Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
ANI ZWIERZĘTA, ANI ROŚLINY
O „Mushishi” słyszałem wiele dobrego, dlatego kiedy sięgałem po tę serię, moje oczekiwania były naprawdę wygórowane. Nie wiem, czy nie nazbyt, bo przyznam szczerze, że spodziewałem się czegoś nieco innego, niż ostatecznie dostałem. Ale wciąż śmiało mogę powiedzieć, że w moje ręce trafiła dobra manga, lekka, nieskomplikowana, jednak przyjemna w odbiorze.
Mushi to istoty nie z tego świata. Daleko im zarówno do zwierząt, jak i ludzi, przybierają najróżniejsze, dziwaczne kształty, dlatego też od zawsze wywoływały w ludziach obawę, a jednocześnie budziły szacunek. A skoro istnieje coś tak niezwykłego, istnieją także ludzie zajmujący się tego badaniem – tych zaś nazwano Mushishi.
Jednym z nich jest Ginko, którego poznajemy w chwili, gdy odwiedza IoroiaShinarę, mieszkającego w lesie chłopca, który dysponuje niezwykłymi umiejętnościami. Ginko pisał do niego wielokrotnie, ten zawsze odmawiał propozycjom poddania się badaniom, dlatego Shinara pofatygował się osobiście. Chłopak jest podejrzliwy, nie zamierza w niczym uczestniczyć, jednak opowiada o swoich zdolnościach. Kiedy rysuje lewą ręką, każdy kształt, który spod niej wyjdzie, nawet jeśli miałby to być zwykły znak z alfabetu, zyskuje życie. Ginko nie ma jeszcze pojęcia, jak bardzo jego dar może się przydać. Przynajmniej do momentu, kiedy Shinara nie spotyka jego zmarłej babci…
To, co opisałem powyżej, to tylko jedna z wielu opowieści, jakie składają się na pierwszy tom „Mushishi”. Główny bohater w trakcie swoich badań poznaje wiele różnych Mushi, odkrywa ich przesiąknięty folklorem i legendami świat, a my wraz z nimi poznajemy jego sekrety i jakże barwnych mieszkańców. I robi to w bardzo sympatyczny sposób.
Klimat całości, choć często korzystający z bogactwa elementów grozy, jest dość lekki. Jest też nieco duszny i mroczny, jednak nastrój panujący na stronach kojarzy się nie z nocą i środkiem lasu, choć akcja dzieje się i w takiej scenerii, a ciepły, mglisty dzień. Pod pewnymi względami całość przypomina mi trochę serial „Zaklinacz dusz”, więcej tu sympatii i fascynacji niezwykłością, niż grozy, jest też przygodowa nuta i coś na kształt zagadek, popychających akcję do przodu.
Czyta się to lekko, szybko i przyjemnie. Całość ma swój klimat i potrafi zaciekawić, choć nie ma w tym niestety głębi. Jako komiks rozrywkowy jednak „Mushishi” sprawdza się naprawdę dobrze. Do tego ma przyjemną, delikatną szatę graficzną, a wydanie całości prezentuje się naprawdę znakomicie. miłośnikom mangi i baśniowych klimatów polecam.
