Asteriks Tom 11 Tarcza Arwernów

Z TARCZĄ CZY NA TARCZY?

W zeszłym roku wydawnictwo Egmont wznowiło kilka tomów serii „Asteriks”. Część z nich należała do klasyki pisanej przez Goscinnego, część była późniejszymi albumami – choćby „Asteriks i Latraviata”, który powstał już bez udziału tego legendarnego scenarzysty o polskich korzeniach. Teraz, idąc za ciosem, wydawca postanowił wypuścić na rynek kolejne wznowienia, a wśród z nich znalazł się też komiks „Tarcza Arwernów”– jedenasta część przygód dzielnych Galów, pochodząca z najlepszego okresu serii, co sprawia, że jest to opowieść graficzna, którą znać powinien każdy miłośnik tak Asteriksa i Obeliksa, jak i komiksów w ogóle.

Poznajcie tarczę Wercyngetoryksa. Była jednym z przedmiotów, które ten rzucił pod nogi Juliusza Cezara, gdy przegrał z nim walkę. Od tamtej pory imponująca tarcza wędrowała z rąk do rąk, przegrywana, odbierana i oddawana za alkohol…
I tak oto Juliusz Cezar wpada na pomysł, by zostać wniesionym na tarczy do stolicy Arwenii, gdzie nadal dochodzi do ataków na Rzymian. Ma to być zwieńczenie jego podboju i upokorzenia ludu. Ale pozostaje kwestia, gdzie teraz owa tarcza się znajduje? I gdzie w tym wszystkim miejsce dla Asteriksa i Obeliksa?

Lubić komiksy, a nie znać „Asteriksa”, to jak uwielbiać podróżować, a nie zwiedzić nigdy żadnego z cudów świata. Ta seria jest klasyką i klasą samą w sobie, jednym z arcydzieł, które przeczytać powinien każdy – tym bardziej, że skierowane jest do czytelników w każdym wieku, a przy okazji mimo upływu lat nic nie straciła ze swej aktualności, siły i jakości. Na polskim rynku co miesiąc ukazuje się kilkadziesiąt, a może i ponad sto albumów (jeśli liczyć mangi i magazyny), mnóstwo wśród nich jest opowieści dla całej rodziny i absolutnej klasyki, a jednak „Asteriks” wciąż pozostaje jednym z najlepszych z nich.

Dlaczego? Bo to seria genialna w swej prostocie. Frazes? Być może, ale taka jest prawda. René Goscinny, który w swojej karierze stworzył wiele wielkich i kultowych opowieści („Lucky Luke”, „Iznogud” czy „Mikołajek” to tylko niektóre z nich), w „Asteriksie” wspina się na wyżyny swojego talentu, dzięki czemu opowieść jest tak doskonała. Z jednej strony mamy tu bowiem świetne przygody, które autentycznie wciągają, z drugiej doskonały humor bawiący, jak niewiele innych (humor, w którym mamy też miejsce na wiecznie aktualną satyrę), a wreszcie także i inteligentną zabawę historycznymi ciekawostkami, stereotypami czy motywami. Wszystko to wieńczy obowiązkowy morał, ale morał podany w przystępny sposób, bez nachalnego dydaktyzmu.

Za to z naprawdę doskonałą szatą graficzną. Klasyka europejskiego komiksu nigdy nie jest źle narysowana, ale „Asteriks” i tak pozostaje najbardziej złożony w swej prostocie (także na polu kolorystycznym), dzięki czemu wszystko wygląda tu tak doskonale i z miejsca wpada w oko. Razem wzięte zaś daje nam naprawdę urzekającą, wciągającą i porywającą lekturę, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Dobrze więc, że Egmont coraz wznawia ten cykl.

Dawno, dawno temu pokonany przez Juliusza Cezara pod Alezją Wercyngetoryks rzucił do stóp zwycięskiego Rzymianina swoją broń. Wśród wspaniałego oręża była imponująca tarcza, którą z pola bitwy zabrał pewien rzymski łucznik. Wkrótce jednak żołnierz przegrał tarczę w domino. Jej nowy właściciel, legionista, został przyłapany bez przepustki i musiał oddać zdobycz podpitemu centurionowi. Ten zaś oddał ją pewnemu sprzedawcy wina za amforę trunku, który z kolei...

Jakiś czas później Juliusz Cezar zostaje zaalarmowany, że w Arwernii nadal dochodzi do ataków na Rzymian. Postanawia zatem złamać opór podbitego ludu i ostatecznie go upokorzyć. Chce pojawić się w Gergowii, stolicy Arwernii, niesiony na tarczy Wercyngetoryksa. Ale tarczę trzeba najpierw znaleźć...