wydarzeniami?
Bardzo wiele rzeczy. I równie wiele wiązało się z nimi ciekawostek. Zanurzając się te czasy i świat, poznajemy wierzenia Celtów, dziwne rodzaje śmierci, jakie gwarantowali w imię bóstw, toczone wojny, losy kobiet, celtycką kuchnię, pismo itd. itd.

Cieszyłem się, kiedy seria „Strrraszna historia” po latach nieobecności wróciła jakiś czas temu na polski rynek w serii wznowień. I cieszę, że chociaż już tyle części powróciło w nowej szacie graficznej, wciąż ukazują się kolejne. Jak już kiedyś wspominałem – i to nie raz – kiedy sam byłem dzieckiem, w jednym z numerów „Kaczora Donalda” zobaczyłem jej reklamę. Oczywiście z miejsca zapragnąłem ją poznać, ale, jak się okazało, księgarnie w małych miastach do najlepiej zaopatrzonych nie należą. W końcu poznałem, a teraz nadrabiam wszelkie zaległości z serią związane i bawię się równie dobrze, jak robiłbym to, będąc dzieckiem.

Bo prawda jest taka, że czytając „Strrraszną historię” nie da się nie wybuchać śmiechem ani nie reagować zdumieniem na niektóre fakty; owszem, większość z nich doskonale już znam i już nie robią takiego wrażenia, jak na dziecku, niemniej nadal znajduję tu coś, co potrafi mnie zdumieć. Przede wszystkim jednak nie da się w to wszystko nie wciągnąć, bo całość jest nie tylko ciekawa i intrygująca (do tego stopnia, że niejeden czytelnik mając ochotę na więcej, zgłębi ciekawostki historyczne na własną rękę), ale też i świetnie, lekko i przyjemnie napisana…

… oraz bardzo przyjemnie dla oka zilustrowany i uzupełniony o komiksowe wstawki. Jest więc też mile dla oka, bo szata graficzna kojarzy się z klasyką cartoonowych historii obrazkowych, a całość zyskała też naprawdę znakomite wydanie. Dlatego polecam „Strrraszną historię” z czystym sumieniem. To bardzo dobra, zabawna i wartościowa lektura dla czytelników w różnym wieku. Czasem niegrzeczna, czasem urocza, zawsze satysfakcjonująca i pożyteczna. Czyli taka, jaka powinna być dobra lektura dla dzieci.

W żartobliwy sposób opowiedziana historia o Celtach.

Kalendarium zaczyna się od 750 roku przed naszą erą, kiedy to „Starożytni Grecy spotykają kupców z Hallstatt (Austria). Historyk grecki zapisze potem, że kupcy ci mówili o sobie „Keltoi” (i dobrze się stało, bo Celtowie niczego nie zapisali)” a kończy w 520 roku naszej ery kiedy to „Król Artur przegrywa swą ostatnią bitwę, walcząc z własnym siostrzeńcem … być może. Kiedy brytyjscy Celtowie kłócą się między sobą, Anglowie oraz Sasi zagarniają południowy wschód Brytanii i tworzą tam kraj Anglów, czyli Anglię. Może przypadkiem o niej słyszeliście …”. Oczywiście zilustrowane dowcipnymi rysunkami przypominającymi komiks.

Poznaj koszmarnych Celtów. Czy aby na pewno byli podrzynaczami gardeł?

Wstrętne legendy to tematy, o których śpiewali celtyccy poeci, wysoko cenieni – jak dziś piosenkarze.

Dziwaczne wierzenia. „Celtowie upatrywali bogów dosłownie wszędzie – w drzewach, w strumieniach, a nawet w kamieniach. Największą świętością był dąb”. Jest tu także dziesięć informacji o druidach. Całkiem ciekawych, na przykład druid siedzący nad pustym talerzykiem ma nad głową dymek z tekstem „mmm, chyba cofnę się o 5 minut i jeszcze raz zjem to ciastko …” 

Zaś Ci strrraszni historycy każdy znaleziony szczątek Celta wkładają w szklaną trumnę i wystawiają na widok publiczny, żeby można się było nań gapić przez wieki … Rzeczywiście strrraszni.

Straszliwe rodzaje śmierci są rzeczywiście straszne. Ale rysunkowe historyjki mogą niejednego rozbawić.

Święci wiecznie żywi. To święta Gwenfrewi (czyli Winifreda), święta Brygida i paru innych świętych, których ucięte głowy, tam gdzie upadły, powodowały wytryśnięcie źródła. Są jeszcze Święci nieżywi czyli tak naprawdę istniejący tylko w podaniach i legendach – to święty Teilo, święty Olkan, święty Ronan, święta Monessa, święty Ciaran i święty Mylor.

Sześć historii, przy których można umrzeć ze śmiechu – sześć ciekawostek celtyckich.

Wredne wojny to nic innego jak sporo informacji i ciekawostek o wojskowej i wojennej naturze Celtów. A jest o czym pisać!

W samym środku książki jest opowiadanie Ginewry, która wyjaśnia jak to naprawdę z nią i resztą chłopaków  było. A to jest część całej historii o Nieustraszonym Arturze.

Wierzenia wojowników przypominają i nasze przesądy obecnie.

No i świetny rozdział – Kobietom biada. Okazuje się, że kobiety celtyckie wcale nie miały takiego ciężkiego życia. Były nawet wojowniczkami. Ale były też łotrzycami, o czym świadczą przekazywane sobie z ust do ust podania i legendy.

Jest tu też osobliwy Pamiętnik Deirdre, który tak naprawdę przybliża kalendarz Celtów.

Zwariowane życie Celtów przybliża ich codzienne życie, podając wiele ciekawostek. Na końcu tego rozdziału znajduje się test wyboru, dzięki któremu można sobie odpowiedzieć na pytanie, jak dalibyśmy sobie radę, gdyby istniał wehikuł czasu i przeniósł nas do celtyckiej osady. Dobrze, że na końcu testu są odpowiedzi. Nie mogło zabraknąć celtyckich przepisów – Gotuj jak Celt.

Przejdźmy do Zadziwiających zwierząt. Celtowie żyli blisko natury, opowiadali więc niezwykłe historie o zwierzętach, mieli też różne dziwne związane z nimi wierzenia (jeleń, świnia, strzyżyk, pies).

Kolejny test sprawdza poziom wiedzy o życiu Celtów. Dobrze, że tu też są odpowiedzi. Są tu także opisy gier, na przykład „Nóż – płótno – papier” albo „Hokej”.

Zbrodnia i kara to nic innego jak opis systemu kar. Jest także sprawdzian – podane przestępstwa i dobranie do tego odpowiedniej kary. Tu także są rozwiązania.

Na końcu jest rozdział poświęcony pismu, a raczej jego brakowi, zabawom i grom słownym.

A wszystko kończy się podsumowaniem historii Celtów.