Asteriks Tom 33 Kiedy Niebo Spada Na Głowę

GDY ZISZCZA SIĘ NAJGORSZY KOSZMAR

„Asteriks: Kiedy niebo spada na głowę” to jeden z tych tomów serii, które, choć nie zostały stworzone przez Goscinnego, zawsze chciałem przeczytać. Bo już sam tytuł, a potem sam pomysł, opis itd. z miejsca zachęcały do sięgnięcia. Więc w końcu sięgnąłem i… Jak to jest z tym albumem? Bardzo dobrze, lepiej nawet, niż można by się spodziewać.

Asteriks, Obeliks i inni Galowie z ich wioski to dzielni ludzie. Nie boją się Rzymian, nie boją obcych wojsk, dziwnych przybyszów, jeszcze dziwniejszych miejsc. Właściwie to nie boją się niczego. No może poza tym, że niebo spadnie im na głowę. Co się jednak stanie, gdy w końcu ten najgorszy koszmar się ziści?

Podczas polowania Asteriks i Obeliks odkrywają, że coś jest nie tak. Znaleziony dzik nie rusza się, właściwie to skamieniał, a to oznacza, że nie nadaje się do celów spożywczych. Szybko jednak okazuje się, że nie jego jedynie spotkał taki los. Gdy nasi Galowie wracają do wioski, przekonują się, że nie tylko zwierzęta uległy osobliwemu paraliżowi, ale też i ludzie – wszyscy poza Panoramiksem. Genialny druid może i jest w stanie coś na to poradzić, ale czy będzie miał okazję i czas? Oto bowiem nad wioską pojawia się dziwna olbrzymia kula… a to dopiero początek!

Kiedy René Goscinny odszedł z tego świata, seria „Asteriks” została w rękach drugiego z jej twórcy, doskonałego rysownika, Alberta Uderzo. Najpierw okazało się jednak, że to już nie to samo. Potem autor złapał wiatr w żagle, serwując nam kilka świetnych tomów (wznowionych właśnie przez Egmont), ale niestety zdążył stworzyć jedynie osiem albumów. Pokazał w nich jedno: że chce wracać do ważnych dla serii motywów (Obeliks chcący napić się eliksiru etc.) i pokazywać ich konsekwencje. Wcześniej wątki te były obecne gdzieś w tle, nigdy jednak nie wysuwały się na główny plan. Uderzo nie zamierzał jednak ich pomijać a co więcej robił to w dobrym stylu. I dokładnie to samo robi w „Kiedy niebo spada na głowę”, ostatnim albumie, jaki wyszedł spod jego ręki. Ostatnim, a zarazem najlepszym.

Owszem, swego czasu krytycy nie byli zachwyceni tym komiksem, niezadowoleni z wprowadzania elementów, które w serii dotąd się nie pojawiały, a które ich zdaniem do cyklu nie pasowały, ale trudno przyznać im rację. Z jednej strony bowiem to wciąż ten sam stary dobry „Asteriks”, w którym jest akcja, przygody, humor, satyra – co doceniono, przyznając albumowi  Eagle Award 2006 dla najlepszego komiksu europejskiego – z drugiej zaś to, co dzieje się w komiksie, ma pewną motywację kulturową. Jeśli nie chcecie sobie zbyt wiele zdradzać, przejdźcie do kolejnego akapitu. A zatem jak umotywować wątki fantastyczne? Zacznijmy od tego, że nigdy ich nie brakowało (eliksir dający niezwykłe moce etc.), ale dla mnie osobiście ważniejsze jest to, że Uderzo odwołuje się tu do tradycji takich filmów, jak „Żandarm i kosmici” czy „Kapuśniaczek” i robi to w sentymentalny i jakże udany sposób. I wprowadzając pewne odświeżenie w skostniałym schemacie.

Abstrahując jednak od tego, „Kiedy niebo spada na głowę” to kawał dobrego komiksu. Dobrze napisanego, świetnie zilustrowanego… Czyta się go wyśmienicie, bo to nie tylko najlepszy z tomów stworzonych samodzielnie przez Uderzo, ale i jeden z ciekawszych „Asteriksów”. I nic więcej dodawać nie trzeba.

Asteriks i inni Galowie nieraz mówili, że boją się tylko tego, aby niebo nie spadło im na głowy. Tymczasem to, co dzieje się na początku 33. tomu przygód sympatycznych Galów, tak właśnie można określić. Najpiew w czasie polowania Asteriks i Obeliks znajdują w lesie zupełnie sztywnego, a więc nieprzydatnego pod względem kulinarnym, dzika. Kiedy wracają do wioski, stwierdzają, że i ludzie jakby skamienieli. Tylko druid Panoramiks, który nie uległ dziwnemu zjawisku, może coś na to poradzić... Ale czy zdąży?... Nad wioską Galów pojawia się ogromna kula, a z niej wyskakuje dziwny fioletowy przybysz...